Δικτατορία με τη βούλα

ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΦΩΡΟΥ ΓΙΑ ΠΛΗΜΕΛΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΤΑΙΣΜΑΤΑ ΕΝΣΤΟΛΩΝ!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ - Η ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ 20


Την απόδοση ενός ιδιότυπου καθεστώτος, που επί της ουσίας θα σημάνει πλήρη νομική ασυλία, για τα μέλη των δυνάμεων καταστολής, προωθεί η Κυβέρνηση του μαύρου μετώπου.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 20 του νομοσχεδίου για την παροχή υπηρεσιών ασφαλείας σε εμπορικά πλοία, προβλέπονται αυτολεξεί τα εξής:

"Για τα αδικήματα που διώκονται κατ' έγκληση (σσ, όπως για παράδειγμα η απλή εξύβριση ή η απλή σωματική βλάβη, δεν αφορά τα αυτεπαγγέλτως διωκόμενα), και φέρεται ότι διαπράχθηκαν από αστυνομικό, λιμενικό ή πυροσβεστικό υπάλληλο, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και εξαιτίας αυτών, δεν έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των άρθρων 275, 409 - 413 και 417 - 429 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας''. 

Στην ουσία η επαίσχυντη αυτή διάταξη καταργεί την αυτόφωρη διαδικασία, για τα πλημμελήμματα και τα πταίσματα που διαπράττονται από τους αστυνομικούς κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων κλπ, και τα οποία διώκονται κατ' έγκληση.

Έγκυροι νομικοί κύκλοι τονίζουν πως αυτή η διάταξη θα σημάνει την ουσιαστική απόδοση πλήρους νομικής ασυλίας για τα εν λόγω αδικήματα στους πραιτωριανούς του καθεστώτος, μιας και οι χρόνοι εκδίκασης υποθέσεων με τις συνεχείς αναβολές κλπ, θα οδηγήσουν σε παραγραφές των εν λόγω αδικημάτων!

Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε πως ακόμα και τώρα ακόμα και όταν υπάρχουν αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία (βίντεο, φωτό, μαρτυρίες κλπ), οι περισσότεροι δικαστικοί λειτουργοί κάνουν ότι μπορούν για να "τρενάρουν" την υπόθεση, ήδη πριν από την πρώτη συζήτηση στο ακροατήριο ώστε να μην υπάρξει αυτόφωρη διαδικασία!

Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει να υπάρξει, σε δεύτερο χρόνο, ανάλογη ρύθμιση και για ορισμένα αυτεπαγγέλτως διωκόμενα αδικήματα!

Η κυβέρνηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο... 
Βλέπουμε, λοιπόν, πως πίσω από το μειλίχειο ύφος ενός τραπεζίτη πρωθυπουργού και το παρελθόν ενός πρώην προέδρου της ΕΦΕΕ, κρύβεται η πλέον αποκρουστική φύση ενός κράτους έκτακτης ανάγκης σε πανικό!

Ενός κράτους, που κυριολεκτικά τρέμει να δει τις πλατείες να ξαναγεμίζουν ενόψει του νέου κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος ψήφισης των νέων εφαρμοστικών νόμων, του νέου μνημονίου.

Ενός κράτους που δεν διστάζει να δώσει εν λευκώ εξουσιοδότηση στις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ - ΔΕΛΤΑ - ΔΙΑΣ) εντός των οποίων κατοικοεδρεύουν διάφοροι ακραίοι πυρήνες (Χρυσή Αυγή και όχι μόνο), να εφαρμόσει την πλέον άγρια καταστολή στο λαό που αγωνίζεται!

Κανείς πλέον δεν μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσουν τέτοιες πρακτικές, όταν κατά τον τελευταίο 1 χρόνο από καθαρή τύχη δεν έχουν υπάρξει ανθρώπινες απώλειες από τη συχνά δολοφονική δράση των ΜΑΤ και ΔΕΛΤΑ - ΔΙΑΣ (υπόθεση Γιάννη Καυκά, συγκεντρώσεις ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο με κυνηγητό στα σκαλιά της πλ. Συντάγματος, κυνηγητό με μηχανές στα στενά κάτω από το Σύνταγμα και άλλα πολλά).

Και όλα αυτά, φυσικά, την ίδια στιγμή που μεταξύ των διαδηλωτών η οργή όλο και υπερνικά το φόβο της καταστολής (πχ παρά το χημικό πόλεμο κατά την Κυριακή 12/2 οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου δεν εγκατέλειπαν το κέντρο της Αθήνας...)

Ιδού η επαίσχυντη διάταξη
"Για τα αδικήματα που διώκονται κατ ' έγκληση, και φέρεται ότι διαπράχθηκαν από αστυνομικό, λιμενικό ή πυροσβεστικό υπάλληλο, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και εξαιτίας αυτών, δεν έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των άρθρων 275, 409 - 413 και 417 - 429 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας''.


Δείτε όλο τον Κωδικά Ποινικής Δικονομίας πατώντας εδώ

Δείτε το άρθρο στην πηγή του

Κριτική του γράφοντος:

Η Δικτατορία του Παπαδήμου εξασφαλίζει ασυλία για τους πραιτωριανούς της, ώστε ανενόχλητοι να συνεχίσουν το έργο της άγριας καταστολής. Πεθαίνει η Δημοκρατία στη χώρα που την γέννησε.
Κι όλα αυτά γίνονται την ώρα που η Διεθνής Αμνηστία κατακεραυνώνει τον Υπουργό, κο Παπουτσή, ότι δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο και τις Συνθήκες, κάνοντας ειδική αναφορά στην Ελλάδα, στον οπλισμό που χρησιμοποιούν οι δυνάμεις καταστολης και στα ποσά που δαπανά η χώρα για τον εξοπλισμό των πραιτωριανών.
Διεθνής Αμνηστία για την καταστολή στην Ελλάδα

6 μεγάλα ψέμματα και η συλλογική ενοχή

Αλήθειες και ψέματα για την προοπτική της ανάκαμψης

1. Η κρίση της Ευρωζώνης είναι κρίση χρέους και οφείλεται στην υπερδιόγκωση του σπάταλου κράτους στις περιφερειακές χώρες.

Η κρίση δεν ξεκίνησε το 2010 από τη λιλιπούτεια Ελλάδα, αλλά το 2008 στη Γουόλ Στριτ και το Σίτι, όταν έσκασαν οι γιγάντιες φούσκες των τραπεζών. Βασική αιτία της δεν ήταν ένα κράτος πολύ «σπάταλο» σε κοινωνικές παροχές, αλλά ένα νεοφιλελεύθερο κράτος, πολύ γενναιόδωρο απέναντι στις επιχειρήσεις, ιδίως του χρηματοπιστωτικού τομέα, που αιμορραγούσε συνεχώς σε έσοδα λόγω της συρρίκνωσης της φορολογίας των πλουσίων.
Στη συνέχεια, η κρίση χρέους επιδεινώθηκε λόγω των σκανδαλωδών προγραμμάτων διάσωσης όχι της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας, αλλά των μεγάλων τραπεζών. Μόνο στις ΗΠΑ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα προσέφερε στις τράπεζες το αστρονομικό ποσό του 1,2 τρισ. (τρισ!) δολαρίων με εξωφρενικό επιτόκιο 0,01%. Το ίδιο συμβαίνει τώρα στην Ευρωζώνη, με την «ανακεφαλαιοποίηση»-διάσωση των τραπεζών, την οποία καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες κατά τη γνωστή συνταγή «ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των χρεών».

2. Η Ελλάδα δικαίως παθαίνει όσα παθαίνει, γιατί αποτελεί μοναδική περίπτωση υπερχρέωσης, κρατισμού και διαφθοράς στην Ευρώπη.
 
Η Ιταλία με τη βιομηχανική παράδοση και μέλος του G-7 μας ακολουθεί κατά πόδας, ενώ η Γαλλία, πέμπτη πλουσιότερη χώρα του κόσμου, βομβαρδίζεται καθημερινά από τα ίδια ρεφρέν -«ζούμε πέραν των δυνατοτήτων μας, οι οίκοι αξιολόγησης μάς στερούν το ποθητό ΑΑΑ, η λιτότητα είναι αναπόδραστη κ.λπ.»- από τον Σαρκοζί. Η διαφθορά - όταν π.χ. αγοράζουμε Λέοπαρντ ή παραλαμβάνουμε τον «Παπανικολή» ή λαδωνόμαστε από τη Siemens - θέλει δύο, όπως τα γερμανικά πλεονάσματα προϋποθέτουν τα ελληνικά ελλείμματα. Μια από τις βασικές αιτίες υπερχρέωσης είναι το ίδιο το μνημονιακό «πρόγραμμα διάσωσης», που ανέβασε το χρέος από 120% σε 169% του ΑΕΠ - και ακόμη κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν με το δεύτερο «πρόγραμμα διάσωσης» θα έχουμε επανέλθει στο 120% απ’ όπου ξεκινήσαμε το… 2020!

3. Δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά να δεχθούμε το Μνημόνιο ΙΙ, για να ελαφρύνουμε το τεράστιο χρέος μας, γύρω στα 30.000 ευρώ για κάθε Ελληνα.
 
