Η κωλοτούμπα του μπαρμπα-Φώτη

Στις 3 Μαΐου έλεγε ότι...

Στις 18 Ιουνίου είναι έτοιμος να συγκυβερνήσει, αναλαμβάνοντας να παίξει το ρόλο του νέου Καρατζαφέρη στη συγκυβέρνηση πασοκ-νδ. 

Τελικά, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν. Τα λάθη είναι πάντοτε τα ίδια...

Εσύ ακόμα φοβάσαι το ΣΥΡΙΖΑ;;;

Με την υπ' αριθμ 1143/6-6-2012 και για χρέη άνω των 300€ προς το Δημόσιο, φυσικών προσώπων αλλά και επιτηδευματιών, θα κατάσχονται απαιτήσεις, κινητή και ακίνητη περιουσία σου με τους όρους που περιγράφονται στη σχετική εγκύκλιο.

Κι εσύ φοβάσαι να ψηφίσεις ΣΥΡΙΖΑ;

Εσύ ακόμα φοβάσαι μήπως χάσεις το ευρώ και γυρίσεις στη δραχμή;;;
Εσύ ακόμα φοβάσαι μήπως σου συμβούν...όσα ήδη σου συμβαίνουν με το πολυπόθητο ευρώ σου;;;


Καλό θα ήταν να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις τι πρόκειται να γίνει γύρω σου, με όλα αυτά τα μέτρα που αποφασίζονται.

Δες την παρακάτω εικόνα και θα καταλάβεις...

Εισπρακτικές: Ένα πρόβλημα που λύνεται

(Άρθρο για την Κυριακάτικη εφημερίδα "Το Χωνί", της 10ης Ιουνίου 2012)
 

Λοιπόν, σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα –από τη φύση του- πολύ ενοχλητικό θέμα: Τις εισπρακτικές εταιρίες. Ακόμα και στον συνεπέστερο των δανειοληπτών δεν είναι καθόλου ξένο το φαινόμενο να ενοχλήθηκε κάποια στιγμή από εισπρακτική εταιρία, έστω και για υπολειπόμενη απαίτηση της τράπεζας η οποία ήταν μικρότερη από το κόστος του τηλεφωνήματος.

Μάλιστα, οι περισσότεροι από τους δανειολήπτες (ίσως εξαιτίας του ενοχικού δεσμού και συνάμα  συνδρόμου του οφειλέτη έναντι του δανειστή) θεωρούν, ότι οφείλουν να υποστούν αυτή τη διαδικασία, κατά την οποία συνήθως καλούνται «εκ μέρους» κάποιας Τράπεζας, ακούν στα γρήγορα ένα όνομα και έναν αριθμό μητρώου, αμέσως μετά τους ζητείται να επιβεβαιωθεί η ταυτότητά τους με βάση τα προσωπικά τους δεδομένα και, αφού ολοκληρωθούν τα προκαταρκτικά, μπαίνουμε στο ψητό. Δηλαδή αρχίζει η δήθεν «ενημέρωση» περί της οφειλής, του ληξιπρόθεσμου ύψους της, οι διάφορες τακτικές με τις οποίες πιεστικά ζητείται από τον δανειολήπτη να απαντήσει αν και πότε θα κάνει κάποια κατάθεση ποσού, ύστερα ακολουθεί η απέλπιδα προσπάθεια της κατάθεσης «έστω 100 ευρώ, για να μείνει ο φάκελος ανοιχτός» και στο τέλος φτάνουμε στις «ενημερώσεις» ότι θα σας γίνει εξώδικο (λες και το εξώδικο παράγει κάποια οιονεί δικαστική απόφαση από την οποία κινδυνεύει ο δανειολήπτης) ή ακόμα και η προειδοποίηση ότι η Τράπεζα θα προβεί σε διαταγή πληρωμής.

Οι περισσότεροι από τους πολίτες νομίζουν ότι απευθύνονται σε υπάλληλο της ίδιας της τράπεζας με την οποία έχουν συμβληθεί, αφού ο τρόπος με τον οποίο συστήνονται οι καλούντες τείνει μάλλον προς την σκοπούμενη παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθινών παρά προς την πραγματική ενημέρωση του λήπτη της κλήσης, περί της ταυτότητας του συνομιλητή του…

Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι, χωρίς τη δική σας ρητή συναίνεση τέτοια επικοινωνία δεν είναι επιτρεπτή κι αν ακόμα συμβαίνει, τότε η παράνομη παροχή και διαχείριση των προσωπικών σας δεδομένων συνιστά άδικη πράξη (αδικοπραξία);

Τι θα λέγατε αν σας έλεγα, ότι για κάθε τέτοια πράξη μπορείτε να λάβετε αποζημίωση δέκα χιλιάδων ευρώ (10.000€) κατ’ ελάχιστο όριο αλλά και να υποβάλλεται μήνυση, ώστε να διωχθούν ποινικά και να επιβληθούν ποινές φυλάκισης και υψηλά πρόστιμα, σε όλους όσοι ευθύνονται για την παράνομη παροχή και διαχείριση των προσωπικών σας δεδομένων;

Ξέρω… αυτά που σας λέω ακούγονται εξωπραγματικά.

Κι όμως ισχύουν!

Συγκεκριμένα, από τον Ν.2472/1997, όπως αυτός τροποποιήθηκε από τον Ν.3471/2006 (ΦΕΚ Α 133/28.06.2006) και σε συνδυασμό με τις διατάξεις του Ν.3917/2011 (ΦΕΚ Α, 22), κάθε παράνομη παροχή, διαχείριση και επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων, συνιστά παρανομία, η οποία αποκρούεται από την ελληνική έννομη τάξη.

Προς το σκοπό αυτό, αρχικώς με τον Ν.2472/1997, προβλεπόταν (στο άρθρο 23) αποζημίωση ελάχιστου ύψους 2.000.000 δραχμών, διάταξη, η οποία διατηρήθηκε σε ισχύ και επί της ουσίας επαναλήφθηκε στο άρθρο 14 του Ν. 3471/2006, όπου προβλέπεται η καταβολή αποζημιώσεως της ηθικής βλάβης του παθόντος ελάχιστου ύψους 10.000€, ενώ απέκτησε και υπερνομοθετική ισχύ μετά τη θέση σε ισχύ του άρθρου 13 του Ν. 3917/2011 με το οποίο ενσωματώθηκε στην Ελληνική έννομη τάξη το Άρθρο 13 της Οδηγίας 2006/24/ΕΚ, όπου θεσπίζεται εκ νέου ως ελάχιστη αποζημίωση το ποσό των 10.000€.

Βέβαια, θα με ρωτήσετε, «μα οι τράπεζες δεν τα γνωρίζουν αυτά»;

Και βέβαια, τα γνωρίζουν!

Και η αμέσως επόμενη ερώτησή σας υποθέτω ότι θα είναι «Και τότε γιατί επιμένουν να μας καλούν, αφού απαγορεύεται;;; Θέλουν να χάνουν λεφτά;;;».

Όχι, η αλήθεια είναι ότι οι τράπεζες, κατά την υπογραφή της δανειακής σας σύμβασης, εκεί που σας γύριζαν τις σελίδες και υπογράφατε, φρόντισαν να συμπεριλάβουν μεταξύ των άλλων κι έναν Ειδικό Όρο, σύμφωνα με τον οποίο εσείς φαίνεστε να συναινείτε στην παροχή, διαχείριση και επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων.

Ωστόσο, ο όρος αυτός, όπως και όλοι οι υπόλοιποι προδιατυπωμένοι Γενικοί Όροι των Συναλλαγών που εμπεριέχονται σε κάθε δανειακή σύμβαση δεν σημαίνει ότι ισχύουν επειδή εσείς δεν γνωρίζατε τι υπογράφατε. Απεναντίας, από την 1219/2001 απόφαση του Αρείου Πάγου, έχει κριθεί κατά τρόπο τελεσίδικο και αμετάκλητο ότι οι όροι αυτοί αποτελούν Γενικούς Όρους των Συναλλαγών, το κύρος των οποίων ελέγχεται κανονικά από τα δικαστήρια της ουσίας.

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει ότι εσείς, χωρίς να γνωρίζετε τι ακριβώς υπογράψατε, φέρεστε να δώσατε το δικαίωμα στην τράπεζα να διαχειριστεί κατά το δοκούν τα προσωπικά σας δεδομένα. Ωστόσο, αυτός ο όρος, ως Γενικός Όρος των Συναλλαγών που είναι προδήλως άκυρος ως καταχρηστικός, αφού εκμεταλλεύεται την απειρία και την άγνοια του δανειολήπτη κατά τη συναλλαγή, άλλως επειδή εκμεταλλεύεται την δεσπόζουσα συμβατική θέση της τράπεζας κατά την προσφιλή αλλά επίσης απαγορευμένη επιθετική εμπορική τους πρακτική, όταν εξεταστεί από το δικαστήριο, θα κριθεί άκυρος ως καταχρηστικός και επομένως, δεν νομιμοποιεί την πράξη της τράπεζας.

