Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Βάση ανακοπής-αγωγής, που απορρέει από την παράλειψη των δημοσιεύσεων στον τύπο

Σε Όρο δανειακής σύμβασης γνωστής συστημικής τράπεζας ορίζεται ότι:

«Οι συμβαλλόμενοι συνομολογούν και αποδέχονται ως ελάχιστο δανειστικό επιτόκιο (prime rate) αυτό που κάθε φορά η τράπεζα θα ανακοινώνει με δημοσίευσή της στον πολιτικό ή οικονομικό τύπο».

Αντίστοιχα, σε άλλο Όρο της ίδιας σύμβασης ορίζεται ότι:

«Η τράπεζα διατηρεί το δικαίωμα της περιοδικής αναπροσαρμογής, ήτοι της αυξήσεως ή μειώσεως του ελάχιστου δανειστικού επιτοκίου (prime rate) χωρίς τη σύμπραξη του πιστούχου. Η αναπροσαρμογή αυτή του ελάχιστου δανειστικού επιτοκίου (prime rate) θα γίνεται κάθε φορά ανάλογα με τις συνθήκες της χρηματαγοράς και το κόστος του χρήματος για την τράπεζα, θα δημοσιεύεται από την τράπεζα σε δυο τουλάχιστον εφημερίδες του πολιτικού ή οικονομικού τύπου και θα ισχύει και για την πίστωση από της δημοσιεύσεως της σχετικής ανακοινώσεως της τραπέζης στον πολιτικό ή οικονομικό τύπο, χωρίς να απαιτείται οποιαδήποτε άλλη ειδική γνωστοποίηση στον πιστούχο»

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Δάνεια σε συνάλλαγμα: Η μέθοδος δημιουργίας πλούτου από το τίποτα. (Μέρος 3ο και προς το παρόν, τελευταίο)

Η Έκθεση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (Σεπτέμβριος 2007)
Ήδη τον Σεπτέμβριο του 2007 η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS = Bank for International Settlements) είχε εκδώσει έκθεσή της σχετικά με τον δανεισμό σε ξένο νόμισμα με τον πολύ ισχυρό τίτλο: EVIDENCE OF CARRY TRADE ACTIVITY (= αποδείξεις εμπορικής νομισματικής δραστηριότητας). 

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Νεοφιλελευθερισμός: Η σύγχυση της ημιμάθειας ή αλλιώς, 10 λόγοι που οι νεοφιλελέ θα έπρεπε να νιώθουν ντροπιασμένοι και δυστυχείς.

Για να πετύχουμε μια εννοιολογική προσέγγιση στο θέμα, τι είναι νεοφιλελευθερισμός σήμερα και πόσο πραγματικά νεοφιλελεύθεροι είναι όλοι όσοι με περηφάνια σπεύδουν να το διακηρύττουν δεξιά κι αριστερά, πρέπει, κατ’ αρχάς να ορίσουμε τις έννοιες γύρω από τις οποίες περιστρέφεται η αναζήτησή μας αυτή.

Ο φιλελευθερισμός:
Με απαρχή τον 16ο αιώνα, φιλελευθερισμός ήταν προσπάθεια υπέρβασης των θρησκευτικών πολέμων που ταλάνισαν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Ιδεολογικά αντιτάχθηκε στη μοναρχία προτάσσοντας το αίτημα για δημοκρατία και ελευθερία του ατόμου, δηλαδή εξέφρασε την Αριστερά κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Ήταν η ιδεολογία της νεογέννητης αστικής τάξης του 18ου αιώνα.

Ο νεοφιλελευθερισμός:
Στις δεκαετίες του 1940 και 1950, η νεοφιλελεύθερη θεωρία διέφερε αρκετά από την προσέγγιση του κλασικού φιλελευθερισμού και αντιπρότεινε μία οικονομία της αγοράς που θα ελεγχόταν από τους κανόνες ενός ισχυρού κράτους δικαίου, ένα μοντέλο που τελικά ονομάστηκε Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς και αργότερα εφαρμόστηκε με επιτυχία στη Σκανδιναβία και τη Γερμανία.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο υπέρμαχος των  οικονομικών της ελεύθερης αγοράς, Λούντβιχ φον Μίζες, κατέκρινε σφόδρα τη «νεοφιλελεύθερη» αντίληψη εκείνων των καιρών, που απαιτούσε μία ισχυρή κρατική παρέμβαση για να «μπαίνει τάξη στον ανταγωνισμό».