Το χρέος δεν το πληρώνει κάθε πολίτης μέσα σε ένα χρόνο, αλλά το ελληνικό κράτος (που έχει πολλές πηγές εσόδων πέραν των εισοδημάτων των μισθωτών) μέσα σε δεκαετίες. Από τα 130 δισ. που σχεδιάζουν να μας δώσουν με την ταπεινωτική διαδικασία του κλειστού λογαριασμού, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος δεν θα πάει για μισθούς και συντάξεις (αυτά πληρώνονται κυρίως από αυτά που εμείς παράγουμε), αλλά για αποπληρωμή των δανειστών. Αυτά που όντως θα χρειαστούμε, αν αύριο το πρωί κάνουμε στάση πληρωμών, δεν είναι τα 130 δισ. αλλά τα μόλις 5 δισ. στα οποία, όπως είπε στη Βουλή ο κ. Παπαδήμος, έχει μειωθεί το πρωτογενές μας έλλειμμα. Πέντε δισ. για ένα έθνος 11 εκατομμυρίων σημαίνουν, ότι μας αναλογεί να εξοικονομήσουμε 1,25 ευρώ τη μέρα - έναν καφέ ή μια τυρόπιτα, αν εφαρμόσουμε τη λογική του «τι χρωστάει ο καθένας μας»…

4. Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν μπορούν να δεχθούν να πληρώσουν τα δικά μας χρέη.

Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν πληρώνουν τα δικά μας χρέη, αλλά τα χρέη των δικών τους τραπεζών με απλό διάμεσο την Ελλάδα. Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ έγραψε πρόσφατα στη Le Monde άρθρο με τίτλο «γιατί τα κράτη να πληρώνουν 600 φορές περισσότερο από τις τράπεζες»; Γιατί άραγε να δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες με επιτόκιο 1% και τα κράτη να υποχρεώνονται να δανείζονται με 6,7 και 8%; «Να σε κυβερνά το οργανωμένο χρήμα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να σε κυβερνά το οργανωμένο έγκλημα», είχε πει ο Ρούζβελτ.

5. Η εσωτερική υποτίμηση είναι ο μόνος δρόμος για να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ανταγωνιστικότητα απέναντι σε Ισπανία, Πορτογαλία κ.λπ.
 
Υποτίθεται, ότι μπήκαμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» της συνοχής και της αλληλεγγύης, για να ανακαλύψουμε ξαφνικά, ότι βρισκόμαστε σε μια ρωμαϊκή αρένα, όπου ισχύει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Εντάξει. Αλλά η μείωση του κόστους εργασίας είναι μόνο ένας, ο πιο βάρβαρος, τρόπος αύξησης της ανταγωνιστικότητας, ο άλλος είναι η αύξηση της προστιθέμενης αξίας με επενδύσεις, καινοτομία κ.λπ. Μόλις προχθές, η Ισπανία του Ραχόι μείωσε στο ελάχιστο τις αποζημιώσεις απολύσεων για να γίνει κι αυτή «πιο ανταγωνιστική». Αν όλοι οι «εταίροι»- μονομάχοι ακολουθήσουμε τη λογική της εσωτερικής υποτίμησης, αύριο θα ανταγωνιζόμαστε όχι τους Πορτογάλους, αλλά τους Βούλγαρους και μεθαύριο τους Κινέζους σε μια εφιαλτική, καθοδική σπείρα χωρίς τέλος. Αντίθετα, η εξωτερική υποτίμηση ύστερα από την ανάκτηση του εθνικού νομίσματος (αν εμείς το επιλέξουμε και όχι αν μας εκδιώξουν οι δανειστές μας), με όλα της τα αναπόφευκτα προβλήματα, θα αυξήσει αμέσως την ανταγωνιστικότητα, ιδίως της λεγόμενης «εθνικής βιομηχανίας» μας, του τουρισμού.

6. Οι θυσίες με τη νέα δανειακή σύμβαση θα είναι μεγάλες, αλλά θα μας οδηγήσουν έξω από το τούνελ, σε μια βιώσιμη ανάκαμψη.
 
Οπως γράφει ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης: «Το ότι θα αποτύχει (το Μνημόνιο ΙΙ) είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη εδώ και πολλούς μήνες βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα, τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα και την ανεργία να πετάει στο 20,9%, το πλάνο του Μνημονίου ΙΙ βρίσκεται ήδη νοκ- άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο (…). Κάθε μέρα που περνάει ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που κερδίζουν με το Μνημόνιο ΙΙ, ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».

Τα εργαλεία κατασκευής της συλλογικής ενοχής
 
Εξαιρετικά επίκαιρο, το τελευταίο βιβλίο του Μαουρίτσιο Λαζαράτο έχει τίτλο: «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου: δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη συνθήκη». 

 
Κεντρική θέση του Ιταλού φιλοσόφου είναι, ότι, σε αντίθεση με τον κλασικό φιλελευθερισμό που θεμελιώνει την οικονομία πάνω στις σχέσεις ελεύθερης ανταλλαγής μεταξύ νομικά ισότιμων υποκειμένων, η νεοφιλελεύθερη οικονομία οικοδομείται πάνω στην ασύμμετρη σχέση ισχύος δανειστή - χρεώστη. Στον σύγχρονο κόσμο, το χρέος, ιδιωτικό και κρατικό, γίνεται κεντρική κατηγορία όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης.

Επικαλούμενος τη «Γενεαλογία της Ηθικής» του Νίτσε, ο Λαζαράτο μας θυμίζει, ότι στη γερμανική γλώσσα η θεμελιώδης ηθική έννοια της ενοχής (Schuld) παραπέμπει στην πολύ υλική έννοια των χρεών (Schulden). Την ίδια γραμμή σκέψης ακολουθεί «Η γέννηση της τραγωδίας», έργο της νεότητας του Νίτσε, στην οποία διεκτραγωδείται η «υποδούλωση του γερμανικού πνεύματος» εξαιτίας του πλέγματος ενοχής που κληρονόμησε από τον ιουδαϊκό - ρομανικό πολιτισμό.

 
Ως μόνο δρόμο αναγέννησης ο νεαρός Νίτσε έβλεπε, τη δυνατότητα του γερμανικού πνεύματος να επιστρέψει στην «υπέροχη ιδέα του τελεσφόρου αμαρτήματος», το Προμηθεϊκό ιδανικό των Ελλήνων, γενικότερα δε «να προσκολληθεί ακλονήτως στα διδάγματα μόνον ενός λαού, από τον οποίον το να μαθαίνει κανείς είναι ήδη περιφανής δόξα και εξαιρετική τιμή - από τον ελληνικόν λαόν».

Η σύγχρονη Γερμανία υπέστη τις επιπτώσεις από το πλέγμα συλλογικής ενοχής που της κληροδότησε ο Ναζισμός. Σήμερα φαίνεται να το έχει ξεπεράσει για τα καλά, αλλά μόνο για να επιβάλει στους αδύνατους εταίρους της ένα άλλο πλέγμα συλλογικής ενοχής, υφασμένο γύρω από το οικονομικό τους χρέος.
 
Στο προαναφερθέν βιβλίο του, ο Λαζαράτο καυτηριάζει την τυφλή ενοχοποίηση των «ελληνικών παρασίτων» και τάσσεται υπέρ της διαγραφής του χρέους, μηχανισμού όχι μόνο οικονομικού εκβιασμού, αλλά και ακύρωσης κάθε εναλλακτικού μέλλοντος για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο Ιταλός φιλόσοφος μας θυμίζει παλιότερη συνέντευξη του Γάλλου συναδέλφου του, Φελίξ Γκουαταρί, στην ελληνική κρατική τηλεόραση, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, το 1992, απ’ όπου το απόσπασμα:

«Η Ελλάδα είναι κακός μαθητής της Ευρώπης. Αυτό είναι το μεγάλο της προσόν. Ευτυχώς που υπάρχουν κακοί μαθητές σαν την Ελλάδα, φορείς πολυπλοκότητας, άρνησης μιας ορισμένης γαλλογερμανικής κανονικοποίησης. Λοιπόν, συνεχίστε να είσθε κακοί μαθητές κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε καλοί φίλοι σας».



Πηγές:
- J.M. Keynes, «The Economic Consequences of Peace», Emereo, 2011.
- M. Lazzarato, «La fabrique de l’homme endette», Amsterdam, 2011.
- Φρ. Νίτσε, «Η γένεσις της τραγωδίας» (μτφ. Ν. Καζαντζάκη), Γ. Φέξης, 1965.
- Γ. Βαρουφάκης, «Η αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας», Protagon.gr, 28 Απριλίου 2010.

Διαβάστε το άρθρο στην πηγή του

Χρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα

"Σκέφτομαι πολύ καιρό να γράψω αυτό το κομμάτι. Όχι μόνο από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αλλά και γιατί εγώ ο ίδιος έπρεπε να απαντήσω στον εαυτό μου ποιό είναι το καλύτερο για τη χώρα και για μένα. Όπως όλοι ανησυχώ και φοβάμαι. Και όταν φοβάσαι είναι εύκολο να κάνεις τα χειρότερα. Δεν υπάρχει συνταγή για το φόβο πέρα από τη γνώση.