Έτσι, τόσο η Τράπεζα όσο και η εισπρακτική εταιρία διαπράττουν αδίκημα κάθε φορά που σας καλούν για το οποίο έχουν αστικές και ενδέχεται να έχουν και ποινικές και διοικητικές ευθύνες. Βέβαια, θα μου πείτε πάλι, «καλά τα λες εσύ αλλά όλα αυτά είναι στη θεωρία». Όχι ακριβώς… Υπάρχει ήδη δεδικασμένο του Εφετείου Αθηνών σχετικά με το θέμα το οποίο μάλιστα είναι προσβάσιμο μέσω ίντερνετ σε όλες και όλους σας. Μάλιστα, το δεδικασμένο αυτό παρήχθη από μια και μοναδική κλήση εισπρακτικής εταιρίας σε… δικηγόρο!

Επομένως, αυτό το οποίο έχετε να κάνετε εσείς είναι να πάρετε το εξώδικο που σας δίνει σήμερα έτοιμο το Χωνί και να το αποστείλετε με ένα φαξ ή μια συστημένη επιστολή με απόδειξη παραλαβής στην Τράπεζα που σας ενοχλεί μέσω της εισπρακτικής της εταιρίας.

Αυτό ήταν.

Υπόδειγμα εξωδίκου προς τράπεζες για οχλήσεις

Η κρυφή πορεία προς το ΔΝΤ (από το HOT DOC)

Διαβάστε το αποκαλυπτικό αφιέρωμα του περιοδικού HOT DOC για την κρυφή πορεία προς το ΔΝΤ, που περιγράφει με λεπτομέρειες πως η Ελλάδα πήρε τον δρόμο για την πιο μεγάλη εξάρτηση που γνώρισε ποτέ μέσα από σχεδιασμένες κινήσεις και επιλογές ανθρώπων.

Η κρυφή πορεία προς το ΔΝΤ 

Με το χρήμα μπορείς να αγοράσεις πολλά ψέματα. Αλλά το χρήμα λέει πάντα την αλήθεια. Αρκεί να ακολουθήσεις την πορεία του. Ποιά είναι η αλήθεια για την καταστροφή της Ελλάδας; Τρία ακριβώς χρόνια από εκείνη την μέρα που ο Γεώργιος Αντρέα Παπανδρέου, με μία προσεγμένα επιλεγμένη μωβ γραβάτα και ύφος τεθλιμμένου συγγενή, παρέδιδε μπροστά στο βαθύ μπλε του Καστελόριζου την Ελλάδα στο ΔΝΤ, τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Η Ελλάδα πήρε το δρόμο για την πιο μεγάλη εξάρτηση που γνώρισε ποτέ, μέσα από σχεδιασμένες κινήσεις, επιλογές ανθρώπων που γνώριζαν και άλλων που απλώς ήταν ανίκανοι. Η πολιτική στην Ελλάδα αρκετές φορές είναι ταυτισμένη με την υποτέλεια. Και η υποτέλεια ξέρει καλά πως αν οι προδότες είναι χρήσιμοι για τα άμεσα αποτελέσματα, οι ανίκανοι είναι αποφασισμένοι να τρέξουν τον μαραθώνιο, μόνο και μόνο για να βγουν νικητές.

Η χώρα θα καταρρεύσει μέσα από τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν με το επιχείρημα της σωτηρίας. Η ύφεση, η ανεργία, η σμίκρυνση της πραγματικής αγοράς οδηγούν σε αδιέξοδο μέσα από τα μνημόνια. Το περιγράφουν όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι του κόσμου. Αλλά δεν το βλέπουν οι κυβερνώντες. Γιατί άραγε; Την απάντηση μου έδωσε ένας ευρωπαίος Οικονομολόγος: «Οι έλληνες πολιτικοί θεωρούν πως αν ταυτιστούν με την ευρωπαϊκή ελίτ και τις επιδιώξεις της, θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Αυτή τους ενδιαφέρει. Δεν είναι νεοφιλελεύθεροι από ιδεολογία, αλλά βλέπουν πως ο νεοφιλελευθερισμός και οι αγορές είναι ο μόνος δρόμος για να κυβερνήσουν. Και το θέλουν πολύ».

Αυτά που θα διαβάσετε, ξεκινούν από την απλή «ανάγνωση» του ημερολογίου της κρίσης, την αναψηλάφιση όσων ειπώθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια (και είναι αποκαλυπτικά αν και χάνονται στο δάσος των πληροφοριών) και φτάνουν ως τις πληροφορίες από απόρρητα mails, συσκέψεις και πρωταγωνιστές της εποχής. Όσοι συμμετείχαν σε αυτό που σήμερα ονομάζεται από πολλούς ξεπούλημα της χώρας, δεν είχαν τις ίδιες αφετηρίες. Ούτε γνώριζαν όλοι απαραίτητα. Αν έπρεπε να μιλήσουμε με σενάρια θα λέγαμε πως υπάρχουν τρία:

Το πρώτο είναι της προδοσίας. Είναι το πιο εύκολο να λεχθεί, αλλά δύσκολο να αποδειχθεί.

Το δεύτερο είναι πως στο ΔΝΤ οδήγησε η ανικανότητα όσων κυβερνούσαν. Τα αδοκίμαστα κολεγιόπαιδα με τις ιδεοληψίες της αγοράς που έσπρωξαν τη χώρα στον γκρεμό, όταν χρειάστηκε να κάνουν εκτός από θεωρία και πράξη.

Το τρίτο σενάριο είναι των ατυχών επιλογών. Ο Γιώργος Παπανδρέου, μέσα από μια προσωπική σχέση με τον Στρός Καν, ο οποίος φιλοξενήθηκε αρκετές φορές στην Ελλάδα και κατάφερε να ξεδιπλώσει όλο το μέχρι σήμερα γνωστό ταμπεραμέντο του, πείστηκε πως ο δρόμος για το ΔΝΤ θα ήταν μια εγγυημένη από τον ίδιο λύση.

Το πιθανότερο είναι πως τα τρία σενάρια αρκετές φορές συναντήθηκαν για να δημιουργήσουν μια πραγματικότητα ζοφερή για την Ελλάδα. Οι Έλληνες έγιναν φτωχότεροι, εκτός από κάποιους που έγιναν πλούσιοι και θα γίνουν ακόμη περισσότερο.

Το ΔΝΤ δεν έτυχε, πέτυχε

Στις 29 Απριλίου του 2011 η εκπρόσωποι της τρόικας φτάνουν για πρώτη φορά στην Αθήνα. Φέρνουν μαζί τους την δανειακή σύμβαση που πρέπει να υπογράψει η Ελλάδα. Το Σάββατο 1 Μαΐου, στο υπουργείο Οικονομικών φτάνουν δύο έμπιστοι άνθρωποι του Γιώργου Παπανδρέου, ο Χάρης Παμπούκης και ο διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου Νίκος Αθανασάκης. Σκοπός τους είναι να ελέγξουν την δανειακή συμφωνία, 3.000 σελίδων. Μέσα σε ένα απόγευμα υποτίθεται πως διαβάζουν το κείμενο και κάνουν και τις αναγκαίες τροποποιήσεις. Λίγο αργότερα η ελληνική Βουλή θα κληθεί να ψηφίσει το κείμενο για το οποίο ο Χρυσοχοίδης ατυχώς, αλλά αληθώς, είπε πως δεν διάβασαν.

Με την ίδια προχειρότητα, αλλά πάντα μέσα από μια αόριστη απαίτηση στο όνομα του «μόνου δρόμου» έγιναν τα πάντα. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήταν πρόχειρο. Απλώς είχαν παραδώσει την τύχη της χώρας στον αυτόματο πιλότο του ΔΝΤ και της Γερμανίας.

Σε ένα κομμάτι μια συνέντευξης του Στρος Καν σε γαλλικό κανάλι το οποίο δεν έπαιξε (και στην Ελλάδα μεταδόθηκε από τον Λάκη Λαζόπουλο) ο πρώην ισχυρός άντρας του ΔΝΤ είναι αποκαλυπτικός: «Δεν έγιναν όλα σε 15 μέρες όπως φάνηκε. Δουλέψαμε επί μήνες με τις ελληνικές Αρχές, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό. Αλλά από την αρχή με είχε πάρει τηλέφωνο, από πολύ νωρίς, από τον Νοέμβριο του 2009». Ο Φίλιππος Σαχινίδης ο οποίος έπαιξε ρόλο αρκετά σημαντικό αν και όχι εμφανή στην πορεία για το ΔΝΤ (όπως και ο σύμβουλος του Παπανδρέου, Θέος) σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ θα πει με ειλικρίνεια της οποίας δεν θα καταλάβει το κόστος: «Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, διαπίστωσε πως η μόνη εναλλακτική επιλογή ήταν η προσφυγή στο ΔΝΤ. Η πρώτη επιλογή και μόνη μετά τις 5 Οκτωβρίου (εκλογές)».

Ο Στρος Καν σε συναντήσεις του με τον Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2009 ακόμη, είχε συζητήσει την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Πριν προκύψει οποιοδήποτε θέμα με το έλλειμμα και το κλείσιμο του δανεισμού της Ελλάδας από άλλες πηγές.