Κατά τη δεκαετία του 1980, κι ενώ οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονταν τον όρο «νέο-φιλελευθερισμό» σε σχέση με τη Γερμανική κοινωνική οικονομία της αγοράς, στις ΗΠΑ εμφανίστηκε ένα άλλο κίνημα που συσχετίστηκε με τον όρο «νεοφιλελευθερισμός»: ήταν εκείνο της Αμερικανικής Αριστεράς του 1981, το οποίο οργανώθηκε γύρω από δύο περιοδικά: το "New Republic" και το "Washington Monthly". Ο "πατέρας" αυτού του κινήματος ήταν ο δημοσιογράφος Τσαρλς Πίτερς, ο οποίος δημοσίευσε το 1983 το "Μανιφέστο ενός Νεοφιλελεύθερου".

Η εννοιολογική στρέβλωση του όρου «νεοφιλελευθερισμός» επήλθε όταν ο εν λόγω όρος συνδέθηκε άμεσα με τον οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν και τη Σχολή του Σικάγου. Έτσι, προκλήθηκε μία σύγχυση, που συνεχίζεται έκτοτε σ' όλον τον κόσμο σχετικά με τον όρο «νεοφιλελευθερισμός».

Ισπανόφωνοι συγγραφείς από τη Νότια Αμερική, έχουν χρησιμοποιήσει τον όρο «νεοφιλελευθερισμός» για να περιγράψουν την εξάπλωση της παγκοσμιοποίησης γενικά, επεκτείνοντας τη σύγχυση.

Οι Μαρξιστές οικονομολόγοι παρουσιάζουν τον "νεοφιλελευθερισμό" ως μία ιδεολογία που επεβλήθη από την άρχουσα τάξη για να εδραιώσει την επικράτησή της έναντι των άλλων κοινωνικών τάξεων. Η νέο-μαρξιστική σχολή παρουσιάζει τον «νεο-φιλελευθερισμό» ως εξαναγκασμό του κράτους να λειτουργεί με όρους των αγορών.

Αυτό που διδάσκεται από τη Σχολή του Σικάγο θα πρέπει κανονικά να λέγεται «Μονεταρισμός», για τη θεωρία του οποίου ο Φρίντμαν κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Οικονομικών το 1976, οπότε και τοποθετήθηκε στη θέση του βασικού οικονομικού συμβούλου του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν.

Ο μονεταρισμός εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ και από τη Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Προκάλεσε ανατρεπτικά αποτελέσματα στην αγορά εργασίας, τα οποία και οδήγησε σε κοινωνικές αναταραχές και έντονες αντιπαραθέσεις. Σήμερα ο μονεταρισμός αποτελεί θεμελιώδες σκέλος των σύγχρονων οικονομικών θεωριών που εφαρμόζονται από τις αναπτυγμένες χώρες, ενώ ονομάζεται και με τον όρο «νεοκλασικά οικονομικά».

Μετά από τα παραπάνω, νομίζω είναι εμφανείς, τουλάχιστον 10 λόγοι, για τους οποίους οι νεοφιλελεύθεροι θα έπρεπε στην ουσία να νιώθουν βαθιά προσβεβλημένοι, από τη χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου όρου και θα όφειλαν να επαναπροσδιορίσουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

1. Ονομάστηκαν νεοφιλελεύθεροι, από άγνοια. Ο νεοφιλελευθερισμός, στις θεμελιακές απαρχές του, απαιτούσε ισχυρή κρατική παρέμβαση. Οι λεγόμενοι «νεοφιλελεύθεροι» σήμερα, απαιτούν ελάχιστη κρατική παρέμβαση και υπόσταση. Ουσιαστικά, έχουν υιοθετήσει αντιφατικό όνομα, σε σχέση με τα επιδιωκόμενά τους! Πρόκειται για κλασσική περίπτωση στρέβλωσης πολιτικών εννοιών και οικονομικής και πολιτικής ιστορίας.

