Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Η λύση είναι η Δημοκρατία.

1. Ποιος  πιστεύετε πως είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ιστορικά, αποτελεί την υλοποίηση του οράματος για μια Ευρώπη των λαών, μια Ευρώπη αδελφοσύνης, η οποία δεν θα ξαναζούσε τη φρίκη του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τουλάχιστον αυτό ήταν το όραμα κι έτσι ξεκίνησε, πριν από περίπου 60 χρόνια. Ωστόσο, το όραμα αυτό σταδιακά ξεθώριασε και αλλοτριώθηκε σε σημείο, που σήμερα, μπορούμε με βεβαιότητα να λέμε ότι η πραγμάτωση εκείνου του στόχου απέτυχε τραγικά. Κύριο μέλημα της σημερινής Ευρώπης, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιάζεται στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών, είναι η απόλυτη υποταγή κρατών και ανθρώπων σε μια κυνική αγορά, που λειτουργεί δίχως κανόνες, δίχως όρους και όρια, χάριν της διασφάλισης της τραπεζικής σταθερότητας και των τραπεζικών κερδών. Την ίδια ώρα, η πολιτική της ισχύ είναι μάλλον μηδενική και σε κάθε περίπτωση αμφισβητούμενη, αφού σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για ισχυρό πολιτικό πόλο στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σκηνικό. Η πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία και η επιδεικτική απαξίωση των Ευρωπαϊκών θέσεων, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

2. Ποια  είναι η αιτία της κρίσης στην ΕΕ;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι τεράστια και πολυεπίπεδη και ο θεμιτός χώρος που μου παρέχει το economist.gr, εκ των πραγμάτων δεν επαρκεί για να δοθεί μια πλήρης και εμπεριστατωμένη απάντηση. Ακροθιγώς, μόνο μπορώ να αναφέρω, τις δυο, κατά την άποψή μου σημαντικότερες αιτίες της κρίσης. Η πρώτη είναι ότι το σημερινό οικονομικό έκτρωμα και συνάμα αυτή η ιστορικοπολιτική ανωμαλία, που ονομάζουμε με την ελκυστική ονομασία «ενωμένη Ευρώπη» κατ’ αρχάς πάσχει από ένα πρωτοφανές έλλειμμα. Έλλειμμα δημοκρατίας. Χαρακτηριστικότερο όλων είναι ότι όλοι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αν και σε καθημερινή βάση αποφασίζουν για τις τύχες και τις ζωές περίπου 350 εκατομμυρίων ανθρώπων, στερούνται της άμεσης δημοκρατικής νομιμοποίησης ων Ευρωπαίων πολιτών! Η Ευρώπη σήμερα διοικείται από ένα σκιωδώς προκύψαν διευθυντήριο που, με τις πράξεις ή/και τις παραλείψεις του, αποδεικνύει ότι είναι ταγμένο στην εξυπηρέτηση πανίσχυρων συμφερόντων, άσχετων με τα συμφέροντα των πολιτών. Σε δεύτερο επίπεδο, μια από τις κυριότερες αιτίες της κρίσης είναι το ίδιο το νόμισμα που υιοθέτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ. Το ευρώ, ως νόμισμα, αφενός μετατρέπει τις τράπεζες σε θεσμικούς πολιτικούς συνομιλητές και συνεκτικούς παράγοντες του ευρωσυστήματος. Ως εκ τούτου, παρέχει πολιτική ισχύ σε άγνωστα οικονομικά συμφέροντα, που έχουν άγνωστες στοχεύσεις και εν πολλοίς, ανεξέλεγκτες μεθόδους. Αφετέρου, από την όλη αρχιτεκτονική του, το ευρώ είναι κατασκευασμένο, ώστε να γεννά χρέος. Το χρέος, αποτελεί την νέα προνομιακή καπιταλιστική αγορά. Και συνάμα είναι εργαλείο επιβολής πολιτικής. Με το όπλο του χρέους, που γεννά το ευρώ, η ενωμένη Ευρώπη επιβάλλει πολιτικές που εξαθλιώνουν ολόκληρα κράτη, ανατρέπει τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα και επιχειρεί να αντιστρέψει μια αξιωματική θέση: Αντί οι δομές να υπηρετούν τον άνθρωπο, πρέπει πλέον ο άνθρωπος να υπηρετεί τις δομές. Αυτό από μόνο του συνιστά στρέβλωση, που όμοιά της θα μπορούσαμε να ανακαλύψουμε μόνο στην «εθνικοσοσιαλιστική» Γερμανία πριν τον Β Παγκόσμιο Πόλεμ