Η επιλογή του ΔΝΤ για την Ελλάδα ήταν ένας «ευρωπαϊκός» σχεδιασμός ετών, τον οποίο υπηρέτησε η ελληνική κυβέρνηση. Σε μια ομιλία του, που ελάχιστοι θυμούνται, ο Κώστας Σημίτης στις 18 Οκτωβρίου του 2008, είναι ξεκάθαρος: «Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν… Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό…Στην περίπτωση που παρουσιαστούν δυσκολίες δανεισμού του ελληνικού Κράτους θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη, ότι η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο Δ.Ν.Τ». Ο πρώην πρωθυπουργός, δεν ήταν προφήτης, απλώς γνώστης του τι έχει σχεδιαστεί.

Ο Anemos και οι φίλοι του

Η απόφαση για το ΔΝΤ ανήκει στον Παπανδρέου και σε έναν κλειστό κύκλο του. Ουδέποτε εξετάστηκε εναλλακτική πρόταση αν και ο Παπανδρέου εξουσιοδότησε αρκετούς να αναζητήσουν τη δυνατότητα εναλλακτικού δανεισμού. Όλες οι λύσεις απορρίφτηκαν, όπως θα δούμε. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της λύσης ΔΝΤ. Σε όλες τις μυστικές συναντήσεις που έγιναν για το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, κάθε άποψη που έθετε την πιθανότητα αναζήτησης άλλων λύσεων, είχε απέναντι το σταθερό επιχείρημα του Παπακωνσταντίνου «δεν θα θέλουν οι αγορές». Οι αγορές για τον υπουργό Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, είναι τα εικονίσματα που ακόμη και αν δεν κάνουν θαύμα, οφείλει να τα προσκυνά.

Την εποχή εκείνη, οι γαλλικές και γερμανικές Τράπεζες, έχουν 200 δισεκατομμύρια σε ελληνικά ομόλογα. Μια στάση πληρωμών ή έστω μια απειλή για κάτι τέτοια αλά Ισλανδία, θα απελευθέρωνε την Ελλάδα από μεγάλο κομμάτι του χρέους. Οι Γαλλογερμανοί θα ήταν αναγκασμένοι να αποδεχθούν τους ελληνικούς όρους για να μην καταρρεύσουν οι ίδιοι μαζί με τις τράπεζές τους. Αυτό όμως δεν εξετάστηκε ποτέ από την ελληνική κυβέρνηση. Ακόμη και σήμερα ο Παπακωνσταντίνου επιμένει πως έκανε ό,τι μπορούσε, εννοώντας πάντα την μια και μοναδική επιλογή που έκανε για το ΔΝΤ.

Λίγο πριν ανακοινωθεί η επιλογή του ΔΝΤ, το Πάσχα του 2010, ο Χάρης Παμπούκης συγκάλεσε μια μυστική σύσκεψη στο σπίτι του στο Κολωνάκι στην οποίο συμμετείχαν κομματικοί παράγοντες και κάποιοι στελέχη ξένων τραπεζών, φιλικά προς την Ελλάδα. Στη σύσκεψη αυτή στοχοποιήθηκε ο Παπακωνσταντίνου ως επικίνδυνος που σέρνει την Ελλάδα «ξεβράκωτη στα αγγούρια». «Αν επιμείνετε να πάτε στο ΔΝΤ, δανειστείτε λεφτά από την αγορά όσο είναι καιρός. Είναι διαφορετικό να διαπραγματεύεστε με κόκκινο ταμείο και διαφορετικό με γεμάτο».

Η «κομματική» δυσφορία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Το παιχνίδι καθόριζε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Φίλιππος Σαχινίδης, ο Δημήτρης Δρούτσας και ο Θέος. Πέρα από τις συσκέψεις ο Παπανδρέου επικοινωνούσε μαζί τους με το σύστημα κινητών blackberry, το οποίο είχε εισηγηθεί ο ίδιος ως ασφαλές και με τρεις καλυμμένους λογαριασμούς mail. Οι τρεις λογαριασμοί ήταν του αμερικανικού παρόχου Netgreen και ο πρώην πρωθυπουργός είχε τις διευθύνσεις anemos@netgreen.com, forest@netgreen.com και heliosporos@netgreen.com από τις οποίες αντάλλασε σκέψεις για τους χειρισμούς του θέματος με τον κύκλο του. 

Η προτίμηση του Παπανδρέου στα οικολογικής διάστασης ονόματα mail δεν είχε τίποτα το περίεργο. Συμβάδιζε απλώς με τις κατά καιρούς ζεν θεωρητικές του συλλήψεις. Πρωτοκλασάτο στέλεχος της κυβέρνησης την εποχή εκείνη θυμάται πως σε μια σοβαρή σύσκεψη για την κρίση ο Παπανδρέου παραμέρισε τις όποιες οικονομικές θεωρίες που άκουγε λέγοντας πως «ο ινδουισμός διδάσκει πως για να επιλυθεί μια αντίθεση όπως η κρίση, πρέπει να την αφήσεις να φτάσει στα άκρα της». Η κρίση έφτασε στα άκρα της και η χώρα στον γκρεμό. Και ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες ανάμεσα σε ιδεοληπτικές θεωρίες για τις αγορές, συμφέροντα, πράσινο τσάι και συμπάθεια.

Το μ-έλλειμμα Παπακωνσταντίνου

Ο Παπακωνσταντίνου και όσοι χειρίστηκαν την κρίση είναι απόφοιτοι των πιο γνωστών Πανεπιστημίων. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως δεν διέκριναν πως η κρίση είναι κρίση της ίδιας της σύστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ έχει μόνο νομισματική ενοποίηση και όχι πολιτική ή οικονομική. Οι αποφάσεις παίρνονται από τους ισχυρούς. Τα πλεονάσματα δεν μεταφέρονται, όπως στις ΗΠΑ για να αναπτυχθούν οι πιο αδύνατες χώρες οι οποίες οδηγήθηκαν σε «απόπαραγωγικοποίηση» μέσα από τις πολιτικές της ΕΕ. Μετά την ΟΝΕ, ο δανεισμός έγινε εύκολος και τα αδύναμα κράτη έγιναν καταναλωτές και αγοραστές των γερμανικών BMW και βέβαια των γαλλογερμανικών όπλων και των επενδύσεων τύπου SIEMENS. Για την κυβέρνηση η κρίση ήταν αποτέλεσμα του κακού Δημοσίου, των τεμπέληδων ελλήνων και της (δικής) τους διαφθοράς. Η Ελλάδα δεν είχε παρά να ευθυγραμμιστεί με τις ευρωπαϊκές εντολές και να ανακαλύψει ένα σαβουαρ βιβρ οικονομίας και πολιτικής. Σε όλες τις «διαπραγματεύσεις» οι έλληνες αξιωματούχοι θυμίζουν τους έλληνες συναδέλφους τους μετά την κατοχή που δεν τολμούν να συλλάβουν γερμανούς εγκληματίες πολέμου για να μην εξοργίσουν τη Γερμανία. Η ελληνική πλευρά δεν κάνει καμία διαπραγμάτευση. Δεν έχει κανένα σχέδιο για τον εαυτό της. Είναι χαρακτηριστικό πως σε μία συνάντηση του Eurogroup ο Παπακωνσταντίνου αφού ρώτησε τους εταίρους τι μέτρα να πάρει, στη συνέχεια ρώτησε «υπάρχει πλάνο B;» για να του απαντήσουν «δεν υπάρχει, πάρτε μέτρα και μην ανησυχείτε». Ο έλληνας υπουργός Οικονομίας ρωτάει για εναλλακτική λύση αυτούς που είναι οι δανειστές του και με τους οποίους δεν έχει κοινά συμφέροντα. Αυτή η αυταπάτη της «συναντίληψης» αλλά των διαφορετικών συμφερόντων διέπει όλη την ελληνική πολιτική στην κρίση.

Στις 2 Οκτωβρίου του 2009, δύο μέρες πριν τις εκλογές, η κυβέρνηση της ΝΔ ανακοίνωσε πως η πρόβλεψη για το έλλειμμα της χώρας ήταν 6%. Αναμφίβολα ήταν ένα ψεύτικο έλλειμμα. Αλλά δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο. Την ίδια χρονιά η Βρετανία είχε κάνει πρόβλεψη για 8,2%, ενώ το πραγματικό ήταν 11,4%, η Ολλανδία είχε κάνει πρόβλεψη για πλεόνασμα 1,2% αλλά κατέληξε σε έλλειμμα 5,4% και η Πορτογαλία για 3,9% για να καταλήξει σε 9,3%. Η Ιρλανδία την επόμενη χρονιά είχε κάνει πρόβλεψη για 11,6% ενώ το πραγματικό ήταν 32%.

Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει

Δεκαπέντε μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ (20 Οκτωβρίου) ο Γ. Παπακωνσταντίνου, σε μια κρίση «ειλικρίνειας» ανακοινώνει πως το έλλειμμα είναι 12,5% του ΑΕΠ. Μετά την ανακοίνωση τα επιτόκια δανεισμού εκτινάσσονται. Τα spreads από 130,4 μονάδες πάνε στις 172,3. Δύο μέρες μετά ο οίκος Fitch, υποβαθμίζει την Ελλάδα από κατηγορία Α σε Α-.Στην Ευρώπη ξεκινά θόρυβος για την αξιοπιστία των greek statistics και η Στατιστική Υπηρεσία μετατρέπεται σε ανεξάρτητη Αρχή την ΕΛΣΤΑΤ η οποία δίνει στατιστικά στοιχεία στην κεντρική ευρωπαϊκή υπηρεσία EUROSTAT. Το επόμενο διάστημα για έναν περίεργο λόγο, η Ελλάδα χωρίς να υπάρχει τέτοια ανάγκη, ανακοινώνει άλλες δύο φορές έλλειμμα για να καταλήξει πως είναι 15,8% του ΑΕΠ. Κάθε ανακοίνωση πρόβλεψης, ανεβάζει τα spreads και κάνει ακριβότερο τον δανεισμό.

Το επιχείρημα του Παπακωνσταντίνου είναι πως οι αγορές ήξεραν πως το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο και δεν μπορούσαμε να κοροϊδεύουμε τους πάντες. Οι αγορές προφανώς ήξεραν την αλήθεια, αλλά δεν κινούνται λόγω της αλήθειας παρά μόνο αν τους δώσεις την ευκαιρία. Για παράδειγμα, οι αγορές ήξεραν το 2001 πως η Ελλάδα έκρυψε κομμάτι του χρέους της με τη βοήθεια της Goldman Sachs για να μπει στην ΟΝΕ, αλλά δεν κινήθηκαν αρνητικά. Η φούσκα των αγορών γνωρίζει πως είναι γεμάτη αέρα. Πρέπει όμως να την τρυπήσεις για να αρχίσει να βγαίνει.

Την ώρα λοιπόν που η κυβέρνηση έχει κοροϊδέψει το λαό της με το «λεφτά υπάρχουν» θέλει να είναι ειλικρινής στην EUROSTAT. Ο Παπακωνσταντίνου ξέρει καλά πως τα στοιχεία που δηλώνονται από τις ευρωπαϊκές χώρες στην EUROSTAT έχουν υποστεί «δημιουργική λογιστική» είναι μη ειλικρινή. Ο ίδιος άλλωστε σε mail που στέλνει στον Όλι Ρεν μετά από δηλώσεις του επικεφαλής της EUROSTAT γράφει: «Όλι αυτά τα σχόλια του Ραντερμαχερ δεν βοηθούν πραγματικά…Μου φαίνεται πως η EUROSTAT προσπαθεί να δείξει αυστηρότητα για να καλύψει τις παλιές της αμαρτίες». Ο υπουργός Οικονομικών ξέρει καλά πως η EUROSTAT δεχόταν κατ επανάληψη ψεύτικα στοιχεία ως αληθινά με απαίτηση της Γαλλίας και της Γερμανίας. Αλλά περιέργως θέλει η Ελλάδα να είναι «ειλικρινής».

Εντυπωσιακό είναι και το τι συμβαίνει στο ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ που με πρωτοβουλία του Παπακωνσταντίνου δημιουργείται. Κάποια από τα μέλη επιμένουν πως ο τρόπος υπολογισμού του ελλείμματος δεν είναι ενδεδειγμένος. Ή μάλλον πως η φόρμα της EUROSTAT ζητά πράγματα που οι άλλες χώρες δεν βάζουν. Προκειμένου να υπολογιστεί το έλλειμμα (μεγαλύτερο πάντα) συνυπολογίζονται και οι ΔΕΚΟ, πράγμα που δεν κάνει η Βρατανία. Η Ελλάδα, ενώ έχει βάλει φαρμακευτικές δαπάνες 2 δις, προσθέτει στον υπολογισμό του ελλείμματος άλλα 4 δις τα οποία δεν έχουν πληρωθεί ακόμη. Εντυπωσιακότερο είναι το πώς φουσκώνει το έλλειμμα. Μέχρι και οι επιδοτήσεις των εισιτηρίων του ΟΑΣΑ υπολογίζονται στο έλλειμμα. Το ελληνικό κράτος επιδοτεί τα εισιτήρια ως προϊόν. Αν δεν ήταν επιδότηση προϊόντος θα ήταν παράνομο για την ΕΕ. Όταν δεν μπορεί δίνει τη δυνατότητα στον Οργανισμό να πάρει δάνειο με την εγγύηση του Δημοσίου. Αυτές λοιπόν οι επιδοτήσεις ακόμη και τα δάνεια (600 εκατομμύρια) συνυπολογίστηκαν στο έλλειμμα. Εκτός από το έλλειμμα, εμφανίζεται και το μέλημα Παπακωνσταντίνου για αυτό. Μέσα σε μερικούς μήνες ένα πρόβλημα ελλείμματος, γίνεται πρόβλημα δανειοδότησης της χώρας.

Η φιλολογία στην Ευρώπη είναι τεράστια για τους αναξιόπιστους έλληνες. Την εντείνουν περισσότερο κορυφαίοι της κυβέρνησης που λένε στους ευρωπαίους ομολόγους τους τα χειρότερα για τη χώρα τους. και μάλιστα στους Γερμανούς οι οποίοι αφού αιματοκύλησαν την Ευρώπη υπερασπίζονται με νύχια και δόντια τη χώρα τους. «Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα» ήταν η ρήση Παπανδρέου.

 

Δηλώσεις –«φυτίλια» στην εκτόξευση των spreads

Από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Απρίλιο του 2010, οπότε ανακοινώνεται η εμπλοκή του ΔΝΤ, πάνω από δέκα δηλώσεις Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου εκτινάσσουν τα spreads κάνοντας όλο και πιο δύσκολο το δανεισμό. (δείτε πίνακα). Στις 14 Δεκεμβρίου του 2009, ο Παπανδρέου δηλώνει στο Ζάππειο ότι «το μεγαλύτερό μας έλλειμμα είναι αυτό της αξιοπιστίας».Τα spreads ανεβαίνουν στο 228,8. Στις 15 Ιανουαρίου ο Παπακωνσταντίνου χαρακτηρίζει το Πρόγραμμα Σταθερότητας απολύτως επαρκές για να μας βγάλει από την κρίση. Τα spreads πετάνε στις 273,4 μονάδες αφού όλοι ξέρουν πως είναι ψέματα. Ο Παπακωνσταντίνου που κάνει ότι κάνει για να νοιώσουν εμπιστοσύνη οι αγορές λέει οφθαλμοφανή ψέματα. Όταν ξεκινάει στις 27 Ιανουαρίου η φημολογία πως η Ελλάδα μπορεί να δανειοδοτηθεί από την Κίνα ο Παπακωνσταντίνου δηλώνει «η Ελλάδα δεν διαθέτει εναλλακτικό σχέδιο».Τα spreads φτάνουν στις 355,6 μονάδες. Η Ελλάδα έχει βάλει το πιστόλι πάνω στο τραπέζι κατά την προσφιλή έκφραση του Παπανδρέου, αλλά κάποιος το χρησιμοποιεί για να παίζει ρωσική ρουλέτα με τη χώρα. Στις 9 Φεβρουαρίου ο Παπακωνσταντίνου και πάλι δηλώνει στο Eurogroup τα περί Τιτανικού: «Προσπαθούμε να αλλάξουμε την πορεία του Τιτανικού αλλά δεν είναι εύκολο». Η χώρα βαφτίζεται Τιτανικός. Μερικές μέρες μετά, οι «αγορές» έχοντας πάρει πλήρως το μήνυμα αρχίζουν τις υποβαθμίσεις της χώρας.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου υποστηρίζει σήμερα πως οι δηλώσεις του δεν είχαν σχέση με το κλείσιμο των αγορών .Και πως εν ολίγοις στον Τιτανικό δεν ήταν καπετάνιος αλλά μούτσος. Όσο για την σύγκρουση έφταιγε το παγόβουνο.

Η σχέση των δηλώσεων με την άνοδο των spreads φαίνεται καθαρά στα σχεδιαγράμματα. Το μόνο αναπάντητο είναι γιατί έγιναν. Άγνοια ή πρόθεση;

Τα αδύνατα ΔυΝαΤά

Ο ελληνικός Τιτανικός προσέκρουσε στις 23 Απριλίου του 2010, έχοντας στο τιμόνι τον Γιωργο Παπανδρέου με μωβ γραβάτα και φόντο μια ψαρόβαρκα στο Καστελόριζο. Υπήρχε όμως εναλλακτική χρηματοδότηση για την Ελλάδα; Ακόμη και αν εξαιρέσουμε αυτό που πρότειναν ως εναλλακτική λύση οικονομολόγοι, όπως ο Κρούγκμαν και ο Στιγκλιτς, δηλαδή την στάση πληρωμών από την Ελλάδα, την τροποποίηση του νομικού πλαισίου για το χρέος και το γενναίο κούρεμα μαζί με μέτρα, πάλι υπήρχε λύση. Το συμπέρασμα είναι πως ουδέποτε αναζητήθηκε σοβαρά μια άλλη λύση. Η αναζήτηση εναλλακτικής χρηματοδότησης περιορίστηκε σε κάποια τηλεφωνήματα φίλων του Παπανδρέου σε γνωστούς συμμετέχοντες σε funds και σε πρωτοβουλίες που μάλλον φαίνονταν ενοχλητικές.