Ανάμεσα σε θεωρίες για δραχμές, δηνάρια, ριάλια, πτωχεύσεις και σωτηρίες, υπάρχει η γνώση που πρέπει να ακολουθήσεις. Γιατί για παράδειγμα η δραχμή είναι κακή; Όσοι σήμερα δαιμονοποιούν την επιστροφή στη δραχμή, απαντούν επισείοντας τα θηρία της Αποκάλυψης. «Δεν θα έχουμε να φάμε, να ζεσταθούμε, θα ζούμε στην απόλυτη

φτώχεια» κλπ. Δεν έχω διαβάσει πειστικό επιχείρημα γιατί όλα αυτά δεν θα συμβούν αν παραμείνουμε στο ευρώ. Ποιός το εγγυάται; Οι εταίροι δανειστές ή οι πολιτικοί μας οι οποίοι είναι αυτοί και όχι άλλοι που μας έφεραν ως εδώ.

Δεν είμαι ειδικός. Ό,τι διαβάσετε προκύπτει από συνεντεύξεις με ειδικούς, μια τεράστια βιβλιογραφία που την τελευταία χρονιά ήταν ένας εφιάλτης που κατέληξε φίλος, και την εμπειρία που μου δίνουν τα 25 χρόνια δημοσιογραφίας (αυτή μου η εμπειρία δεν αναλύει απαραίτητα την οικονομία αλλά με κάνει να αντιλαμβάνομαι και να εξηγώ τα συμφέροντα μέσα κυρίως από πληροφορίες).

Ότι γραφω είναι αυτό που θα έλεγα στα παιδια μου ότι συμβαίνει. Και το τι απαντάω στο ερώτημά τους τι πρέπει να γίνει

 

Ευρω ή δραχμη;

Παρότι ο μεγαλύτερος δράκος για την ελληνική οικονομία, ήταν οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν και επί ευρώ και επί δραχμής, η δραχμή εμφανίζεται σήμερα ως κίνδυνος για την χώρα. Αν γυρίσουμε στην δραχμή, για κάποιο λόγο που δεν αναλύεται αλλά συνδέεται με την αρνητική έννοια της χρεοκοπίας, θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του 50. Ετσι δημιουργείται ένα είδος φοβικών αντανακλαστικών απέναντι στη λύση της δραχμής. Ας δούμε όμως τι συμβαίνει:

-Το ευρώ είναι το ενιαίο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε ενοποιήθηκε οικονομικά, αποκτώντας κοινό νόμισμα, αλλά δεν ενοποιήθηκε πολιτικά. Δηλαδή δεν αποτελεί μια πολιτική και οικονομική οντότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα το ενιαίο συμφέρον. Δηλαδή δεν συμβαίνει ό,τι συμβαίνει για παράδειγμα στις

ΗΠΑ όπου κονδύλια από μια πλούσια Πολιτεία κατευθύνονται σε μια φτωχή για την αναγκαία ισορροπία. Οι οικονομικές αποφάσεις στην ΕΕ, παίρνονται ως αποτέλεσμα συμψηφισμών των ισχυρών ως σήμερα κρατών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία).Έτσι μοιραία το ευρώ παρότι ενιαίο νόμισμα, δεν ανταποκρίνεται πρακτικά σε κάτι άλλο κοινό.

-Μετά την καθιέρωση του ευρώ, εξαιτίας της νομισματικής πολιτικής την ΕΕ, δόθηκε η δυνατότητα για φτηνότερη χρηματοδότηση για τα κράτη. Και την Ελλάδα βεβαίως. Η χρηματοδότηση επέτρεπε αγορά των γερμανικών και γαλλικών προϊόντων, άρα συνέφερε τις ισχυρές χώρες που εφάρμοζαν αυτή την πολιτική, αλλά δημιούργησε σοβαρά προβλήματα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προτιμούσαν να δανείζονται από το να επεξεργάζονται πλάνα για την οικονομία. Η χώρα έπαψε να είναι ανταγωνιστική και αναπτύχθηκαν διάφορα παρασιτικά φαινόμενα. Γιατί να παράγει κάποιος όταν μπορεί να δανειστεί;

Παρότι σήμερα χρησιμοποιούνται διάφορα επιχειρήματα για την ανεύθυνη Ελλάδα που δεν έβαλε δημοσιονομική τάξη (κάποια βεβαίως ισχύουν), η περίοδος της μεγάλης διαφθοράς είναι η περίοδος ένταξης στο ευρώ. Το εύκολο δανεικό χρήμα δόθηκε για να γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες σε τιμές πολλαπλάσιες από τις πραγματικές, για να αγοραστούν προϊόντα SIEMENS (πάλι σε πολλαπλάσιες τιμές) ή γερμανικά υποβρύχια (και εδώ σε πολλαπλάσιες τιμές αφού οι Γερμανοί είχαν εκπαιδεύσει τους Έλληνες σε μίζες).

-Αν η κρίση στην Ελλάδα δεν οφείλεται στο ευρώ αλλά στην δημοσιονομική της απειθαρχία, γιατί πειθαρχημένες χώρες όπως η Ιρλανδία ή η Ισπανία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα; Η κρίση είναι δομική, συστημική. Προέρχεται από την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της νομισματικής της πολιτικής, των τραπεζών της, και βρήκε πρωτίστως έκφραση στον αδύναμο κρίκο της Ελλάδας.

-Το δίλημμα για την έξοδο από το ευρώ δεν είναι ελληνικό. Το ευρώ απειλείται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά πολιτική ενοποίηση των κρατών, αλλά μια κοινή νομισματική πολιτική που απειλεί όμως τις χώρες του Νότου. Αργά ή γρήγορα, αφού δεν υπάρχει πραγματική ενοποίηση, το ευρώ θα καταρρεύσει. Υπάρχουν σήμερα αναλυτές όπως ο Johan Van Overtveldt («Το τέλος του Ευρώ» εκδόσεις Μεταίχμιο) οι οποίοι υποστηρίζουν πως πρώτη η Γερμανία είναι πιθανόν να επιλέξει να βγει από ευρώ. Άρα το επιχείρημα έξω ή μέσα στο ευρώ δεν καλείται να το απαντήσει η Ελλάδα. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι θα γίνει αν καταρρεύσει το ευρώ και η Ελλάδα στο όνομα του φόβου που χρησιμοποιήθηκε για την κατάρρευσή του, έχει υπογράψει δανειακές συμβάσεις.

-Τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή τώρα, θα το δούμε παρακάτω

 

Να χρεοκοπησουμε;

Η χρεοκοπία εμφανίζεται από τις μνημονιακές δυνάμεις στην χώρα ως το μεγαλύτερο κακό. Ο αρνητικός όρος που έχει ο όρος χρεοκοπία για φυσικά πρόσωπα με ό,τι αυτός συνεπάγεται (φτώχεια, εξαθλίωση, παράδοση στον δανειστή ) χρησιμοποιείται για να φορτίσει την χρεοκοπία της χώρας. Ο επιστημονικός όρος είναι στάση πληρωμών (παύουμε να πληρώνουμε τους δανειστές) αλλά αποφεύγεται από πολιτικούς, δημοσιογράφους και βέβαια τραπεζίτες. Η χρεοκοπία κράτους είναι διαφορετικό πράγμα από αυτή μιας επιχείρησης ή ενός προσώπου.

-Το πρώτο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ηθικό. Αν είναι ηθικό να μην πληρώσουμε τους δανειστές μας. Η στάση των πληρωμών, είναι μια διαδικασία που προβλέπεται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και είναι αποτέλεσμα όχι μόνο του πόσο κακά λειτούργησε ο δανειζόμενος, αλλά πώς έδρασε ο δανειστής. Οι δανειστές

λοιπόν (όπως και οι τράπεζες από τις οποίες δανειζόμαστε ως πρόσωπα) έχουν συνήθως πάρει τα λεφτά τους από τόκους και «ανταποδοτικές» ενέργειες. Αυτός είναι και ο λόγος που καμιά από τις ισχυρές χώρες- δανειστές, δεν έγινε ποτέ φτωχότερη από την κακή πορεία των δανειζόμενων. Δεν είναι θέμα ηθικής λοιπόν, αλλά λειτουργίας της Αγοράς την οποία τόσο αγαπάνε.

-Η Ελλάδα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών πριν από δύο χρόνια. Την εποχή εκείνη οι γερμανικές και γαλλικές Τράπεζες, είχαν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα 200 δις ευρώ. Αυτή η ελληνική κίνηση δεν απειλούσε μόνο τις Τράπεζες αλλά την ευστάθεια της ΕΕ και της Γαλλίας και Γερμανίας. Η απειλή μια τέτοιας κίνησης θα ανάγκαζε την Ε.Ε να κάνει τα πάντα για να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Ένα ισχυρό κούρεμα που θα έκανε βιώσιμο το χρέος. Δεν θα χρειαζόταν καν να υλοποιήσουμε την απειλή μας αν οι κινήσεις ήταν πειστικές.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν το έκανε αλλά ο ίδιος ο Γ Παπανδρέου, όπως αποκάλυψε ο Στρος Καν, τον είχε πλησιάσει για να μπει η χώρα στο ΔΝΤ. Είναι φανερό πως από τη στιγμή που γίνεται μια τέτοια κίνηση, η απέναντι πλευρά γνωρίζει πως δεν σκοπεύεις να κηρύξεις στάση πληρωμών.