2. Ονομάστηκαν νεοφιλελεύθεροι, από καταναλωτική πλάνη. Ο νεοφιλελευθερισμός, ιδίως στην Ελλάδα, ήταν ο εύηχος, ο sic τρόπος, για να γίνει ένα πολιτικό κόμμα (συνήθως, κάποιο παρακλάδι της δεξιάς) πιο εμπορικό. Δηλαδή, ο όρος «νεοφιλελευθερισμός», ήταν περισσότερο ένα διαφημιστικό τρικ, παρά ένας ουσιώδης προσδιορισμός, οποιουδήποτε πολιτικού σχηματισμού. Κάτι σαν τον Santa Claus. Είναι γνωστό, ότι ο Άγιος Βασίλειος, ουδεμία σχέση έχει με την κοκκινωπή συμπαθή γερμανική φιγούρα του Santa Claus που, κυρίως, η Coca-Cola πέτυχε να εκμεταλλευτεί με ανυπέρβλητη επιτυχία. Έτσι και οι νεοφιλελεύθεροι αποδέχτηκαν να τους αποκαλούν έτσι, αποδεχόμενοι πρωτίστως να καταναλώνουν άκριτα την πολιτική ταυτότητα, που τους απέδωσαν. Παπαγαλίζουν άκριτα, πολιτικά τσιτάτα και κενά συνθήματα, παρέχοντας απεριόριστη κλάκα, ως παθιασμένη και πιστή κομματική πελατεία.

3. Ονομάστηκαν νεοφιλελεύθεροι, από βλακεία. Διότι πέραν των παραπάνω, η επί σειρά ετών χρησιμοποίηση του όρου «νεοφιλελεύθερος» αποδεικνύει και την ολοκληρωτική απουσία κάθε ίχνους σκέψης, κάθε διάθεσης για αναζήτηση, κάθε περιέργειας, ώστε να μάθουν ή έστω, να ανακαλύψουν, τι είναι αυτό που πρεσβεύουν. Για αμφισβήτηση, δεν γεννάται καν λόγος… φευ!

4. Ως νεοφιλελευθερισμός λογίζεται από τους ίδιους τους «νεοφιλελεύθερους», η οικονομική πρακτική της Σχολής του Σικάγο, δηλαδή η μέθοδος της απορρύθμισης των αγορών. Στην ουσία, οι άνθρωποι αυτοί έχουν την πρωτοφανή ατυχία, να προσπαθούν να αναγάγουν σε ιδεολογία, έναν τρόπο λειτουργίας της οικονομίας. Είναι σαν να προσπαθούμε να αναγάγουμε σε ιδεολογία, τον τρόπο με τον οποίο ένας επιχειρηματίας διαχειρίζεται το εμπόρευμά του, η ακόμα χειρότερα, είναι σαν να προσπαθούμε να αναγάγουμε σε ιδεολογία, τον τρόπο λειτουργίας του παχέως εντέρου… Έτσι, η «θεωρία» αυτή συναντά τα ανυπέρβλητα όριά της, σε καθαρά ανθρωπιστικές έννοιες, όπως η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η αγάπη. Μπροστά σε αυτά τα εννοιολογικά θηρία, ο νους του κάθε νεοφιλελεύθερου δείχνει ευθεία γραμμή…

5. Οι «νεοφιλελεύθεροι» είναι ένα από τα σπάνια φαινόμενα ανθρώπινης μικρόνοιας, σύμφωνα με το οποίο, οι άνθρωποι επιδιώκουν, όχι ένα καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα αλλά για την ευημερία των οικονομικών δεικτών. Δηλαδή, σε αντίθεση με τον ανθρωπισμό, τον φιλελευθερισμό και όλα τα κινήματα, που είχαν θέσει ως στόχο τον άνθρωπο («πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», έλεγε ο Πρωταγόρας), οι νεοφιλελεύθεροι στοχεύουν να ιδρύσουν και να καθιερώσουν την δεικτο-κρατική πρωτοκαθεδρία των αγορών. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση, που οι άνθρωποι να επιδίωξαν με τόση ένταση να γίνουν αντικείμενα της ιστορίας κι όχι τα ενεργούντα υποκείμενα αυτής.

6. Ο νεοφιλελευθερισμός, ιδίως στην Ελλάδα, πάσχει από τη θεσμική δομή της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, ο μονεταρισμός, ως οικονομική πρακτική, συνδέεται άμεσα με την παροχή χρήματος στην αγορά και τον έλεγχο του πληθωρισμού. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως, τόσο η παροχή χρήματος, όσο και ο έλεγχος του πληθωρισμού, γίνεται αποκλειστικά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επομένως, αφού το κάθε κράτος-μέλος στερείται των βασικών μονεταριστικών του μεθόδων κι εργαλείων, η εφαρμογή νεοφιλελεύθερων μοντέλων, σε κρατική κλίμακα, είναι καταδικασμένη σε αέναη αποτυχία. Η επιδίωξη ενός κρατικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου, εντός της ΕΕ, είναι σαν να προσπαθούμε να κάνουμε κηδεία με ξένα κόλλυβα.