Χρηματοδότηση από Ρωσία

Επί κυβέρνησης ΝΔ, σύμφωνα με πληροφορίες ο Καραμανλής αναζητούσε το μαγικό ποσό των 20 δις από την Ρωσία. Οι Ρώσοι περίμεναν τις κινήσεις που θα κάνει η Ελλάδα σε σχέση με τα ζωτικά τους συμφέροντα. Όταν εξελέγη ο Παπανδρέου, ο ελληνορώσος Ιβαν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας, έκλεισε συνάντηση του Πούτιν με τον Παπανδρέου. Ο έλληνας πρωθυπουργός έφτασε στην Μόσχα και ενημερώθηκε από τον Σαββίδη πως μπορούσε να ζητήσει την βοήθεια του Πούτιν αφού ήταν έτοιμος να ακούσει και να βοηθήσει την Ελλάδα. Ο Παπανδρέου είδε τον Πούτιν, αλλά επί 20 λεπτά δεν του ζήτησε τίποτα. Του μίλαγε απλώς για την οικολογία. Ο ρωσικός Τύπος έγραψε πως η Ρωσία ήταν διαθέσιμη να δώσει από 25 έως 31 δις στην Ελλάδα. Φέτος ο Πούτιν δήλωσε με νόημα για την συνάντηση εκείνη πως «κάποιοι στέρησαν από την Ελλάδα την οικονομική της εξυγίανση».

Χρηματοδότηση από Άραβες

Οι πληροφορίες που αναφέρονται σε πιθανή χρηματοδότηση από Άραβες έχει βάση. Η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Παμπούκης μετέφεραν στους Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου, την πρόθεση αραβικών κεφαλαίων να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα. Ο Παπακωνσταντίνου απάντησε λακωνικά με ένα mail στους αγγελιοφόρους της πρότασης, χωρίς να εξετάσει λεπτομέρειες: «Έχουμε επιλέξει την ευρωπαϊκή λύση».

Χρηματοδότηση από Κίνα

Οι Κινέζοι είχαν σκοπό να δανειοδοτήσουν την Ελλάδα, διευρύνοντας την συνεργασία που είχε ξεκινήσει με την COSCO. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, επιστρέφοντας από την Διεθνή Έκθεση της Σαγκάης τον Απρίλιο του 2010, μετέφερε την πρόταση στον έλληνα πρωθυπουργό. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση πέρα από το γνωστό σχόλιο που- όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν-κάνει όταν θέλει να ξεφύγει από κάτι που θέλει απάντηση: «πολύ ενδιαφέρον».

Χρηματοδότηση από αμερικανικό fund

Τον Ιανουάριο του 2010, τo fund Heyman Private Equity έστειλε επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου προτείνοντας την δανειοδότηση της Ελλάδας με 27 δις και επιτόκιο 4,40% αντί για το 6,3% με το οποίο δανειζόταν η Ελλάδα. Η δανειοδότηση κρατών από funds είναι αρκετά διαδεδομένη. Μεγαλύτεροι πιστωτές των ΗΠΑ σήμερα είναι funds στην Καραϊβική ακόμη και την Κολομβία. Η πρόταση χρηματοδότησης προφανώς δεν υλοποιήθηκε. Όταν αποκαλύφθηκε στον ξένο Τύπο, η ελληνική κυβέρνηση απάντησε πως δεν ήταν αξιόπιστο. Όπως όμως φαίνεται από τα έγγραφα που έχει στην κατοχή του το HOT DOC, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έχει υπογράψει Μνημόνιο Κατανόησης με το Fund για αναζήτηση δανειοδότησης 20 δις ευρώ. Ο πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, Κλέων Παπαδόπουλος, παραδέχεται πως το Μνημόνιο είναι γνήσιο, αλλά επιμένει πως το fund δεν ήταν αξιόπιστο. Το ερώτημα είναι γιατί προχώρησε στην υπογραφή Μνημονίου, με ένα «αναξιόπιστο Fund».

Χρηματοδότηση από Ομόλογα

Τον Ιανουάριο του 2010, το ελληνικό Δημόσιο ανακοίνωσε την έκδοση ομολόγων για την είσπραξη 5 δισεκατομμυρίων. Η έκδοση ήταν πέρα για πέρα επιτυχής αφού εμφανίστηκε ζήτηση για 25 δισεκατομμύρια. Τελικώς το ελληνικό Δημόσιο πήρε 8 δις και δεν προχώρησε στην είσπραξη παραπάνω ποσού. Όταν ρωτήθηκε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου γιατί δεν εισέπραξαν και άλλα, είπε πως «θα καταλάβαιναν οι αγορές πως κάτι συμβαίνει». Τελικώς η πολιτική Παπακωνσταντίνου γίνεται στο όνομα των αγορών για να καταλήξει να τις κλείσει. Το σημαντικό είναι πως παραδέχεται ότι έως τον Ιανουάριο, οι αγορές ήταν ανοιχτές για την Ελλάδα δίνοντας 25 δις. Όμως, αν τα έπαιρνε, η Ελλάδα θα κέρδιζε χρόνο και το ΔΝΤ θα έχανε.

Παράδοση άνευ όρων στους κερδοσκόπους

Το Νοέμβριο του 2009, αμέσως μετά τις εκλογές δηλαδή, ο Γκάρι Κον, νούμερο δύο στην Goldman Sachs, του χρηματοπιστωτικού συστήματος που είχε μεγάλη συμμετοχή στην κρίση, φτάνει στην Αθήνα συνοδευόμενος από τον Τζον Πόλσον. Η Goldman Sachs κάνει ένα πρόχειρο στρατηγείο στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» και τα στελέχη της συναντούν τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Παπανδρέου στο Πεντελικόν. Του προτείνουν να αναλάβει η Goldman να επαναλάβει το κόλπο με το κρύψιμο του ελληνικού χρέους που έγινε το 2001 επί Σημίτη μέσω ενός πολύπλοκου προϊόντος swap για τις δαπάνες για την Υγεία. Ένα άλλο τμήμα του χρέους αναλάμβανε να το πουλήσει σε κινέζους επενδυτές εκτός χρηματιστηριακής αγοράς. Ο Παπανδρέου αρνήθηκε.

Όταν ξεκίνησαν οι υποβαθμίσεις της ελληνικής Οικονομίας μέσω των Οίκων Αξιολόγησης, το περιβάλλον Παπανδρέου συνέδεσε το γεγονός με την Goldman Sachs. Δύο από τους Οίκους, οι Fitch και Standard and Poors, συνδέονται μετοχικά μέσω της Blackrock με την Goldman Sachs. Όποιος χαλούσε χατίρι στην GS, ήταν εύκολο να υποβαθμιστεί από τους Οίκους Αξιολόγησης ως τιμωρία. Οι ανησυχίες του Παπανδρέου είχαν βάση. Το παιχνίδι των κερδοσκόπων και των φονταμενταλιστών του χρήματος, ήταν ένα κομμάτι της κρίσης που επέλεξε να το παίξει με τον δικό της τρόπο η ελληνική κυβέρνηση συμμαχώντας με την άλλη πλευρά. Τον αντίπαλο της Goldman Sachs, την Γαλλική Lazard.

Στην επιλογή της Lazard ως συμβούλου για την κρίση ανεπίσημα και στη συνέχεια επίσημα, προέκυψε κυρίως από τον Στρος Καν. Ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, είχε στενές σχέσεις με τον Γιώργο Παπανδρέου και όχι μόνο. Φιλοξενήθηκε στην Ελλάδα πολλές φορές από έλληνα κλινικάρχη και είχε την ευκαιρία να παίξει το παιχνίδι της καμαριέρας που τον τοποθετούσε κοντά στην ελληνική ιδιοσυγκρασία. Ήταν ένας «δικός μας» άνθρωπος. Λίγο «επιθετικός», θεωρούν αρκετές από τις επώνυμες κυρίες της Αθήνας που τον γνώρισαν.

Ο Στρος Καν δεν ήταν μόνο ο απόλυτος άρχων του ΔΝΤ αλλά και φίλος και παλιός συνεργάτης του Ματιε Πιγκας, του μεγαλοτραπεζίτη της Lazard. Στρος Καν και Παπανδρέου για τους δικούς τους λόγους, συμφωνούσαν πως το ΔΝΤ πρέπει να είναι επιλογή της Ελλάδας. Αυτή η συμφωνία κρατήθηκε μυστική και οι τρόποι υλοποίησής της (από οικονομικοί έως επικοινωνιακοί) ανατέθηκαν στη Lazard.

Ο Ματιε Πιγκας και ο οικονομολόγος της Lazard Ντανιελ Κοέν, έγιναν σύμβουλοι του Παπανδρέου και η Lazard ανέλαβε επισήμως αργότερα την διαδικασία ανταλλαγής τον Ομολόγων. Τα στελέχη της γευμάτιζαν συχνά στο «Αμπρεβουάρ» στο Κολωνάκι με τον Χάρη Παμπούκη και η εφημερίδα του ομίλου Lazard, η «Mond», αρκετές φορές ανέλαβε το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την αντίπαλη Goldman Sachs.