Όταν στη συνέχεια ο Γ. Παπακωνσταντίνου πήγε για διαπραγματεύσεις στην τρόικα, είχε δηλώσει την προηγούμενη μέρα πως «δεν έχουμε δυνατότητα διαπραγμάτευσης».Ήταν ένα ψέμα ή μια λάθος εκτίμηση που μας αφαίρεσε κάθε δυνατότητα να κάνουμε το χρέος βιώσιμο.

-Η στάση πληρωμών ή πτώχευση, σημαίνει πως αρνούμαστε να πληρώσουμε τους δανειστές μας. Επιστρέφουμε στη δραχμή. Όσα χρωστάμε πρακτικά «κουρεύονται» μέσω του νέου νομίσματος. Οι καταθέσεις στις Τράπεζες μετατρέπονται στο νέο νόμισμα (δεν χάνονται όπως υποστηρίζουν κάποιοι) όπως και τα χρέη του καθενός.

-Με το νέο νόμισμα (έστω δραχμή) η χώρα αποκτά ανταγωνιστικότητα και διαμορφώνει δική της νομισματική πολιτική. Όχι με βάση τις ανάγκες της νομισματικής ένωσης που ευνοούν Γαλλία, Γερμανία. Με την έξοδο από την ευρωζώνη θα φτηνύνουν τα είδη πρώτης ανάγκης και θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα (αυτοκίνητα, τηλέφωνα κλπ). Οικονομολόγοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν, έχουν τοποθετηθεί σαφώς υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Διαφωνούν βέβαια διάφοροι παραθυράτοι έλληνες κινδυνολόγοι.

-Οι Τράπεζες για τις οποίες γίνεται μεγάλη κουβέντα θα αντέξουν αν υπάρξει η κατάλληλη προετοιμασία. Και αν αντιπροσωπεύουν αυτό το οποίο εμφανίζουν. Κάποιες θα τις φάει η «αγορά» και αυτό μάλλον είναι νόμος της αγοράς.

-Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι χρεοκοπία ή όχι, αλλά πότε θα γίνει. Αν η Ελλάδα υπογράψει το Μνημόνιο 2 (θα δούμε παρακάτω) η χρεοκοπία θα γίνει στο μέλλον μέσα από απίστευτα συγκρουσιακές συνθήκες στη χώρα. Επιπλέον το 35% του νέου χρέους θα διέπεται από το Αγγλικό Δίκαιο και όχι το Ελληνικό, πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν θα μπορεί η Ελλάδα να το αποφύγει.

-Η χρεοκοπία θα γίνει γιατί το Μνημόνιο 2, όπως και το Μνημόνιο 1,δημιουργούν ύφεση, συρρικνώνουν την οικονομία ,δεν κάνουν βιώσιμο το χρέος, άρα θα επέλθει. Αν μάλιστα η Ευρωζώνη διαλυθεί όπως πιστεύουν πια

πολλοί, η χώρα θα έχει φεσωθεί ένα νέο χρέος μη διαπραγματεύσιμο.

-Η στάση πληρωμών θα εγκαινιάσει μια δύσκολη περίοδο, όχι όμως δυσκολότερη από αυτή που θα ξεκινήσει αν πτωχεύσουμε στο μέλλον με άλλους όρους. Η χώρα θα γίνει ανταγωνιστική. Η Αργεντινή είναι ένα από τα διεθνή παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η στάση πληρωμών, δεν είναι πτώχευση που περιγράφουν στα δελτία ειδήσεων.

 

Οι Γερμανοι ειναι φιλοι μας;

Οι Γερμανοί και η τρόικα δεν είναι ούτε φίλοι μας ούτε εχθροί μας. Δεν θέλουν να μας σώσουν αλλά να πάρουν λεφτά. Αυτός είναι ο λόγος που βαφτίζουν τα μνημόνια «σωτηρία». Ένας καλός και ευγενικός υπάλληλος Τράπεζας, δεν κάνει την Τράπεζα καλή. Ούτε είναι ο ίδιος κακός επειδή αντιλαμβάνεται έτσι τα συμφέροντά της και τα υπερασπίζεται.

-Οι ξένοι δανείζουν λεφτά για να παίρνουν λεφτά, όπως οι Τράπεζες. Επί δύο χρόνια κατάφεραν να εμφανίσουν τον δανεισμό της Ελλάδας ως σωτηρία, πρώτα για να μην προχωρήσει η Ελλάδα σε άλλη λύση η οποία θα απειλούσε τους ίδιους. Οι γαλλογερμανικές Τράπεζες θα επικρατήσουν στο Νότο της Ευρώπης όταν θα έχουμε πέσει στον γκρεμό. Στις δανειακές συμβάσεις που υπογράφουν ο πρώτος όρος είναι πως η Ελλάδα οφείλει να πληρώνει τους τόκους της. Δίνουν λεφτά για να τα επιστρέφουμε με την πληρωμή τόκων. Και βέβαια δεν συμψηφίζονται με αξιώσεις της Ελλάδας (κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις).Ένας ακόμη από τους όρους του δανεισμού είναι η προτεραιότητα στην ενίσχυση των Τραπεζών. Γιατί άραγε;
-Οι Γερμανοί υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους. Το θέμα είναι τι κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις; Ευθυγραμμίζονται με τους δανειστές, ενώ τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα. Χρησιμοποιούν επίσης την επιχειρηματολογία τους. Υπογράφουν πράξεις δανεισμού που οδηγούν απλώς σε νέο χρέος.Η ΕΚΤ, ένας από τους δανειστές μας, έχει 50 δις σε ελληνικά ομόλογα τα οποία είχε αγοράσει στο 80% της αξίας τους. Η βοήθεια λοιπόν προς την Ελλάδα δεν προβλέπει η χώρα μας να τα πάρει στην αξία τους όταν λήξουν, αλλά να μετατραπούν σε ομόλογα του EFSF τα οποία θα αγοράσει η Ελλάδα αφού δανειστεί τώρα με επιτόκια.

Εδώ μπαίνει το ερώτημα, γιατί; Ενδεχομένως πολλοί απ αυτούς να συνδέονται με συμφέροντα. Η Ελλάδα σε λίγο δεν θα έχει να φάει, αλλά αυτοί γίνονται μάνατζερ της «πράσινης ενέργειας» της οποίας η τεχνολογία θα αγοραστεί από την Γερμανία. Μια μεγάλη μερίδα σχετίζεται με το real estate το οποίο θα αφήσει μεγάλα κέρδη τα επόμενα χρόνια. Και μια άλλη μερίδα, είτε σχετίζεται απευθείας με τραπεζικά συμφέροντα, είτε θεωρεί πως η λύση είναι η άποψη πως οι περικοπές θα δημιουργήσουν ανταγωνιστικότητα. Αυτοί που χειρίζονται σήμερα από την πρωθυπουργία της χώρας ως τους σχετιζόμενους οργανισμούς, είναι παιδιά των Τραπεζών και της αντίληψης της «εσωτερικής υποτίμησης». Ανάμεσά τους οι καιροσκόποι και οι αφελείς, νομίζουν πως έτσι θα δώσουν παράταση στο πολιτικό σύστημα που τους τρέφει.

 

Θα μας σωσει το Μνημονιο 2;

Όσο και το Μνημόνιο 1. Η επιχειρηματολογία για την επιβολή του Μνημονίου 2, είναι η ίδια ακριβώς με αυτή του πρώτου. «Η χώρα θα καταρρεύσει, χρειάζεται δανεισμό για να λειτουργήσει, τους όρους τους επιβάλουν οι δανειστές, οι οποίοι παρά την επιβολή είναι σωτήρες». Τα δύο μνημόνια, ακόμη και αν αφαιρέσουμε οποιοδήποτε υποψία σκοπιμότητας συμφερόντων, και τα αναλύσουμε ως οικονομικά-πολιτικά γεγονότα, είναι τεχνητές λύσεις που δεν δίνουν λύση. Στηρίζονται σε αυτό που αποκαλείται «εσωτερική υποτίμηση». Δηλαδή η χώρα δεν κάνει στάση πληρωμών. Δεν γίνεται ανταγωνιστική με την υποτίμηση δικού της νομίσματος, αλλά με μείωση μισθών και δαπανών. Αυτό με το Μνημόνιο 1 δεν έγινε. Η μείωση των μισθών, των συντάξεων ,όπως και τα φορολογικά μέτρα έφεραν ύφεση. Η πραγματική αγορά συρρικνώθηκε. Καμιά παραγωγική διαδικασία δεν ενεργοποιήθηκε. Το χρέος μεγάλωσε. Το μεγάλο χρέος (για το οποίο οι μνημονικοί ήθελαν να ρίξουν στο πυρ το εξώτερο όσους το προέβλεπαν),απαιτεί με τη σειρά του πιο σκληρά μέτρα. Οι μισθοί πέφτουν αλλά η αξία των χρεών δεν προσαρμόζεται. Μειώνεται η κατανάλωση, υπάρχει στάση πληρωμών και αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων, οι τράπεζες δεν δίνουν πιστώσεις ακριβώς επειδή είναι έτσι η κατάσταση. Η ανεργία αυξάνεται και τα χρήματα αντί να δημιουργούν προϋποθέσεις υγιούς οικονομίας, δίνονται σε επιδόματα ανεργίας. Το επόμενο στάδιο είναι οι κοινωνικές συγκρούσεις. Ξεκινάνε από την κατανοητή αύξηση της εγκληματικότητας και φτάνουν ως τις κοινωνικές διαμαρτυρίες των ανθρώπων που δεν μπορούν πια να επιβιώσουν. Το χρέος είναι δυσβάσταχτο. Επέρχεται η χρεοκοπία.