7. Ένα σημαντικό πρόβλημα των νεοφιλελεύθερων, ήταν… το Νόμπελ που κέρδισε ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού, ο Μίλτον Φρίντμαν. Θεώρησαν ότι το Νόμπελ σηματοδοτούσε, ότι είχε κατακτηθεί η μόνη οικονομική αλήθεια στον πλανήτη. Δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα, το 2011, όταν το Νόμπελ οικονομίας πήγε στους καθηγητές, Τόμας Σάρτζεντ και Κρίστοφερ Σιμς. «Η βράβευσή τους αποτελεί ένα ακόμη πλήγμα για τη σχολή του Σικάγου και τους οικονομολόγους που προώθησαν και επέβαλαν στην διεθνή οικονομική πολιτική τις θεωρίες της ισορροπίας μέσω των αρύθμιστων, ανεξέλεγκτων αγορών. Οι οικονομολόγοι αυτοί απέσπασαν τα περισσότερα βραβεία στη δεκαετία του '90. Σήμερα βρίσκονται κολλημένοι στον τοίχο, καθώς αρκετοί πολιτικοί, αλλά και συνάδελφοί τους, αποδίδουν το κραχ του 2008 στην αποτυχία των περιβόητων «αυτορυθμιζόμενων αγορών» τους». Δηλαδή, τα είδωλα των νεοφιλελεύθερων γκρεμίζονται…

8. Ένα, επίσης, πολύ σημαντικό πρόβλημα των νεοφιλελεύθερων είναι, ότι όπου κι αν εφαρμόστηκαν οι συνταγές τους, απέτυχαν οικτρά και οδήγησαν σε κοινωνικές αναταραχές, οικονομική αστάθεια και πολιτικές κρίσεις. Αλλά σε συνέχεια των παραπάνω, υπό στοιχεία 2 και 3, ουδέποτε ασχολήθηκαν να μάθουν για τις αποτυχίες αυτές, ώστε να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους. Η μακαριότητα της άγνοιας, βλέπετε…

9. Ίσως, το σημαντικότερο πρόβλημα των νεοφιλελεύθερων, είναι ότι με μεγάλη ευκολία απαιτούν συνήθως, πολύ σκληρές μεταρρυθμίσεις, ώστε να βελτιωθούν οι μακροοικονομικοί δείκτες. Το πρόβλημα δεν είναι καθ’ αυτή η απαίτηση μεταρρυθμίσεων. Το πρόβλημα, δημιουργείται, όταν οι μεταρρυθμίσεις αρχίζουν να θίγουν τους ίδιους. Τότε οι πάλαι ποτέ νεοφιλελεύθεροι, γίνονται… κόκκινοι. Κόκκινοι, γενικώς. Κόκκινοι αγρότες, κόκκινοι δικηγόροι, κόκκινοι γιατροί κλπ. Γιατί, τελικά, καλός είναι ο νεοφιλελευθερισμός, όσο στην κιμαδομηχανή του αλέθει άλλους…


10. Τέλος, ο νεοφιλελευθερισμός συναντά τα όρια της ύπαρξής του, σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Διότι, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όλοι όσοι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους, απαιτώντας ελάχιστη κρατική παρέμβαση, ξαφνικά ενθυμούνται το κράτος και ζητούν από αυτό, να βάλει τάξη, στο χάος που δημιούργησαν, πχ με ανακεφαλαιοποίηση των κατ’ εξοχήν πρεσβευτών του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή των τραπεζών...

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

Γράμμα στον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου

Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,
Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σας εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία που πήρατε να στηρίξετε δημοσίως το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.

Η πρωτοβουλία αυτή σηματοδότησε την σταθερή προσήλωση του «πρώτου επιστημονικού συλλόγου της χώρας» στην Ευρωπαϊκή προοπτική όλων μας. Συστρατευτήκαμε με πλήθος επίλεκτων προσωπικοτήτων της χώρας, όπως ο κος Τζήμερος, ο κος Καμίνης, ο κος Γεωργιάδης, ο κος Σαμαράς, ο κος Βενιζέλος, η κα Γεννηματά και από τον χώρο των ΜΜΕ, ο κος Μπογδάνος («ΣΚΑΙ»), η κα Σαράφογλου («ΜEGA») κα. Με την ευκαιρία αυτής της επιστολής, δεν Σας κρύβω, ότι ένιωσα ιδιαίτερα περήφανος για αυτή την ιδεολογική και διανοητική μας πρωτοκαθεδρία.