Το παιχνίδι του ΤΤ με τα CDS και τους κερδοσκόπους

Η Ελλάδα, εγκλωβισμένη από την κυβέρνησή της στον δρόμο της «επίλυσης» με τον τρόπο που απαιτούσαν τα συμφέροντα των δανειστών και όχι τα δικά της, έζησε και όλη την σύγκρουση των κερδοσκόπων και των συμφερόντων.

Παρότι έχουν περάσει τρία χρόνια από την κρίση και όσοι κατείχαν CDS, (ασφάλιστρα κινδύνου του χρέους) έχουν πληρωθεί, κανένας δεν μπορεί να πει από την ελληνική κυβέρνηση ή από την Τράπεζα της Ελλάδας, για το αν κάποιοι κερδοσκόπησαν κάνοντας χρήση εσωτερικών πληροφοριών με τα ασφάλιστρα. Ο άνθρωπος ο οποίος γνώριζε για παράδειγμα εκείνη την μέρα του Απρίλη πως ο Παπανδρέου θα ανακοινώσει την είσοδο στο ΔΝΤ, θα μπορούσε να κάνει τρελές δουλειές με τα ασφάλιστρα. Τον Αύγουστο του 2009 το Ελληνικό Ταμιευτήριο (ΤΤ), αγόρασε CDS που αντιστοιχούσαν στο 12,5 περίπου της αγοράς των CDS. Αμέσως μετά τις εκλογές, η νέα διοίκηση του ΤΤ υπό τον Κλέονα Παπαδόπουλο αποφάσισε να πουλήσει τα ασφάλιστρα κινδύνου. Μέσα σε ένα κλίμα αμφισβήτησης της Ελλάδας και ανόδου των spreads, μια κρατική επιχείρηση πουλάει τον «κίνδυνο χρέους». Αυτός που τον αγοράζει προφανώς επενδύει στη χρεοκοπία της Ελλάδας για να κερδίσει. Όταν γίνεται μια πράξη αγοράς CDS αυτόματα ενεργοποιείται και μια πράξη πώλησης ελληνικών ομολόγων. Άνοδος δηλαδή των Spreads, του επιτοκίου δανεισμού. Η πώληση λοιπόν από το ΤΤ, ενεργοποίησε μαζί με όλους τους άλλους παράγοντες των δηλώσεων από την κυβέρνηση και της «αναξιοπιστίας της Ελλάδας» την άνοδο των spreads και το κλείσιμο των αγορών.

Η ΤτΕ στην υπηρεσία των κερδοσκόπων εις βάρος της Ελλάδας

Ποιός έδωσε στο ΤΤ την εντολή για πώληση και ποιός αγόρασε τα CDS για να ξεκινήσει το παιχνίδι κερδοσκοπίας; Αν για παράδειγμα αποδειχθεί πως παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών έδωσαν την εντολή, τότε θα μιλάμε για ένα σχέδιο προδοσία της χώρας.

Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ Προβόπουλος, δήλωσε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής πως δεν μπορεί να βρεθεί ποιός αγόρασε τα CDS, πράγμα το οποίο είναι ψευδές. Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι από τους φορείς που ενέτειναν την κρίση. Πρόκειται για μια ιδιωτική Τράπεζα, που εμφανίζεται πως εκφράζει τα κρατικά συμφέροντα. Με την άδειά της οι Τράπεζες στην Ελλάδα απέκτησαν μια λειτουργία μαφιόζικης οικογένειας, όπου οι μέτοχοι αγόραζαν οι ίδιοι ακίνητα που μεταπωλούσαν στις Τράπεζες σε τριπλάσιες τιμές και έκαναν αύξηση μετοχικού τους κεφαλαίου με offshore που έπαιρναν δάνεια από τις ίδιες τις Τράπεζες. Ο άλλοτε διοικητής της και σημερινός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος ήταν αυτός που στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επέβαλε την πολιτική των εύκολων δανειοδοτήσεων, παρότι σήμερα θεωρεί πως οι έλληνες πρέπει να τιμωρηθούν γιατί ζούσαν με δανεικά.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, είναι υπεύθυνη για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα κερδοσκοπίας της χώρας με το σορτάρισμα. Η διεθνής πρακτική δίνει σε κάποιον το δικαίωμα, παρότι δεν κατέχει Ομόλογα να τα πουλήσει σε κάποιον και να εμφανίσει τους τίτλους μέσα σε διάστημα τριών ημερών. Αν δεν το κάνει έχει κυρώσεις. Μπορεί κάποιος κερδοσκόπος να σορτάρει. Δηλαδή να πουλήσει ομόλογα που δεν έχει ακριβά, η πώληση αυτή να ρίξει τις τιμές και να αγοράσει στη συνέχεια φτηνά ομόλογα τα οποία θα παρουσιάσει στον αγοραστή μέσα σε τρεις μέρες. Ετσι εξασφαλίζει κέρδος, ρίχνοντας όμως τις τιμές των ομολόγων άρα ανεβάζοντας τα spreads. Όσο μεγαλύτερο χρόνο έχει στη διάθεσή του για να σορτάρει, τότο πιο εύκολα κερδοσκοπεί. Τον Οκτώβριο του 2009, επιμήκυνε τον χρόνο των τριών ημερών (Τ+3) για να παραδώσει κάποιος τα ομόλογα στον αγοραστή σε δέκα μέρες (Τ+10). Έδωσε χρόνο στους κερδοσκόπους να «παίξουν» με τα ελληνικά ομόλογα με ασφάλεια. Το επιχείρημα της Τράπεζας ήταν πως επρόκειτο για «τεχνικό θέμα που προέκυψε από το σύστημα της αυτοματοποιημένης επανεισαγωγής». 

Το επιχείρημα όμως δεν ισχύει γιατί ταυτόχρονα η Τράπεζα της Ελλάδος έκανε κάτι ακόμη χειρότερο. Αποφάσισε να μην επιβάλλονται κυρώσεις σε όποιον κερδοσκόπο δεν παρέδιδε τα ομόλογα στον αγοραστή τους και μετά τη λήξη της μεγάλης προθεσμίας των 10 πλέον ημερών. Κερδοσκοπία χωρίς ρίσκο, άρα πρόταση για κερδοσκοπία σε βάρος της χώρας. Όλη αυτή η διαδικασία έγινε παράνομα. Η τροποποίηση του κανονισμού φαίνεται να μην έγινε από την διοίκηση, αλλά με απλές εντολές κάποιου υπαλλήλου, του διευθυντή της Διεύθυνσης Οργάνωσης. Η νομική υπηρεσία της ίδιας της Τράπεζας με 4 γνωμοδοτήσεις εντόπισε τον κίνδυνο «κερδοσκοπίας και χειραγώγησης που δημιουργεί αυτή η απόφαση» αλλά υλοποιήθηκε όλως περιέργως η απόφαση ενός «υπαλλήλου» τον οποίο κάλυψε η Τράπεζα.

Η Ελλάδα σήμερα βαδίζει προς μια αδιέξοδη πολιτική, όπως περιγράφεται διεθνώς, με το επιχείρημα του φόβου που δημιουργεί αυτή ακριβώς η πολιτική. Οι πρωταγωνιστές της κρίσης, εμφανίζονται ως οι σωτήρες. Αν η Ελλάδα είχε πριν τρία χρόνια απειλήσει έστω με στάση πληρωμών, θα είχε πετύχει αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς να βάλει σε υποθήκη την εθνική της υπόσταση. Αυτό το σενάριο δεν εξετάστηκε ποτέ από αυτούς που επέλεξαν τον αδιέξοδο δρόμο. Αντιθέτως προσευχήθηκαν στις αγορές και ευθυγραμμίστηκαν με τους δανειστές σαν να εκπροσωπούσαμε τα ίδια συμφέροντα. Προδοσία; Ανεπάρκεια; Τους λογαριασμούς αυτούς αν δεν τους κάνει η Ελλάδα, θα τους κάνει η Ιστορία.

Όταν όμως οι συμπτώσεις είναι πολλές, παύουν να είναι συμπτώσεις. Και εκείνο τον Οκτώβριο του 2009, το σύνολο των συμπτώσεων, ήθελε να κλείνουν όλοι οι δρόμοι της χώρας, πέρα από αυτόν που οδηγούσε στο ΔΝΤ.

Πηγή: Κουτί της Πανδώρας

Ναι ρε, ΔΡΑΧΜΗ!

Στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" θα μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά λέγοντας:

ΔΡΑΧΜΗ. 

Βέβαια, αμέσως μετά θα έγραφα σελίδες επί σελίδων για τα πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, επικαλούμενος βιβλιογραφία, οικονομικά στοιχεία και παραδείγματα.

Αλλά θα μου επιτρέψετε να θέσω μια σειρά από άλλα ερωτήματα, που θεωρώ ότι αναδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής απάτης που έχει στηθεί πίσω από αυτό το δίλημμα.

• Ποιος είπε ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να υπάρχει για πάντα?
• Ποιος είπε ότι το ίδιο το ευρώ δεν έχει ημερομηνία λήξης?
• Ποιος είπε ότι το εφεύρημα του ευρώ δεν επιτέλεσε ήδη το καθήκον του και είναι η ώρα σιγά-σιγά να αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας?
• Ποιος είπε ότι μπήκαμε στο ευρώ για να μείνουμε κιόλας?
• Ποιος είπε ότι δεν πέτυχε η είσοδός μας στο ευρώ?

