Μελετούσα (ως συνήθως) την νέα έκδοση νομικού περιοδικού, όταν εντόπισα την απόφαση αυτή. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το εντός κόκκινου πλαισίου σημείο αυτής, όπως φαίνεται στην παρακάτω δεύτερη εικόνα
 |
| Εικόνα 1: Ο αριθμός της απόφασης και το Δικαστήριο. Αποκρύπτονται τα ονόματα των παραγόντων της δίκης για λόγους σεβασμού και προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων. |
 |
| Εικόνα 2: Το επίμαχο σημείο ενδιαφέροντος |
Μόλις διάβασα την αιτιολογία, ότι δήθεν ο εκδόσας την Διαταγή Πληρωμής Δικαστής δεν υπέχει της υποχρέωσης να ερευνήσει αυτεπάγγελτα τον ενδεχομένως καταχρηστικό χαρακτήρα ρήτρας περιεχόμενης σε δανειακή σύμβαση που κατήρτισε προμηθευτής με καταναλωτή, ανέτρεξα αμέσως σε μια άγνωστη νομική τοποθεσία.
Έκανα μια έρευνα στις δημοσιευμένες αποφάσεις του Δικαστηρίου (ΔΕΕ) και βρήκα την παρακάτω απόφαση
 |
| Εικόνα 3: Η αρχή της απόφασης του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης |
 |
| Εικόνα 4: Το σκεπτικό της απόφασης που μας ενδιαφέρει |
 |
| Εικόνα 5: Το διατακτικό της απόφασης του ΔΕΕ |
Την παραπάνω απόφαση του ΔΕΕ, μπορείτε να βρείτε
ΕΔΩ.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα, σύμφωνα με το σκεπτικό και το διατακτικό της απόφασης του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο εκδόσας Δικαστής που εκδίδει διαταγή Πληρωμής, ΟΦΕΙΛΕΙ να λάβει υπόψη του τις καταχρηστικότητες των Όρων δανειακής σύμβασης που συνάπτει καταναλωτής με προμηθευτή, ακόμα και στη διαδικασία της έκδοσης Διαταγής Πληρωμής.
Οι δε αποφάσεις του ΔΕΕ, ως αποφάσεις που προκύπτουν από το ανώτατο δικαιοδοτικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει πολλαπλώς νομολογηθεί από τον Άρειο Πάγο, ότι είναι δεσμευτικές για τα Δικαστήρια των κρατών-μελών της Ένωσης, αφού, άλλωστε, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, εφόσον εισάγει διατάξεις αμέσου εφαρμογής, υπερέχει ακόμα και των αντίθετων διατάξεων του εθνικού δικαίου, επί τη βάσει της αρχής της υπεροχής και το άρθρο 28 παρ 2 του Συντάγματος.
Προφανώς, όμως, με την σχολιαζόμενη εγχώρια απόφαση, ο δικάσας την ανακοπή Δικαστής, έσπευσε να νομιμοποιήσει το σύστημα που έφερε την Ελλάδα στην τωρινή της κατάντια και καταρρέει τα τελευταία 5 χρόνια, συμπαρασύροντας ολόκληρη τη χώρα σε μια κρίση δίχως τέλος.
Έσπευσε να διασώσει τα οιονεί δικονομικά τραπεζικά προνόμια, που θέλουν οι τράπεζες να έχουν (σχεδόν) πάντα δίκιο. Καταλήγει να είναι σχεδόν αδιάφορη οποιαδήποτε άλλη νομική προσέγγιση, από όπου κι αν προέρχεται.
Γιατί, τελικά, η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη μόνο τόσο, όσο επιτρέπουν και επιθυμούν οι τράπεζες. Αλλά από εκείνο το σημείο, που αρχίζουν και θίγονται τραπεζικά κεκτημένα και επέκεινα η Ελλάδα ανήκει στον φυσικό της ιδιοκτήτη: Τις τράπεζες.
Κρίμα.
Πολύ κρίμα...