Προτείνατε ένα επίπονο «ναι», ώστε να μείνουμε στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και να συνταχθούμε με τις απαιτήσεις των πιστωτών της χώρας, οι οποίες, κατά τους κυβερνώντες, ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις».

Γνωρίζατε εξ αρχής, ότι στις «μεταρρυθμίσεις» αυτές συμπεριλαμβάνονταν τόσο οι αλλαγές του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, όσο και οι αλλαγές στο ασφαλιστικό. Παρόλα ταύτα, Εσείς, με παρρησία και τόλμη, τολμήσατε να υπερβείτε τα μέχρι τότε δεδομένα και να θέσετε το καλό της χώρας πάνω από το συντεχνιακό συμφέρον. Σας θαύμασα. Σχεδόν δάκρυσα (όπως και ο κος Μπογδάνος), όταν διάβασα την ανακοίνωσή Σας.

Τα ιστορικά γεγονότα είναι, βεβαίως, γνωστά. Το «ΝΑΙ» ηττήθηκε εκλογικά. Βλέπετε, η αδαής Ελληνική κοινωνία δεν πρόλαβε να καταναλώσει τις υπερποσότητες φόβου που της διοχετεύθηκαν. Ψήφισε «ΟΧΙ».

Στο σημείο αυτό, επιτρέψατέ μου μια παρέκβαση. Θεωρώ το εκλογικό αποτέλεσμα εξωφρενικό! Πρέπει να εφευρεθούν πιο πρόσφορες μέθοδοι χρήσης αυτού του πολιτικού όπλου, δηλαδή του φόβου, ώστε να είναι πιο αποδοτικό και να οδηγεί στην άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση. Δεν μπορεί να ψηφίζει ο καθένας ότι θέλει.

Κλείνοντας την παρέκβαση, επανέρχομαι στο θέμα μου, υπενθυμίζοντας την ολοκληρωτική πολιτική επικράτηση του «ΝΑΙ». Ευτυχώς, ο πρωθυπουργός μας, κος Τσίπρας, συντάχθηκε επί της ουσίας με τις θέσεις του «ΝΑΙ» και δεν έθεσε σε διακινδύνευση τα τόσα πλεονεκτήματα από τη συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ.

Θεωρώ υψίστης σημασίας την συνδρομή Σας σε αυτή την επικράτηση. Μάλιστα, είναι τέτοιος ο θαυμασμός μου προς τις ενέργειές Σας, ώστε, παραβλέπω τις κραυγές που αποδίδουν πρόδηλη αντισυνταγματικότητα, στην ανομιμοποίητη μεταβολή της  λαϊκής βούλησης. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον όχι σε αυτή μου την επιστολή.

Ωστόσο, τώρα, μόλις 6 μήνες μετά από εκείνο το αξιέπαινο «ναι», προτείνετε και ήδη οδηγείτε όλους τους δικηγόρους της χώρας σε αποχή –και δη, διαρκείας- επειδή ακριβώς ήρθε η ώρα των μεταρρυθμίσεων, στις οποίες πριν από 6 μήνες είπατε εκείνο το τολμηρό, αξιοθαύμαστο και περήφανο «ναι».

Γνωρίζω ότι δεν πάσχετε από διπολική διαταραχή. Ουδόλως θα ήθελα να αποδώσω στην προγενέστερη εκείνη θέση Σας, τον χαρακτηρισμό της «σημαίας ευκαιρίας» και πάντως, σε καμία περίπτωση –και παρακαλώ, αυτό να τονιστεί- δεν συναρτώ εκείνη την τόσο ευρωπαϊκή και προσήκουσα θέση Σας, από καμία εξάρτηση, κομματική, πολιτική, οικονομική ή/και συνδικαλιστική. Προς Θεού, δεν θα τολμούσα ποτέ μια τέτοια ύβρη.