3.Το κοινωνικό κράτος δικαίου στην ΕΕ, θρυμματίζεται συστηματικά. Τι μπορούμε να κάνουμε;
Το κοινωνικό κράτος, με βάση την θεωρία των αυτορρυθμιζόμενων αγορών (της οικονομικής σχολής του Σικάγο) δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα δημοσιονομικό βάρος. Δηλαδή, αντιμετωπίζεται σαν ένα άνευ ουσίας έξοδο, το οποίο πρέπει να περικοπεί. Οι κατακτήσεις των κοινωνικών αγώνων τουλάχιστον 200 ετών εξανεμίζονται μέσα σε 4 χρόνια μνημονίων, υπό τη σταλινοφασιστική προμετωπίδα της υποτιθέμενης δημοσιονομικής προσαρμογής και του δήθεν δημοσίου συμφέροντος. Ποια θα πρέπει να είναι η αντίδρασή μας; Μα νομίζω, είναι προφανές, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Αρνούμαι να αποδεχτώ ως πρόοδο την ταχεία οπισθοδρόμηση. Αρνούμαι να αποδεχτώ ως ανάγκη ή ως δημόσιο συμφέρον την ευημερία των αριθμών σε βάρος της αξιοπρέπειας ή και της ζωής των ανθρώπων. Αρνούμαι να αναγνωρίσω την πρωτοκαθεδρία των τραπεζών έναντι των λαών. Και η άρνηση αυτή, που αποτελεί ακλόνητη θέση εκατομμυρίων ευρωπαίων, θεωρώ ότι πρέπει να ακουστεί παντού. Το επόμενο Ευρωκοινοβούλιο είναι μόνο η αρχή. Ήρθε η ώρα, ο αγώνας να επεκταθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, σε κάθε πολιτική πρόκληση. Όλοι οι πολίτες, οργανωμένοι με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, με σαφείς στοχεύσεις και οράματα, ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε το μέλλον που θέλουμε, κι όχι το μέλλον που θέλουν να μας επιβάλλουν. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Αρκεί να το πιστέψουμε.

4.Η ελίτ των τραπεζών, των πολυεθνικών, των γραφειοκρατών των Βρυξελλών είναι φανερό πως δεν μπορούν να δώσουν όραμα, εμπιστοσύνη και ελπίδα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Τι μπορεί να δώσει όραμα και ελπίδα;
Δεν μου προκαλεί εντύπωση που οι γραφειοκράτες δεν καταφέρνουν να εμπνεύσουν. Το αντίθετο, ναι, θα μου προκαλούσε μεγάλη εντύπωση. Με ρωτάτε τι μπορεί να δώσει όραμα κι ελπίδα. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι κατέχει την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και εγώ, αφού με ρωτάτε, απεχθάνομαι τον τίτλο της αυθεντίας. Η απάντησή μου είναι…εμείς! Όλοι εμείς! Όλοι μας, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας ένα στιγμιότυπο του επιθυμητού μέλλοντός μας. Το μόνο του χρειάζεται είναι να αφουγκραστούμε την κοινωνία. Ξέρετε, δημοκρατία είναι, όχι μόνο να μπορείς να μιλάς ελεύθερα αλλά κυρίως να ακούς τις απόψεις του συνομιλητή σου. Να αφουγκράζεσαι τα όνειρα, τις ελπίδες του, τους φόβους και τα άγχη του και κινούμενος με σεβασμό, με δημοκρατικές και διάφανες διαδικασίες, με προτεραιότητα στον άνθρωπο, να γκρεμίσεις από τα θεμέλια αυτό που χτίστηκε στραβά και να το ξαναχτίσεις από την αρχή, καθαρό, όμορφο και αληθινό, για να υπηρετήσει όλα αυτά που οι πολίτες θέλουν. Με άλλα λόγια, η λύση είναι η Δημοκρατία! Τις λύσεις τις έχει ο λαός. Κι αυτός πρέπει να τις αναδείξει και να τις επιβάλλει.