Εξηγούμαι:

1. Το ευρώ από τη φύση του και από τη λειτουργία του είναι ένα χρεωστικό νόμισμα.

Παράγεται σε ειδικό χαρτί και μελάνια της ΕΚΤ, δηλαδή με ελάχιστο κόστος.

Είναι αποσυνδεδεμένο πλήρως από τον λεγόμενο "χρυσό κανόνα" και επομένως, η αξία του είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ λογιστική. Η αξία του νομίσματος δεν αντιστοιχεί σε χρυσό.

Δηλαδή είναι...αέρας. Δεν πρόκειται περί πραγματικής αξίας αλλά περί λογιστικών συμψηφισμών αξιών στις συναλλαγές.

2. Περαιτέρω, το ευρώ είναι νόμισμα που παράγει από την στιγμή της παραγωγής του, χρέος. Πώς γίνεται αυτό; Να η απάντηση:

Το ευρώ "κόβεται" από την ΕΚΤ.

Αλλά η ΕΚΤ (από τις ιδρυτικές συμβάσεις της ΟΝΕ) δεν μπορεί να είναι απευθείας δανειστής κρατών.

Η ΕΚΤ υποχρεούται να δανείζει με το βασικό παρεμβατικό επιτόκιο (αυτή τη στιγμή 0,75%) τις εμπορικές τράπεζες κάθε κράτους.

Στη συνέχεια, οι τράπεζες δανειοδοτούν τα κράτη, είτε με τη σύναψη δανειακών συμβάσεων (οπότε το επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται μεταξύ 3% και 6% και καθορίζεται με διμερείς διαπραγματεύσεις) είτε με την αγορά ομολόγων χρέους (οπότε το επιτόκιο δανεισμού προσδιορίζεται από τις χρηματαγορές κατ’ αρχή επάνω στο δίπολο "προσφορά-ζήτηση" και ανάλογα με την επικινδυνότητα της τοποθέτησης, αυτά είναι τα διαβόητα spreads).

Άρα, τελικά, ο αέρας που παράγει η ΕΚΤ καταλήγει να αποτελεί προϊόν δανεισμού, ο οποίος επιβαρύνει επιτοκιακά ένα κράτους περί το 4%-5%, κατά μέσο όρο.

Παράδειγμα: Έστω ότι η ΕΚΤ έκοψε 100€. Αυτά τα δανείζει στην τράπεζα Τ με επιτόκιο 0,75%. Η Τράπεζα Τ τα δανείζει με τη σειρά της στο κράτος Κ με επιτόκιο 5%. Άρα το κράτος, όταν θα έρθει η ώρα της αποπληρωμής, θα πρέπει να αποπληρώσει 105€. Από αυτά τα 105€, τα 4,25 θα τα κρατήσει η τράπεζα Τ, ως απόδοση του επιτοκίου της. Και τα υπόλοιπα 100,75€ θα πρέπει να τα αποδώσει στην ΕΚΤ.

Ας το δούμε με ερωταπαντήσεις για να γίνει σαφές τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω:

Ερώτηση: Άρα, ποιος κερδίζει με τον τρόπο λειτουργίας του ευρώ?

Απάντηση: Οι τράπεζες και η ΕΚΤ.

Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ παράγει χρέος?

Απάντηση: Ασφαλώς ναι! Άλλωστε, για να αποδοθεί 5% τόκος σημαίνει ότι απαιτείται ανάπτυξη περίπου 8%-10% στο ΑΕΠ της χώρας, ώστε αφαιρουμένων των λειτουργικών εξόδων, να απομένει κέρδος από την ανάπτυξη της τάξης του 5% που μπορεί να αποπληρώσει τους δανειστές.

Αλλά τέτοιας έντασης αναπτύξεις ΠΟΤΕ δεν παρουσιάστηκαν στα κράτη της ΟΝΕ, από την δημιουργία της μέχρι και σήμερα.

Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ, δεν ευνοεί κράτη αλλά τράπεζες;

Απάντηση: Όχι, λάθος! Το ευρώ στην λειτουργία του ως δανειακό προϊόν, ευνοεί τις Τράπεζες. Αλλά ως μέσο συναλλαγών ευνοεί την παραγωγική υπερδύναμη της ΟΝΕ, την Γερμανία. Η Γερμανία με τον ισχυρό εξαγωγικό προσανατολισμό της, συγκεντρώνει τεράστια ποσά από τις εξαγωγές, τα οποία οι χώρες με ισχνή παραγωγική δομή αναγκάζονται να καταβάλλουν, για να αποκτούν αυτά που χρειάζονται. Από την άλλη πλευρά, οι χώρες που δεν έχουν ισχυρή παραγωγική δομή παρουσιάζουν εμπορικά ελλείμματα, τα οποία προσπαθούν να τα καλύψουν από την παροχή υπηρεσιών (πχ από τον τουρισμό) και από τον δανεισμό. Επομένως, η Γερμανία κεφαλαιοποιεί το κέρδος που παράγει το ευρώ, πουλώντας τα προϊόντα της, ενώ εμείς χρεωνόμαστε προκειμένου να τα αγοράσουμε, καθώς το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου δεν μας επιτρέπει την δημιουργία αποθεματικών κεφαλαίου από τον τομέα της παροχής υπηρεσιών.

Ερώτηση: Αυτό όμως είναι φαύλος κύκλος. Όποιος χρεώνεται διαρκώς κάποτε θα καταρρεύσει. Επομένως, το ευρώ, δημιουργώντας συνεχώς χρέη προς όφελος των ισχυρών, είναι τελικά ένα εργαλείο εκπόρθησης κρατών;

Απάντηση: Ασφαλώς. Το ευρώ φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο και λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που δεν είναι μόνο οικονομικό μέγεθος. Είναι και πολιτικό όπλο. Δημιουργώντας χρέη, επιβάλλει πολιτικές. Και εν τέλει, αναγκάζει σε απώλεια εκφάνσεων της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, προκειμένου για την εξυπηρέτηση των χρεών. Επομένως, όταν το ευρώ θα έχει επιτελέσει την πολιτική λειτουργία του, δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξής του.

Ερώτηση: Άρα η ίδια η Γερμανία μπορεί αν φύγει πρώτη από το ευρώ;

Απάντηση: Ήδη στη Γερμανία η σχετική κουβέντα έχει ξεκινήσει και μάλιστα, ακούγεται πολύ το moto "εμείς ότι είχαμε να κερδίσουμε από την κρίση το κερδίσαμε, τώρα μπορούμε να αποχωρήσουμε από το ευρώ".

Ερώτηση: Άρα εμείς γιατί κοπτόμεθα για το ευρώ τόσο πολύ;

Απάντηση: 1. Γιατί οι πολιτικοί μας έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και σε ενδεχόμενο επανόδου σε εθνικό νόμισμα και με την εφαρμογή αυστηρής νομισματικής πολιτικής, δεν θα μπορέσουν ΠΟΤΕ να επαναπατρίσουν αυτά τα κεφάλαια, και 2. Γιατί είμαστε τα ιδανικά θύματα και ψώνια, ευρωλιγούρηδες και ξενομανείς, κομπεξικοί και φραγκογλύφτες...

Ερώτηση: Αν γυρίσουμε στην δραχμή , θα σβηστεί το χρέος σε Ευρώ;
Και επειδή το επόμενο βήμα θα είναι μια γενναία υποτίμηση της δραχμής (τουλάχιστον κατά 50%) μέσα στην χώρα θα κοπούν 20-χίλιαρα και θα γεμίσουν τα πορτοφόλια μας! Αλλά πετρέλαιο, φυσικό αέριο, φάρμακα και τρόφιμα, όλα εισαγωγής(!), θα τα πληρώνουμε σε Ευρώ ή $-US!
Απάντηση: Δυστυχώς, ενόψει της υπογραφής των δανειακών συμβάσεων και του PSI, όλο το χρέος μας παγιώθηκε σε ευρώ και δεν παρέχεται η δυνατότητα του denomination, δηλαδή η δυνατότητα της μετατροπής του νομίσματος της οφειλής.

Ωστόσο, θα πρέπει να υπενθυμίσω, ότι η πρώτη δανειακή σύμβαση δεν κυρώθηκε ποτέ από τη Βουλή των Ελλήνων (κατά παράβαση του άρθρου 28 του Συντάγματος) και η δεύτερη δανειακή σύμβαση κυρώθηκε από υπηρεσιακή κυβέρνηση, η οποία δεν είχε την εξουσία να την υπογράψει (κατά παράβαση των άρθρων 37 παρ 3γ και 38 του Συντάγματος).