Σας γράφω τούτη την επιστολή, διότι στον παρόντα χρόνο αδυνατώ να συλλάβω το μεγαλείο της σκέψης και της δράσης Σας. Ομολογώ ότι το σύνολο της συνδικαλιστικής μας δράσης στέκεται πολύ πάνω από τη δική μου φτωχή διανόηση και για το λόγο αυτό, Σας απευθύνω προκαταβολικά την ειλικρινή απολογία μου. Αντιλαμβάνομαι ως εγγενή αδυναμία μου, να είμαι πεισματάρης και αργός στην αντίληψη και σε αυτές τις αιτίες αποδίδω την επιμονή μου να διαμαρτυρηθώ εγγράφως για αυτή την όλως πρόσφατη συνδικαλιστική μας θέση.

Βλέπετε, τη θεωρώ πισωγύρισμα. Δηλαδή, τώρα δεν θέλουμε να είμαστε στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης; Δεν συντασσόμαστε με την Ευρώπη και το Ευρώ; Θέλουμε να παραμείνουμε μια μπουρζουαζία του Ευρωπαϊκού Νότου; Θέλουμε να διατηρήσουμε σε ισχύ και λειτουργία το κακέκτυπο της σοβιετίας, όπως χαρακτηρίζει τη χώρα μας ο κος Τζήμερος ή ο κος Μπογδάνος;

Ναι, ναι, καταλαβαίνω απόλυτα ότι τόσο καιρό που έβγαιναν σωρηδόν οι διαταγές πληρωμής αυτό σήμαινε πρόσθετη εργασία για εμάς, καταλαβαίνω ότι ο νόμος 3869/2010 (ας τον λέμε Νόμο Κατσέλη, για συντομία) ήταν πρόσθετη δικηγορική ύλη, καταλαβαίνω ότι οι μεταρρυθμίσεις ήταν καλές, αφού, μέχρι τώρα, αφορούσαν και επιρρίπτονταν στους άλλους.

Αλλά, κε Πρόεδρε, με θλίβει και με τρομάζει η αντίδρασή Σας αυτή! Ξέρετε, εγώ είμαι άνθρωπος αξιόπιστος. Είμαι άνθρωπος με πάγιες θέσεις και σχεδόν αμετακίνητα συντηρητικός. Θέλω ασφάλεια. Θέλω Ευρώπη. Θέλω ευρώ. Θέλω σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα. Για να το περιγράψω εικονοκλαστικά, είμαι ο κυρ Παντελής, στο τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα.

Πολύ φοβάμαι ότι με την αποχή μας αυτή, είμαστε ανακόλουθοι απέναντι σε όλα όσα αγωνιστήκαμε να πετύχουμε τον περασμένο Ιούλιο. Διακυβεύουμε την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, διακυβεύουμε το ευρώ, διακυβεύεται η ίδια μας η αξιοπιστία, απέναντι στην Ελληνική κοινωνία.

Για τους λόγους αυτούς κε Πρόεδρε, παρακαλώ πολύ, να μείνετε συντεταγμένοι στην θέση που με τόση περηφάνια είχατε εκφράσει για εμάς, χωρίς εμάς, τον περασμένο Ιούλιο. Παρακαλώ να λάβετε εκείνες τις πρωτοβουλίες, με τις οποίες θα διασφαλιστεί ότι θα ανοίξουν τα ΑΤΜ, ότι θα μείνουμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και στο ευρώ.

Κάνετε Εσείς αυτό που πρέπει, κε Πρόεδρε και μην ανησυχείτε για τις ασφαλιστικές μου εισφορές. Γνωρίζατε εξ αρχής ότι το «ΝΑΙ» της υποτέλειας είχε συνέπειες. Γνωρίζατε εξ αρχής ότι το «ΝΑΙ» της υποτέλειας θα είχε «θύματα».

Κι Εσείς αποδεχτήκατε πριν από 6 μήνες, να είμαι κι εγώ ένα από αυτά. Δεν πειράζει, κε Πρόεδρε. Αρκεί που μείναμε ευρώ. Αρκεί που κάποιοι έχουν ευρώ. Και βέβαια, ευτυχώς που μείναμε στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Δεν αντέχω καν στην ιδέα της μαλακής περιφέρειας…
Κόρινθος, 12 Ιανουαρίου 2016
Με απεριόριστη εκτίμηση

Μάριος Μαρινάκος



ΥΓ: Η επιστολή απευθύνεται σε έναν φανταστικό Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή/και γεγονότα είναι εντελώς τυχαία.

de jure app