-Δεν πρόκειται για σενάριο αλλά για πραγματική ζωή τον καιρό του μνημονίου. Το πρώτο μισό έχει επιβεβαιωθεί. Αυτή που επέβαλαν το πρώτο μνημόνιο, αφού έφεραν την ύφεση, τώρα την χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να φέρουν το δεύτερο. Οι διαπραγματεύσεις στο τραπέζι του Μεγάρου Μαξίμου περί του 20% ή του 13ου μισθού που σώθηκε είναι τραγέλαφος.

-Είναι τραγικό πως ο ένας από τους δανειστές, το ΔΝΤ, είναι αυτός που έχει εκφράσει σχετικές επιφυλάξεις για τους όρους του Μνημονίου 2, γνωρίζοντας ίσως από τη διεθνή εμπειρία του την κατάληξη.

-Γιατί απέτυχε το μνημόνιο 1; Μα γι αυτά που προέβλεπε και όχι γιατί δεν εφαρμόστηκε. Είναι δεδομένο πως η ελληνική ιδιομορφία του κομματικού κράτους, είχε τη συμβολή της σε μέτρα που δεν πάρθηκαν για την δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά αυτά δεν σχετίζονται με το μνημόνιο. Ενώ η τρόικα καθορίζει για παράδειγμα στο Μνημόνιο 2 με ακρίβεια εκατοστιαίας μονάδας τις περικοπές στους μισθούς, δεν κάνει καμιά πρόβλεψη ή καμιά επιβολή για την δίκαιη φορολόγηση. Δεν λένε στο Μνημόνιο έσοδα «τόσα» από φοροδιαφυγή ή από δίκαιη φορολόγηση. Λένε όμως για μισθούς. Επίσης οι δανειστές δεν επιβάλουν καμιά αναπτυξιακή πολιτική που πρέπει να συνοδεύει το Μνημόνιο και η οποία θα εγγυάται σταδιακά έξοδο από την κρίση. Η οικονομία των Μνημονίων, είναι εγγύηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

-Το Μνημόνιο 2, με βάση την αποτυχία του Μνημονίου 1, έπρεπε να είναι ακριβώς η αναίρεση της πολιτικής του πρώτου Μνημονίου. Είναι η συνέχισή του. Η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει τόκους, να δώσει στις Τράπεζες και να επιβιώσουν πολιτικά οι ντόπιοι οπαδοί αυτής της πολιτικής έως την κοινωνική έκρηξη. Επιπλέον δεσμεύεται στο δανεισμό με το αγγλικό δίκαιο. Δηλαδή σε περίπτωση μελλοντικής χρεοκοπίας ή ακόμη και κατάργησης του ευρώ, η Ελλάδα θα χρωστά το ισόποσο σε ευρώ.

-Δεν υπάρχει καμία προοπτική επιτυχίας του Μνημονίου. Ακόμη και οι προβλέψεις για τις λεγόμενες Ιδιωτικοποιήσεις, είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουν καμία τύχη. Απλώς η Δημόσια περιουσία θα απαξιωθεί και θα παραδοθεί στο όνομα της σωτηρίας σε ξένους αγοραστές.

-Οι αγορές, εξαιτίας ακριβώς της ύφεσης που προκαλούν τα Μνημόνια, δεν πρόκειται να ανοίξουν. Θα παραμείνουν καχύποπτες. Ο παραγωγικός ιστός θα καταστραφεί εντελώς. Το «σωτήριο» Μνημόνιο 1, έχει αποδεκατίσει την βιομηχανική παραγωγή (11,4 % κάτω),έχει εξακοντίσει την ανεργία (20%) και έχει μειώσει τα Δημόσια Έσοδα (18%).Σε λίγο κανένας δεν θα μπορεί να εισφέρει το παραμικρό στο Δημόσιο.

-Η κατεστραμμένη παραγωγικά Ελλάδα, θα διώξει τα παιδιά της στο εξωτερικό ή θα τα καταστρέψει. Οι πιο ζωντανές και παραγωγικές δυνάμεις θα βουλιάξουν στην ύφεση, την κοινωνική ανασφάλεια, εχθρευόμενες ένα κράτος που είναι εναντίον του.

 

Οι Σωτηρες

Στο Μέγαρο Μαξίμου, ένας Τραπεζίτης πρωθυπουργός που είναι από αυτούς που επεξεργάστηκαν πανευρωπαϊκά αυτές τις καταστροφικές πολιτικές και μερικοί εκατομμυριούχοι πολιτικοί, προσπαθούν να πείσουν ότι νοιάζονται για το μέλλον της χώρας. Αν νοιάζονταν τόσο πολύ θα φορολογούσαν τους εαυτούς τους. Ή έστω θα μείωναν ως ένδειξη συμπαράστασης σε αυτό που περνάει ο κόσμος, τα βουλευτικά έσοδα.

Σε καμία από τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, το κλίμα φόβου που δημιουργούν, δεν έχει επιχειρήματα. Γιατί θα κάνει ζημιά η δραχμή; Πώς αυτοί οι καλοί Σαμαρείτες του κοινωνικού μέλλοντος, που δημιούργησαν όλη την κατάσταση που ζούμε, ξαφνικά απόκτησαν θεία φώτιση για τη σωτηρία μας; Πώς οι κακοί πολιτικοί δεκαετιών (όλοι τους για κακή τους τύχη είναι) θα γίνουν οι καλοί συμβαλλόμενοι στις δανειακές συμφωνίες; Δεν απαντούν. Απλώς εκφοβίζουν.

Κάποιο κινούνται από δόλο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως έτσι διαιωνίζουν την πολιτική τους επιβίωση, δίνοντας ανάσα σε ένα σύστημα που χωρίς αυτό θα πάψουν να υπάρχουν.

Ακόμη και αν υπήρχε μία πιθανότητα οι δανειακές συμβάσεις να είχαν μια απειροελάχιστη θετική έκβαση, αυτοί είναι που εγγυώνται πως δεν είναι έτσι. Δεν έχουν καμία. Μόνο άθροιση χρέους και στο τέλος χρεοκοπία με τις χειρότερες επιπτώσεις.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει βέβαια και το θέμα μιας Δημοκρατίας που ξεχνάει τον εαυτό της, αυτοκαταργείται για να εξυπηρετήσει όρους της Αγοράς, για το καλό μας πάντα. Περιμένω κάποιον από τους σωτήρες να μου δείξει ένα μέρος του κόσμου που η λειτουργία της αγοράς είχε θετικά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο.

Μέχρι τότε ας θυμούνται πως όσοι σήμερα δίνουν συνταγές για την κρίση είναι αυτοί που τη δημιούργησαν. Και στην Ελλάδα, αυτοί που κλαίνε για την δημοσιονομική κατάντια, είναι ακόμη αυτοί που την συντηρούν. Κρατάνε θέση υπαλλήλου ΟΣΕ στο Μεσολόγγι όπου δεν έχει τραίνο, αλλά περικόπτουν οριζόντια μισθούς από αυτούς που σε λίγο θα πεθάνουν από την πείνα.

ΥΓ Για να φτάσουμε στην κρίση, έπρεπε να χάσουμε την κρίση μας. Μήπως για να βγούμε πρέπει να την ξαναποκτήσουμε;"

Κώστας Βαξεβάνης

Γράμμα σε έναν ματατζή

Την Κυριακή το βράδυ (12-2-2012), πρέπει να ήταν γύρω στις 9:30, στεκόμουν μπροστά από τα ματ στην πλατεία Συντάγματος. Δεξιά μου ήταν ένας γιατρός με την κορούλα του, αριστερά μου ένας νεαρός με μια ελληνική σημαία, λίγο παραπέρα ένας φοιτητής φώναζε, πίσω μου η οικογένειά μου… Κανείς μας δεν επιβουλεύτηκε την δημόσια τάξη. Απλά, στεκόμασταν εκεί και μιλούσαμε στα ματ.

Τους ρώτησα, αν είναι Έλληνες. Μου έγνεψαν καταφατικά. Έτσι, αποφάσισα να προσπαθήσω να τους εξηγήσω, τι ακριβώς ψηφιζόταν μέσα στη Βουλή και ποιες οι συνέπειές του. Και τους ζητούσα να κάνουμε μαζί το βήμα για την υπέρβαση, μαζί να μπούμε στη Βουλή και μαζί να ανατρέψουμε τη χούντα του Παπαδήμου.

Όσοι με άκουγαν, κουνούσαν το κεφάλι καταφατικά δείχνοντας, ότι καταλάβαιναν αυτά που τους έλεγα. Τους τα έλεγα, μάλλον, σαν δικηγόρος, παρά σαν διαδηλωτής και κάποιοι έδειχναν ενδιαφέρον και με παρακολουθούσαν.

Αλλά οι εντολές ήταν να ρίχνουν χημικά. Και μας έριξαν πολλές φορές χημικά…

Μόλις μας ψέκαζαν φεύγαμε λίγο παραπέρα, μέσα στα παρτέρια του Άγνωστου Στρατιώτη, για να πάρουμε μια ανάσα. Αλλά ξαναγυρίζαμε στις θέσεις μας και συνεχίζαμε τον αγώνα μας.