Από παλαιότερη συνέντευξή μου στο economist.gr την οποία αναρτώ θεωρώντας την πιο επίκαιρη από ποτέ.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

ΜονΠρωτΤριπόλεως 29/2016: Ακυρώνεται Διαταγή πληρωμής

Με την υπ' αριθμ 29/2016 απόφασή του το Μονομελές Πρωτοδικείο Τρίπολης ακυρώνει στο σύνολό της Διαταγή πληρωμής, διότι δεν αποδείχθηκε η πραγματική και ακριβής αιτία της απαίτησης κατά κεφάλαιο, συμβατικούς τόκους και τόκους υπερημερίας με συνέπεια να πλήττεται το εκκαθαρισμένο αυτής.

Συγκεκριμένα, στα βιβλία της τράπεζας αναφέρονται οι χρεώσεις και οι πιστώσεις του επίδικου δανειακού λογαριασμού, χωρίς να γίνεται διάκριση των τόκων σε συμβατικούς και υπερημερίας.

Επιπλέον σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται το κατά καιρούς εφαρμοσθέν από την τράπεζα επιτόκιο, για τον υπολογισμό των τόκων, δοθέντος ότι το επιτόκιο είχε συμφωνηθεί κυμαινόμενο. Δηλαδή, δεν αναφέρονται οι ιστορικές τιμές που έλαβε το επιτόκιο της ένδικης οφειλής.

Τέλος, ενώ η σύμβαση ανέφερε ότι το αρχικό ονομαστικό επιτόκιο ήταν 10,60%, η αίτηση για την έκδοση Διαταγής Πληρωμής ανέφερε αρχικό ονομαστικό επιτόκιο ύψους 8,60%.

Το κείμενο της απόφασης είναι διαθέσιμο ΕΔΩ, ενώ για όποιον θέλει απλά να το μελετήσει ακολουθεί η ενσωμάτωσή του.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Να βάλουμε το σύστημα να δουλέψει για εμάς!

1. Ο Νόμος 4354/2015
Με τον Νόμο 4354/2015 (ΦΕΚ Α/176/16-12-2015) επετράπη η πώληση των λεγόμενων "κόκκινων δανείων". Με τον εν λόγω Νόμο φέρεται να δημιουργήθηκε το θεσμικό πλαίσιο, δηλαδή, δημιουργήθηκε η χρηματοπιστωτική αγορά, στην οποία μπορούν τα δάνεια να αποτελέσουν αυτοτελές προϊόν και αντικείμενο συναλλαγής.

Σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο, η αγορά των «κόκκινων δανείων» μπορεί να γίνει από ανώνυμες εταιρείες, οι οποίες πρέπει να έχουν κεφάλαιο τουλάχιστον 100.000€ και οι οποίες οφείλουν να λάβουν άδεια λειτουργίας από την Τράπεζα της Ελλάδας.

2. Το προϋφιστάμενο νομικό καθεστώς
Για την ταυτότητα του νομικού λόγου, οφείλω, στο σημείο αυτό, να υπενθυμίσω, ότι η δυνατότητα εκχώρησης επιχειρηματικών απαιτήσεων (η διαβόητη, τιτλοποίηση, με την οποία μπορούσαν και όντως μεταβιβάζονταν δάνεια) είχε ήδη θεσμιστεί με το άρ. 10 του Ν. 3156/2003 οι δε Ελληνικές τράπεζες έχουν κατά το παρελθόν εκχωρήσει (δηλαδή, έχουν μεταβιβάσει στην ονομαστική αξία) αρκετές χιλιάδες δανείων σε θυγατρικές εταιρείες τους στο εξωτερικό (που κατά το Νόμο ονομάζονται εταιρείες ειδικού σκοπού), εκ των οποίων κάποια επανέκτησαν και κάποια, όχι. Σε αυτή την ανάρτηση, πάντως, δεν θα ασχοληθώ με τις διαφορές μεταξύ των δυο Νόμων (ίσως, αυτό να είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης στο μέλλον).