Επομένως, νομικά, οι εν λόγω συμφωνίες είναι άκυρες και η ακυρότητα είναι απόλυτη. Συνεπώς, εν τέλει, το χρέος θα μετατραπεί σε δραχμές και θα εξυπηρετηθεί κανονικά από το εθνικό νόμισμα, όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Ως προς την υποτίμηση, νομίζω ότι ήδη έδειξα έναν δρόμο για την γενναία...ανατίμηση της δραχμής και όχι για την υποτίμησή της. Δεν ασπάζομαι θεωρίες περί καταστροφικής υποτιμήσεως επειδή...έτσι μου λένε οι δημοσιοκόποι της κοινής γνώμης. Η διαχείριση του εθνικού νομίσματος είναι απόφαση πολιτική. Το αν ένα νόμισμα θα υποτιμηθεί ή θα ανατιμηθεί εξαρτάται από την πολιτική βούληση του κυρίαρχου κράτους. Επομένως, οι θεωρίες περί υποτίμησης είναι μόνο υποθέσεις εργασίας, αντίστοιχης αξίας με τις θεωρίες περί ανατίμησης.

Όσο για το πετρέλαιο και τα φάρμακα και όλα αυτά τα...καταστροφολογικά, υπενθυμίζω ότι υπάρχουν 2 τρόποι με τους οποίους τα κράτη συναλλάσονται μεταξύ τους. Ο πρώτος είναι με αγορές σε συνάλλαγμα και ο δεύτερος είναι με τη μέθοδο του clearing. Είναι η μέθοδος που χρησιμοποιούν οικονομικοί κολοσσοί όπως η Κίνα και η Ρωσία και επί της ουσίας πρόκειται για την αρχαία μέθοδο της...ανταλλαγής προϊόντων.

Κοιτάξτε, είναι πολύ εύκολο να παρουσιάζουμε δυσκολίες σε πράγματα τα οποία έχουν ήδη λυθεί με σχεδόν αυτοματοποιημένες διαδικασίες στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου. Ακόμα κι αυτή η επιμονή να αποκρύπτονται οι λύσεις και να παρουσιάζεται η κατάσταση πολύ πιεσμένη και σχεδόν μονόδρομος είναι μια σκοτεινή μεθόδευση, που θα έπρεπε να σας βάζει όλους σε σκέψεις...

 

Σχετικό είναι και το θέμα μιας πρότασης που υποβάλλουμε αρκετοί (μεταξύ αυτών κι εγώ ήδη με την σημείωσή μου αυτή) σχετικά με την δυνατότητα ή ίσως και την αναγκαιότητα έκδοσης χρυσής δραχμής, τουλάχιστον για τις εξωτερικές μας συναλλαγές, ως κράτος.

Το ζήτημα της χρυσής δραχμής και του χρυσού κανόνα είναι περίπου ίδια αλλά και πολύ διαφορετικά.

Ειδικότερα, ένα νόμισμα που κυκλοφορεί ως αξία αντιστοιχούσα σε χρυσό, σημαίνει ότι, αν το πας στην Τράπεζα της Ελλάδας και ζητήσεις την αξία του νομίσματος σε πραγματικό χρυσό, τότε θα πάρεις τον αντίστοιχο χρυσό.

Επομένως, θα πρέπει το ύψος των κυκλοφορούντων νομισμάτων, το σύνολο του χρήματος που κυκλοφορεί σε μια χώρα, να αντιστοιχεί σε αποθεματικά χρυσού. Αυτό είναι ο λεγόμενος "χρυσός κανόνας".

Πχ αν το ευρώ ήταν νόμισμα σε αξία χρυσού, τότε εσύ θα μπορούσες να μεταβείς στην Τράπεζα της Ελλάδας με ένα χαρτονόμισμα των 100€ και να ζητήσεις να λάβεις την αντίστοιχη ποσότητα χρυσού.

Περίπου όμοια είναι η λειτουργία του χρυσού νομίσματος αλλά είναι επίσης και εντελώς διαφορετική ταυτόχρονα. Ο λόγος είναι απλός:

Το χρυσό νόμισμα δεν αποτελεί νόμισμα σε αντικατάσταση αξίας, αλλά αποτελεί το ίδιο το νόμισμα αξία καθ' εαυτή, αφού είναι χρυσό.

Επομένως, η συναλλακτική συμπεριφορά στις δυο περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετική. Στην πρώτη περίπτωση (του χρυσού κανόνα) συναλλάσσεσαι συμπράττοντας σε ΥΠΟΣΧΕΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, εκτιμώντας ότι η λογιστική αξία του νομίσματος αντιστοιχεί σε αποθεματικό χρυσού. Στην δεύτερη περίπτωση, όμως συναλλάσσεσαι με ΕΚΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, αφού στην πραγματικότητα συναλλάσσεσαι με χρυσό. Δηλαδή, στην πρώτη περίπτωση μετατρέπεις την λογιστική αξία σε χρυσό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, μετατρέπεις το χρυσό σε λογιστική αξία.

Έτσι, η πρόταση για κυκλοφορία εθνικού χρυσού νομίσματος λαμβάνει υπόψη της μια άκρως αντίθετη παράμετρο σε σχέση με την έκδοση λογιστικής δραχμής.

Η έκδοση λογιστικής δραχμής (που δεν θα αντιστοιχεί σε αποθέματα χρυσού) σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβληθούν αυστηροί νομισματικοί κανόνες για την εισροή και εκροή συναλλάγματος καθώς επίσης και να διασφαλιστεί ότι το νέο νόμισμα δεν θα γίνει αντικείμενο συναλλαγών στις χρηματαγορές, ώστε να μην δεχτεί πιέσεις και αναγκαστεί σε υποτίμηση.

Αλλά η έκδοση χρυσής δραχμής απαιτεί το νόμισμα να γίνει αντικείμενο συναλλαγών στις χρηματαγορές, ώστε λόγω ακριβώς της ενσωματωμένης αξίας του πολύτιμου μετάλλου από το οποίο έχει δημιουργηθεί και λόγω της τεράστιας ζήτησης σε χρυσό, να δεχτεί ανατιμητικές πιέσεις και τελικά να ανατιμηθεί!

Έτσι η χρυσή δραχμή, αν ξεκινήσει, χάριν παραδείγματος, στην ισοτιμία 1 χρυσή δραχμή = 1200 ευρώ, τότε με την είσοδο του νομίσματος στις χρηματαγορές, το νόμισμα αυτό, λόγω ζήτησης, θα αποκτήσει αυτόματα προστιθέμενη αξία, που τουλάχιστον θα διπλασιάσει την αξία του μέσα σε λίγες ώρες!

Για να το καταστήσω πρακτικό το ζήτημα, ώστε να γίνει αντιληπτό:

Η Ελλάδα εκτιμάται ότι έχει διαθέσιμα κοιτάσματα χρυσού, ύψους περίπου 28 δις ευρώ. Εάν αυτό τον χρυσό τον μετατρέψουμε σε χρυσό νόμισμα, τότε μέσα σε λίγες ώρες και με την τεράστια ανατιμητική πίεση που θα ασκηθεί στο νόμισμα (λόγω ζήτησης) η Ελλάδα θα μπορεί να διπλασιάσει ή ακόμα και να τριπλασιάσει την λογιστική αξία του νομίσματος και επομένως, να κεφαλαιοποιήσει κέρδος, το οποίο θα προέρχεται ουσιαστικά από την εμπορία χρυσού.

Ωστόσο, αυτό το κέρδος είναι διπλό για τον επίσης απλό λόγο: Στις χρηματαγορές δεν θα ρίξουμε ΟΛΟ το ποσό των χρυσών δραχμών, γιατί αυτό αφενός θα δημιουργούσε πληθωριστικές πιέσεις στο νόμισμα και αφετέρου, λόγω υπερπροσφοράς, δεν θα αποκτούσε την αναμενόμενη προστιθέμενη αξία.

Ρίχνοντας στις αγορές ένα ποσό ικανό να κάνει τους πάντες να ελπίζουν ότι "θα αγοράσουν χρυσό" αλλά ταυτόχρονα πολύ μικρό σε σχέση με το υπόλοιπο του αποθεματικού μας, τότε...θα είχαμε διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την αξία του χρυσού, που θα είχαμε ακόμα στα χέρια μας! Δηλαδή, θα είχαμε διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την οικονομική ισχύ της χώρας, χωρίς ποτέ να μεταβιβάσουμε τον χρυσό της!

Πάντως, το σημαντικό ΔΕΝ είναι το πώς θα διαχειριστούμε εμείς μια εθνική, λαϊκή δραχμή αλλά το πώς διαχειρίζονται κάποιοι το ευρώ. Εχθές δεν πρόλαβα να γράψω ότι ίσως το ευρώ να είναι ένα -από τη φύση του- θνησιγενές νόμισμα, από το οποίο πρώτη η Γερμανία θα θελήσει να αποχωρήσει για να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη της.

Και σήμερα έσκασε η είδηση, που μπορείτε να δείτε εδώ

http://www.xrimanews.gr/oikonomia/33497-mhpws-h-germania-na-epestrefe-sto-marko

Οπότε τώρα, έχετε ακόμα περισσότερες ενδείξεις για το ποια θα πρέπει να είναι η επιλογή μας στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" και πόσο άσχημο παιχνίδι παίζεται στην πλάτη του λαού, από λαμόγια, δημοκόπους (όχι δεν έκανα λάθος, δημοκόπους ήθελα να γράψω) και ύαινες, που τόσα χρόνια ζουν και δρουν παρασιτικά επάνω στο σώμα αυτής εδώ της χώρας και τώρα κόπτονται να μας πείσουν να μείνουμε στο ευρώ...