Μια από όλες αυτές τις φορές, που δεχτήκαμε επίθεση με χημικά, δίπλα μου βρέθηκε μια κυρία. Έχασε την ανάσα της. Λύγισε. Έπεσε στα γόνατά της. Την έπιασα από το μπράτσο για να την βοηθήσω να σηκωθεί. Και ήρθε αμέσως σε βοήθεια…ένας ματατζής.

Με βοήθησε. Σηκώσαμε τη γυναίκα. Ο αστυνομικός ζήτησε λίγο καθαρό νερό. Της έριξε στο πρόσωπο για να ξεπλυθεί το δηλητήριο. Και της είπε «Σε παρακαλώ, πήγαινε πιο πέρα εδώ έχει πολλά χημικά».

Και τότε η γυναίκα, δίχως καλά-καλά να μπορεί να πάρει ανάσα, έβαλε τα κλάματα. Και με όση δύναμη είχε απομείνει μέσα της του απάντησε «Παλικάρι μου, έχω ένα παιδί δυόμιση χρονών και δε θέλω να μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα…»

Δεν μπόρεσε να πει παραπάνω. Δεν πρόλαβε. Νέα επίθεση με χημικά, πάλι δάκρυ, πάλι ασφυξία, πάλι κάψιμο μέχρι βαθειά στα μέσα μας. Την έχασα τη γυναίκα. Δεν την ξαναείδα.

Αλλά την επόμενη φορά, θα την προστατεύσω εγώ, φίλε ματατζή.

Γιατί εγώ θα είμαι απέναντι και θα σου πετάω πέτρες και μολότωφ.

Εγώ θα φάω το χημικό, αντί γι’ αυτήν τη μάνα.

Εμένα να συλλάβεις, εμένα να χτυπήσεις, εμένα να ονομάσεις μπαχαλάκη.

Για εμένα να πανηγυρίζετε όλοι εσείς οι «καθώς πρέπει» πολίτες, οι κυρ Παντελήδες της Ελλάδας, ότι συνελλήφθην και δικάζομαι από τη Δικαιοσύνη σας, που σήμερα, ομολογήθηκε ότι δέχεται παρεμβάσεις.

Γιατί, έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματαζτή τα αφεντικά σου, εσύ αντί να με προστατεύεις, μου επιτίθεσαι. Με δηλητηριάζεις. Με σκοτώνεις.

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, αν και είμαστε αδέρφια, θα χύσει ό ένας το αίμα του αλλουνού. Εγώ για τα πιστεύω μου κι εσύ για το μισθό σου.

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, εγώ διαδηλώνω για τη ζωή σου, για το μισθό σου και για τα δικαιώματά σου, αν και είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και δεν έχω να κερδίσω τίποτα από αυτό, ενώ εσύ έπρεπε να είσαι ο πρώτος στον αγώνα μου. 

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, εγώ είμαι ο δίκαιος, ενώ εσύ είσαι ο πάνοπλος σωματοφύλακας μιας ανομιμοποίητης χούντας.

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, εγώ θα αναλάβω να κάνω το βήμα της υπέρβασης, που εσύ δεν τολμάς. Εγώ και όχι εσύ. Και ας μας κρίνει η ιστορία.

Και παρόλο που νιώθω, ότι δε σου αξίζει να αγωνίζομαι για σένα, φίλε ματατζή, το κάνω, γιατί κι εσύ είσαι Έλληνας, αδερφός και μέρος του όλου λαού.

Εγώ, ο αναρχικός.

Εγώ, ο μπαχαλάκης.

Και να ξέρεις, φίλε ματατζή, ότι είμαι δημιούργημά σου.

Είμαι η συνέπεια όσων κάνεις ή παραλείπεις να κάνεις.

Είμαι το προϊόν των χημικών σου.

Είμαι η αντίδραση στη δράση σου.

Μόνο…ξέρεις τι με στενοχωρεί, φίλε ματατζή;

Με στενοχωρεί, ότι ξέρεις, πως δεν οφείλεις να υπακούσεις σε παράνομη εντολή. Αλλά το κάνεις. Και μου ρίχνεις χημικά και μαζί, γκρεμίζεις κάθε γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ μας. Και έτσι, μένει μονάχα να σου δώσω ένα ακόμα ραντεβού στους δρόμους…

Με εκτίμηση

Ένας αναρχικός

Ένας μπαχαλάκης.

ΥΓ: Σου αφιερώνω μόνο ένα ποίημα, φίλε ματατζή, για να δεις τον κόσμο με τα μάτια μου, με την ελπίδα ότι την άλλη φορά θα στέκεσαι δίπλα μου, κι όχι απέναντί μου.

"Ὁ γκρεμιστής

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!"

Κωστής Παλαμάς.

Ένας Εισαγγελέας ρε παιδιά! ΕΝΑΣ!

Κατά τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, οι αστυνομικοί είναι προανακριτικά όργανα και υπόκεινται στον έλεγχο του Εισαγγελέα. Αφού δείτε τα παρακάτω, σας ερωτώ: 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΝΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ???
ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ??? 

ΓΙΑΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ???

Ιδού τα ντοκουμέντα της ντροπής:

1. Αστυνομικοί ψεκάζουν απρόκλητα πολίτες που οπισθοχωρούν στη Θεσσαλονίκη.

ΔΕΝ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ. 

ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ. 

ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΠΟΣΟΤΗΤΕΣ 

2. Αστυνομικοί διέρχονται με μηχανές μέσα από διαδηλωτές. Μια από τις μηχανές διεμβολίζει πολίτες, τους οποίους και χτυπά. Στη συνέχεια, οι δυο αναβάτες κατεβαίνουν και αρχίζουν αναίτια επίθεση με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης εναντίον των διαδηλωτών. Στην εξέλιξη του χρόνου, ακριβώς δίπλα τους παίρνει φωτιά ένα αυτοκίνητο. Επιδεικτικά, το αγνοούν και προχωρούν παρακάτω το θεάρεστο έργο τους.

3. Αναδημοσιεύω είδηση από το blog του Νίκου Χατζηνικολάου, με την συνοδευτική της φωτογραφία, που μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ

"Πρώτη καταχώρηση: 13/02/2012

16:46Κοινωνία

Την επέμβαση του εισαγγελέα για την ρίψη των επικίνδυνων χημικών ουσιών, κατά τη διάρκεια της χθεσινής διαδήλωσης που έθεσε σε κίνδυνο την υγεία  χιλιάδων πολιτών ζητά ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών.

Η Ομάδα Άμεσης Δράσης των εθελοντών γιατρών του ΙΣΑ έδωσε χθες τις πρώτες βοήθειες, σε δεκάδες πολίτες που είχαν υποστεί επικίνδυνα εγκαύματα και σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα από την εισπνοή  αυτών των ουσιών.

Ο πρόεδρος του ΙΣΑ Γιώργος Πατούλης, καταγγέλλει ότι υπήρξε πρωτοφανής επίθεση με χημικά όπλα ενάντια σε πολίτες που διαδήλωναν ειρηνικά με αποτέλεσμα η Αθήνα να μετατραπεί σε έναν επικίνδυνο θάλαμο αερίων.

"Ζητάμε από τη δικαιοσύνη, να διερευνήσει καταγγελίες, σύμφωνα με τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν χημικά που περιείχαν την  ουσία CS η οποία κατατάσσεται στα χημικά όπλα και έχει σοβαρές επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό" τονίζει ο κ. Πατούλης.

Ο ΙΣΑ πρόκειται ν αποστείλει στο Γενικό Χημείο του κράτους, φιαλίδια χημικών ουσιών που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη χθεσινή διαδήλωση προκειμένου να διαπιστωθεί εάν έγινε χρήση της συγκεκριμένης ουσίας που έχει απαγορευθεί με απόφαση του ΟΗΕ."

Αυτή η ανάρτηση θα ανανεώνεται διαρκώς με νέο οπτικοακουστικο υλικό.

Επισημαίνω, ότι στην δημοσίευση ΑΥΤΗ, έχω αναφέρει όλο το θεσμικό πλαίσιο που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΧΗΜΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ.

Κύριοι Εισαγγελείς, επιτρέπετε τη μετατροπή της Δημοκρατικής Ελλάδας σε Αστυνομικό Κράτος, δια της παραλείψεώς Σας, να ορίσετε όρια στην Αστυνομική Δράση, επιτρέποντάς της να μετατρέπεται κατά το δοκούν σε Παρακρατική Αυθαιρεσία.

Το γεγονός αυτό για ένα Δημοκρατικό Κράτος Δικαίου, είναι ανεπίτρεπτο.

Οι ευθύνες σας, πλέον, είναι τεράστιες.

Ηθικές και αντικειμενικές.

Ενημέρωση, Τρίτη, 14-2-2012:
Τελικά βρέθηκε ένας Εισαγγελέας. Έστω κι αν χρειάστηκαν περίπου 48 ώρες για τα αυτονόητα, δεν μπορώ παρά να πω δημόσια ότι ανακαλώ. Και βέβαια, προσδοκώ τα αποτελέσματα της έρευνας που ξεκίνησε και περιγράφεται ΕΔΩ.