3. Η μέχρι στιγμής χρησιμότητα του νέου θεσμικού πλαισίου
Η δήθεν νέα δυνατότητα, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ώστε να ασκηθούν ψυχολογικές πιέσεις σε βάρος των δανειοληπτών, τους οποίους στην ουσία ανάγκαζαν με την πειθώ του φόβου, να αποδεχτούν τις τραπεζικές ρυθμίσεις και τις εκεί ειδικότερα προβαλλόμενες τραπεζικές απαιτήσεις.

4. Η προτεινόμενη λειτουργία του φιλοτραπεζικού συστήματος, προς όφελος όλων 
Το θέμα της ανάρτησης αυτής έχει να κάνει με ένα πραγματικό παράθυρο ουσιαστικής λαϊκής σεισάχθειας, που ανοίγεται από τις διατάξεις του παραπάνω Νόμου.

Είναι προφανές, ότι οι νομοθέτες, νομοθετούν πια ακατάληπτα (προς επίρρωση του ισχυρισμού μου αυτού, βλ. άρθρο Σπ. Ψυχομάνη, σε «Ελληνική Δικαιοσύνη», τόμος 56, τεύχος 5ο, 2015, σελ 1281 επ), άδικα και σπασμωδικά.

Νομοθετούν με εμφανές άγχος να εξυπηρετήσουν με όσο μεγαλύτερη ένταση μπορούν, τα συμφέροντα των πραγματικών ιδιοκτητών του τόπου, για χάρη των οποίων έβαλαν μια ολόκληρη χώρα στα Μνημόνια. Οι νομοθέτες έγιναν προκλητικοί υπάλληλοι τραπεζικών συμφερόντων μετατρέποντας τη Δικαιοσύνη σε όχημα εξυπηρέτησης όλων αυτών.

Ωστόσο, ο παραπάνω Νόμος συναντά τα όρια της λειτουργικής του στόχευσης και της ίδιας της νομικής του επιδίωξης, εάν επεκταθεί σε κλίμακα επικράτειας, με όρους αλληλεγγύης και διάφανης λαϊκής οικονομίας.

5. Παράδειγμα
Ας δημιουργήσουμε μια υπόθεση εργασίας, ώστε να καταστεί αντιληπτή η σκέψη μου.

Εάν συγκεντρωθούν 10.000 αλληλέγγυοι πολίτες και εισφέρει ο καθένας το ποσό των 10 ευρώ, τότε θα συγκεντρωθεί το απαιτούμενο κεφάλαιο των (10.000 Χ 10€ =) 100.000€, για να συγκροτηθεί και μια τέτοια ανώνυμη εταιρεία.Με το κεφάλαιο αυτό, η εταιρεία πληρεί το κεφαλαιακό κριτήριο της ίδρυσής της και υποβάλλει αίτημα για χορήγηση άδειας λειτουργίας στην Τράπεζα της Ελλάδας.

Στη συνέχεια, εκπονεί ένα επιχειρηματικό σχέδιο (ένα business plan), σύμφωνα με το οποίο στόχος της είναι η άμεση απόκτηση «κόκκινων δανείων», παραδειγματικού ονομαστικού ύψους 100.000€ το καθένα, για τα οποία δεν προτίθεται να προσφέρει πάνω από 10% της ονομαστικής αξίας για την απόκτησή του (δηλαδή, 100.000€ Χ 10%=) 10.000€ για κέθ τέτοιο δάνειο.

Η διεθνής εμπειρία, λέει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις τα δάνεια πωλούνται σε αξίες που κυμαίνονται μεταξύ 5 και 20% του ονομαστικού κεφαλαίου τους.

Έτσι, με το κεφάλαιο των 100.000€ στρέφεται σε κάποια τράπεζα και προτείνει να αγοράσει 10 δάνεια με ονομαστική αξία 100.000€ το καθένα. Δηλαδή, ζητά να αγοράσει 10 δάνεια που έχουν συνολική ονομαστική αξία 1.000.000€ με μόλις 100.000€.