Επίσης ευχαριστώ τον ανώνυμο φίλο/φίλη που μου γνώρισε, με σχόλιό του, τη σχετική εισαγγελική πρωτοβουλία.

Είναι έκθετοι πανταχόθεν

Την αντισυνταγματικότητα των ρυθμίσεων του Μνημονίου που αναφέρονται στην μείωση των ελάχιστων μισθών, στη διαιτησία, αλλά και στην κατάργηση της ρήτρας μονιμότητας αναδεικνύει η Έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής που κατατέθηκε την Κυριακή στην Ολομέλεια της Βουλής.

Σύμφωνα με το Μνημόνιο, οι ελάχιστοι μισθοί που ορίζονται από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) θα μειωθούν κατά 22% σε σύγκριση με το επίπεδο που ίσχυε την 1η Ιανουαρίου 2012. Για τους νέους (ηλικίας κάτω των 25), οι μισθοί που ορίζονται από την εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας θα μειωθούν κατά 32%, χωρίς περιοριστικούς όρους, ενώ αναστέλλονται οι διατάξεις του νόμου και των συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν αυτόματες αυξήσεις μισθών, περιλαμβανομένων εκείνων περί ωριμάνσεων.

Η Έκθεση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής αναφέρεται στις διατάξεις του άρθρου 22 παρ. 2 και 3 του Συντάγματος, με τα οποία καθιερώνεται ο θεσμός της συλλογικής αυτονομίας, δηλαδή η νομική ικανότητα των συνδικαλιστικών οργανώσεων εργαζομένων και εργοδοτών να καθορίζουν τους όρους εργασίας και τα μεταξύ τους δικαιώματα και υποχρεώσεις, συνάπτοντας συμφωνίες (συλλογικές συμβάσεις εργασίας), οι οποίες έχουν χαρακτήρα κανόνα δικαίου, ως αναγκαία προέκταση της συνδικαλιστικής ελευθερίας, που καθιερώνεται στο άρθρο 23 παρ. 1 του Συντάγματος.

«Γίνεται γενικώς δεκτό ότι το άρθρο 22 παρ. 2 του Συντάγματος περιορίζει την παντοδυναμία του νομοθέτη καθόσον αφορά τη συλλογική αυτονομία και ότι η συλλογική διαπραγμάτευση οφείλει να αναγνωρισθεί ως ο κύριος ρυθμιστικός παράγων των εργασιακών σχέσεων», σημειώνει η έκθεση, ενώ προσθέτει πως «το εάν εν προκειμένω υφίστανται λόγοι δημοσίου συμφέροντος, και κυρίως εάν θα παραβιάζεται η αρχή της αναλογικότητας, αποτελεί ζήτημα το οποίο τελικά θα κριθεί από τα αρμόδια Δικαστήρια, εφόσον το ζήτημα τεθεί ενώπιόν τους κατόπιν σχετικής δικαστικής προσφυγής».

Για τις αλλαγές στην διαιτησία η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής τονίζει πως τίθεται το ερώτημα, στον βαθμό που η διαιτησία θα είναι πλέον προαιρετική, δηλαδή η προσφυγή θα γίνεται μόνο με συμφωνία όλων των ενδιαφερομένων μερών, εάν είναι συνταγματικός ο περιορισμός της εν λόγω προαιρετικής διαιτησίας, λαμβανομένης υπόψη της παραγράφου 2 του άρθρου 22 του Συντάγματος, συμφώνως προς την οποία, σε περίπτωση αποτυχίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η ρύθμιση των όρων εργασίας γίνεται με κανόνες που θέτει η διαιτησία.

Για την προτεινόμενη διάταξη με την οποία προβλέπεται ότι καταργείται η εν λόγω μονιμότητα στςι ΔΕΚΟ και ότι οι ανωτέρω συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου μετατρέπονται σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, δηλαδή, ότι θα είναι πλέον δυνατόν να λύονται, χωρίς να προκύπτει, δηλαδή να προτείνεται και να αποδεικνύεται, κάποια συγκεκριμένη αιτία. Η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής σημειώνει πως πλέον το μόνο όριο που θα παραμένει για να προστατεύει τους εργαζομένους από την απόλυση θα είναι η αρχή της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος.

«Θα μπορούσε, συνεπώς, να προβληματισθεί κανείς κατά πόσον η κατάργηση του σπουδαίου λόγου ή της δικαιολογημένης αιτίας ως προϋπόθεσης για την καταγγελία της σύμβασης εργασίας συμβιβάζεται με την ανωτέρω συνταγματική διάταξη, λαμβανομένων υπόψη και των λοιπών διεθνών ρυθμίσεων», σημειώνεται στην Έκθεση των εμπειρογνωμόνων της Βουλής.

Ακολουθεί το πλήρες πρωτότυπο κείμενο της Επιτροπής

Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής για Μνημόνιο ΙΙ

Ε. Βενιζέλος: Άσχετος ή ψεύτης?

Αντιγράφω την παρακάτω δημοσίευση, γιατί την θεωρώ εξαιρετικού ενδιαφέροντος.

Mετά από αυτή την ανακοίνωση, νομίζω, ότι η Ακαδημαϊκή Κοινότητα πρέπει να αφαιρέσει κάθε Ακαδημαϊκό τίτλο από τον κο Βενιζέλο, που επιδιώκει σε καθημερινή βάση να μετατρέψει το μαύρο σε άσπρο. Δεν θυμάμαι εξάλλου, να υπάρχει έδρα για την συστηματική αντισυνταγματικότητα της πολιτικής δράσης, την οποία, βεβαίως, ο κος Βενιζέλος θα κέρδιζε επάξια και δίχως αντίπαλο...

"ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ

Των καθηγητών Συνταγματικού Δικαίου
Γιώργου Κασιμάτη, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών
Ανδρέα Δημητρόπουλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών
Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θράκης
Ηλία Νικολόπουλου , Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου
Κώστα Χρυσόγονου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Αισθανόμαστε την υποχρέωση να επισημάνουμε προς τη Βουλή και τον ελληνικό λαό ότι το κείμενο, το οποίο καλείται σήμερα να ψηφίσει η λαϊκή αντιπροσωπεία, παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου για τους λόγους που ακολουθούν:

1. Η παρούσα Βουλή εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις και η λαϊκή εντολή προς αυτή, κατά την έννοια του άρθρου 41 του Συντάγματος, ήταν διαμετρικά αντίθετη από όσα προβλέπει τώρα το κατατεθειμένο κείμενο. Λείπει, συνεπώς, η δημοκρατική νομιμοποίηση για την ψήφισή του.
2. Το περιεχόμενο του κειμένου, που καλείται να ψηφίσει η Βουλή είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969).
3. Το κείμενο που κατατέθηκε για ψήφιση δεν αποτελεί κατά το Σύνταγμα ούτε σχέδιο νόμου, δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνει διατάξεις νομοθετικού περιεχομένου ούτε σχέδιο νόμου κυρωτικού διεθνούς σύμβασης, δεδομένου ότι δεν περιέχει το υπογεγραμμένο κείμενο της διεθνούς σύμβασης. Πρόκειται για κείμενο προγράμματος, που επιχειρείται να δεσμεύσει ανεπίτρεπτα επί δεκαετίες το μέλλον της χώρας. Παρουσιαζόμενο, συνεπώς, ως δεσμευτικό κείμενο νόμου, παραβιάζει την αντιπροσωπευτική αρχή και την κατά το Σύνταγμα άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας (άρθρο 26 Σ).
4. Το κείμενο επιχειρείται να υπερψηφιστεί κατά παράβαση του άρθρου 29 του Συντάγματος, στο βαθμό που επιβάλλεται κομματική πειθαρχία χωρίς προηγούμενη εσωτερική ψηφοφορία και απόφαση συλλογικών κομματικών οργάνων.
5. Η πρόβλεψη ότι οι νέες δανειακές συμβάσεις θα ισχύουν από την υπογραφή τους, χωρίς κύρωση από την Βουλή, παραβιάζει τα άρθρα 28 παρ. 2 και 36 παρ. 2 του Συντάγματος, καθώς και το διεθνές δίκαιο.
6. Οι συνταγματικές και οι διεθνούς δικαίου εγγυήσεις σεβασμού και προστασίας της εθνικής κυριαρχίας προσβάλλονται επιπλέον:
(α) Με την επανάληψη –όπως και στη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης της 10.5.2010- της ρήτρας παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας, (β) με τον υπερδανεισμό της χώρας και την άμεση στέρηση της δυνατότητας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ελληνικού λαού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ελλήνων πολιτών, (γ) με τη σώρευση «επαχθούς» δανεισμού και (δ) με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου και όχι του δημοσίου διεθνούς δικαίου που διέπει τις διεθνείς συμβάσεις των κρατών. Συνεπώς, το κείμενο που καλείται η Βουλή να ψηφίσει παραβιάζει στον πυρήνα τους τις συνταγματικές εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής (άρθρο 1 του Συντάγματος).
7. Τα μέτρα που προβλέπει το προς ψήφιση κείμενο ότι θα επιβληθούν στον ελληνικό λαό παραβιάζουν τις αρχές της ισότητας των βαρών, του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρα 4 παρ. 5 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος) και τις εγγυήσεις των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων (άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος). Παραβιάζουν επίσης θεμελιώδεις εγγυήσεις της Συνθήκης της Λισαβόνας (του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων) και του διεθνούς δικαίου, καθώς και εγγυήσεις του διεθνούς εργατικού δικαίου.