Εάν επιτευχθεί η σχετική συμφωνία αγοράς των δανείων αυτών από την τράπεζα, τότε η εταιρεία θα ζητά από τον δανειολήπτη να της καταβάλλει μόνο το ποσό των 10.000€, που κατεβλήθησαν για το δάνειό του και επιπλέον, το ποσό των 1.000€, για την διεύρυνση της κεφαλαιακής της βάσης (δηλαδή, ώστε στο μέλλον να συγκεντρώσει περισσότερα κεφάλαια και να μπορεί να προβαίνει σε μεγαλύτερες και μαζικότερες εξαγορές δανείων.

Εφόσον ο δανειολήπτης καταβάλλει 11.000€, η εταιρεία θα προχωρά στη διαγραφή του δανείου (διαγραφή του υπολοίπου των 90.000€, δηλαδή διαγραφή του 90% της ονομαστικής αξίας του δανείου), θα εκδίδει εξοφλητική απόδειξη και θα χορηγεί έγγραφη συναίνεση για την εξάλειψη της σχετικής προσημείωσης.  

6. Τι πετυχαίνει αυτή η εταιρεία
Με 11.000€ από κάθε έναν από τους 10 δανειολήπτες των οποίων αγόρασε τα δάνεια, θα ανακεφαλαιοποιείται πλήρως, κάθε φορά, ώστε να μπορεί να προβαίνει διαρκώς σε αυτή την κίνηση αγοράς και διαγραφής χρέους των δανειοληπτών.

Με τα επιπλέον 1.000€/δανειολήπτη διευρύνει την κεφαλαιακή της βάση και έτσι μετά από 1.000 αγορές και διαγραφές δανείων, το αρχικό κεφάλαιο της εταιρείας θα είναι αμετάβλητο (100.000€), η δε συνολική κεφαλαιακή βάση της εταιρείας θα έχει φτάσει στο ύψος του (1.000€ Χ 1000=) 1.000.000€. Έτσι, η εταιρεία θα μπορεί να αγοράζει 100 δάνεια, αντί των αρχικών 10 και να διαγράφει το 90% της ονομαστικής αξίας των δανείων αυτών.

Οι τράπεζες θα ξελαφρώσουν από τα «κόκκινα» χαρτοφυλάκιά τους  και θα βελτιωθεί ο δείκτης κεφαλαιακής τους επάρκειας (παραβλέπω τους διαφημιστικούς βερμπαλισμούς και τα πανηγύρια για την αύξηση μετοχικών κεφαλαίων, γιατί γνωρίζω καλά, ότι τα τραπεζικά ταμεία, αυτή τη στιγμή μοιάζουν με βαρέλια χωρίς πάτο…)

Η κοινωνία θα δείξει πραγματική αλληλεγγύη, αφού, πέρα από το ποσό των 10.000€ που θα καταβάλλει ο κάθε δανειολήπτης, ώστε να διασωθεί η υπόσταση και η λειτουργία της εταιρείας, με το ποσό των επιπλέον 1.000€, θα βοηθήσει ώστε και το δάνειο κάποιου συνανθρώπου του να τύχει την ίδια κατάληξη.

7. Τα αμείλικτα ερωτήματα:
- Είμαστε κοινωνία που αντιλαμβάνεται τι της συμβαίνει; Είμαστε κοινωνία οραματική; Είμαστε κοινωνία αλληλεγγύης στο σημείο και στο βαθμό που απαιτείται, ώστε και να συλλάβουμε και να υλοποιήσουμε ένα τέτοιο σχέδιο, που θα εξυπηρετεί κι εμάς αλλά και τον συμπολίτη μας;

- Είμαστε αρκούντως τίμιοι, ώστε να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα όλων αυτών, που ρήμαξαν το δημόσιο χρήμα; Είμαστε έτοιμοι να λειτουργήσουμε, έστω για μια φορά κατά το δέον γενέσθαι, ώστε να μην λείψει ποτέ, ούτε ένα ευρώ, από αυτή την εταιρεία; Είμαστε σε θέση να αποβάλλουμε το περιρρέον πρότυπο του λαμόγιου, που μάθαμε να θαυμάζουμε και μάλιστα, να εκλέγουμε βουλευτή;

de jure app