Η ψήφιση του νομοσχεδίου συνιστά, συνεπώς, εκτροπή από τη συνταγματική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα."

 

Η δήλωση αυτή ελήφθη από το facebook profile του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, της Νομικής Σχολής Αθηνών, Ανδρέα Δημητρόπουλου, όπου και αναρτήθηκε την Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012.

Όταν ο κηπουρός τσαλαπάτησε το Σύνταγμα

«Άρθρο 37

2. Πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής.»

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:

Ο Παπαδήμος δεν είναι αρχηγός κανενός κόμματος.

Δεν του παρασχέθηκε διερευνητική εντολή.

Εξάλλου δεν δικαιούται να λάβει τέτοια εντολή, από το Σύνταγμα και βάσει της Αρχής της Δεδηλωμένης, αφού δεν συμμετείχε ΠΟΤΕ σε εκλογές.

«Άρθρο 37

3. Αν δεν διαπιστωθεί αυτή η δυνατότητα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος και εάν δεν τελεσφορήσει κι αυτή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος. Κάθε διερευνητική εντολή ισχύει για τρεις ημέρες. Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων και, αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, επιδιώκει το σχηματισμό Κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Βουλής για τη διενέργεια εκλογών και σε περίπτωση αποτυχίας αναθέτει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου το σχηματισμό Κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές, και διαλύει τη Βουλή.»

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:

Εν προκειμένω, δεν υπήρχε σε εξέλιξη η διαδικασία των διερευνητικών εντολών. 

Ωστόσο, από την παραπεμπτική διάταξη του άρθρου 38 προκύπτει ότι ο ΠτΔ όφειλε να επιδιώξει το σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Βουλής, με σκοπό τη διενέργεια εκλογών. 

Ο Παπαδήμος, όμως, δεν στηρίζεται από όλα τα κόμματα της Βουλής, αλλά μόνο από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Συνεπώς, δεν νομιμοποιείται από αυτή τη διάταξη. 

Εξάλλου, ο Παπαδήμος, δεν οδηγεί τη χώρα σε εκλογές αλλά την κυβερνά.

Στην περίπτωση διάγνωσης αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης, έπρεπε να κληθούν διαζευκτικά οι Πρόεδροι των Ανωτάτων Δικαστηρίων για να συγκροτήσουν κυβέρνηση συγκεκριμένου σκοπού, που συνίσταται στο να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές. Έπρεπε να διαλυθεί η Βουλή. Παρόλα ταύτα η Βουλή δεν διαλύθηκε. 

Μάλιστα, ο Παπαδήμος, που ΔΕΝ στηρίζεται από όλα τα κόμματα της Βουλής και δεν είναι Πρόεδρος κανενός Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, δεν είναι καν δικαστικός, αλλά είναι ένας απλός τραπεζίτης, έγινε Πρωθυπουργός. Και δεν συγκρότησε κυβέρνηση συγκεκριμένου σκοπού αλλά κυβέρνηση, η οποία κυβερνά και δεσμεύει την Ελλάδα, υπογράφει διεθνείς συμβάσεις και μνημόνια.

Και βεβαίως, ούτε λόγος για εκλογές…

«Άρθρο 37

4. Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες ανατίθεται, σύμφωνα με τις προηγούμενες παραγράφους, εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης ή διερευνητική εντολή σε αρχηγό κόμματος, αν το κόμμα δεν έχει αρχηγό ή εκπρόσωπο, ή αν ο αρχηγός ή ο εκπρόσωπος του δεν έχει εκλεγεί βουλευτής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει την εντολή σ' αυτόν που προτείνει η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Η πρόταση για την ανάθεση εντολής γίνεται μέσα σε τρεις ημέρες από την ημέρα που ο Πρόεδρος της Βουλής ή ο αναπληρωτής του ανακοινώνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη δύναμη των κομμάτων στη Βουλή· η ανακοίνωση αυτή γίνεται πριν από κάθε ανάθεση εντολής.»

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:

Αν θεωρήσουμε ότι η διάταξη αυτή τέθηκε σε ισχύ, τότε θα έπρεπε ο ΓΑΠ να έχει παραιτηθεί από Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή/και από βουλευτής. Όμως ο ΓΑΠ, δεν παραιτήθηκε από κανένα από τα παραπάνω αξιώματά του.

Πέραν αυτού, η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ εκείνες τις ημέρες ΔΕΝ συνεκκλήθη, ΔΕΝ ψήφισε, ΔΕΝ αποφάσισε και ΔΕΝ πρότεινε κανέναν Παπαδήμο για Πρωθυπουργό. Εξάλλου, αυτή η πρόταση δεν ανακοινώθηκε ΠΟΤΕ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τίποτα τέτοιο δεν προκύπτει από τα πρακτικά της Βουλής ή της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

 

«Άρθρο 38

1. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απαλλάσσει από τα καθήκοντά της την Κυβέρνηση, αν αυτή παραιτηθεί, καθώς και αν η Βουλή αποσύρει την εμπιστοσύνη της κατά το άρθρο 84. Στις περιπτώσεις αυτές εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις των παραγράφων 2, 3 και 4 του άρθρου 37. Αν ο Πρωθυπουργός της παραιτούμενης Κυβέρνησης είναι αρχηγός ή εκπρόσωπος κόμματος που διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των βουλευτών, εφαρμόζεται αναλόγως η διάταξη του άρθρου 37 παράγραφος 3 εδάφιο γ'».

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:
Αυτή η διάταξη θα έπρεπε να εφαρμοστεί εν προκειμένω. Η διάταξη παραπέμπει σε εφαρμογή του αρ 37, παρ 3, εδ γ. Με βάση τα οριζόμενα στην διάταξη και από τον συνδυασμό των 2 διατάξεων, έπρεπε, είτε να σχηματιστεί κυβέρνηση που θα είχε τη στήριξη ΟΛΩΝ των κομμάτων της Βουλής, είτε να διαλυθεί η Βουλή, να κληθούν οι Πρόεδροι των Ανώτατων Δικαστηρίων και να συγκροτήσουν κυβέρνηση, που θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές.
Αντί της διαδικασίας που προβλέπει το Σύνταγμα, μας προέκυψε…κηπουρός! Ε...συγγνώμη...μπερδεύτηκα...Παπαδήμος, ήθελα να πω.

«Άρθρο 38

2. Αν ο Πρωθυπουργός παραιτηθεί, εκλείψει ή αδυνατεί για λόγους υγείας να ασκήσει τα καθήκοντά του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει Πρωθυπουργό αυτόν που προτείνει η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος στο οποίο ανήκει ο απερχόμενος Πρωθυπουργός, εφόσον αυτό διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Η πρόταση γίνεται το αργότερο σε τρεις ημέρες από την παραίτηση ή την έκλειψη του Πρωθυπουργού ή από τη διαπίστωση της αδυναμίας του να ασκήσει τα καθήκοντά του. Αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών, εφαρμόζεται αναλογικά η παράγραφος 4 και στη συνέχεια το δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 2 και η παράγραφος 3 του προηγούμενου άρθρου. Η αδυναμία του Πρωθυπουργού να ασκήσει τα καθήκοντά του για λόγους υγείας διαπιστώνεται από τη Βουλή με ειδική απόφασή της που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, ύστερα από πρόταση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος στο οποίο ανήκει ο Πρωθυπουργός, εφόσον αυτό διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Σε κάθε άλλη περίπτωση η πρόταση υποβάλλεται από τα δύο πέμπτα τουλάχιστον του όλου αριθμού των βουλευτών. Ωσότου διοριστεί ο νέος Πρωθυπουργός τα καθήκοντα του Πρωθυπουργού ασκεί ο πρώτος κατά σειρά Αντιπρόεδρος και εφόσον δεν έχουν διοριστεί Αντιπρόεδροι ο πρώτος κατά σειρά Υπουργός.»

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:
Ακόμα κι αν θεωρήσω ότι ο ΓΑΠ εξέλιπε, παραιτήθηκε ή αδυνατούσε να ασκήσει τα καθήκοντά του, τότε θα έπρεπε η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ να προτείνει τον αντικαταστάτη του.

Πέραν αυτών, δεν υπάρχει ούτε η προβλεπόμενη διαπιστωτική απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, δηλαδή δεν υπάρχει η διαπίστωση, ότι ο ΓΑΠ δεν μπορούσε να ασκήσει τα καθήκοντά του. Απεναντίας, μάλιστα, 3 μέρες πριν τον διορισμό του Παπαδήμου, ο ΓΑΠ, είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης! Δηλαδή η Βουλή του εμπιστευόταν τη διακυβέρνηση της χώρας!

Εξάλλου, ούτε τα 2/5 των βουλευτών (=120 βουλευτές) κίνησε τέτοια διαδικασία, αφού τέτοιο γεγονός δεν προκύπτει, ούτε από τα Πρακτικά της Βουλής, ούτε από κανένα άλλο έγγραφο.

Έτσι, μετατρέποντας το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο, μας προέκυψε ο "κηπουρός", Παπαδήμος.