Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2021

C-243/20 (DP & SG κατά Τράπεζα Πειραιώς AE)

Με την υπ’ αριθ 243/20 απόφασή του το ΔΕΕ (DP & SG κατά Τράπεζα Πειραιώς AE), δέχτηκε, μεταξύ άλλων, αφενός μεν ότι:
α) Το αρ 1 παρ 2 της Οδηγίας είναι διάταξη αμέσου εφαρμογής και ως τέτοια δεν απαιτείται να ενσωματωθεί αμέσως ή εμμέσως στις εσωτερικές έννομες τάξεις των κρατών μελών,
β) ότι για τους ΓΟΣ που κείνται εκτός του πεδίου εφαρμογής της Οδηγίας, δεν εφαρμόζεται η Οδηγία και
γ) ότι ο επίδικος ΓΟΣ περί αποπληρωμής του ποσού εκάστης τοκοχρεολυτικής δόσης με βάση την εκάστοτε τρέχουσα τιμή πώλησης του νομίσματος χορήγησης, εφόσον κρίνεται από τα δικαστήρια ως δηλωτικός του άρθρου 291 ΑΚ, δεν ελέγχεται ως προς την τυχόν καταχρηστικότητά του.

Ωστόσο, αφετέρου, με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τρόπο, θεώρησε εξίσου ότι:
α) Παρέχεται στα κράτη μέλη ευρεία διακριτική ευχέρεια θέσπισης και διατήρησης αυξημένου επιπέδου προστασίας των καταναλωτών, υπό την ισχύ του αρ 8 της Οδηγίας 93/13, και
β) Ότι σε περίπτωση που ο εθνικός νομοθέτης έχει πράγματι θεσπίσει ή διατηρήσει αυξημένο επίπεδο προστασίας για τους καταναλωτές, τότε η προστασία που παρέχεται από το αρ 8 της Οδηγίας μπορεί να άγει σε κρίση περί καταχρηστικότητας και τις ρήτρες, οι οποίες κατ' αρχήν κείνται εκτός του πεδίου εφαρμογής της Οδηγίας δυνάμει του αρ 1 παρ 2.

Στο σημείο τούτο σημειώνεται ότι:
α) Η ΟλΑΠ 4/2019 δεν ερεύνησε το τυχόν αυξημένο επίπεδο προστασίας που θεσπίζει ο Ν. 2251/1994, πράγμα που ερευνήθηκε μόνο από την άποψη της μειοψηφίας. Η πλειοψηφία στάθηκε στο αρ 1 παρ 2 της Οδηγίας το οποίο θεώρησε εμμέσως εισαχθέν στην ελληνική έννομη τάξη δια του αρ 2 παρ 6 του Ν. 2251/1994 και διαπιστώνοντας τον ΓΟΣ ως δηλωτικό του άρθρου 291 ΑΚ, απέρριψε την αναίρεση. Με τον τρόπο που έκρινε αρκέστηκε σε λιγότερα από όσα η Οδηγία απαιτεί, προβαίνοντας σε παραβίαση του αρ 8 της Οδηγίας.
β) Η ΑΠ 948/2021, δεχόμενη αντίστροφο καταναλωτικό πρότυπο (αναφερόμενη στον επιμελή και αυτοπροστατευόμενο καταναλωτή, αντί του απρόσεκτου ως προς την ενημέρωσή του, αλλά διαθέτοντα τη μέση αντίληψη κατά το σχηματισμό της δικαιοπρακτικής του απόφασης, καταναλωτή, όπως τούτο το είχε δεχτεί η ΑΠ 430/2005), δεν ερεύνησε το τυχόν αυξημένο επίπεδο προστασίας που θεσπίζει ο Ν. 2251/1994. Στάθηκε στο αρ 1 παρ 2 της Οδηγίας το οποίο θεώρησε εμμέσως εισαχθέν στην ελληνική έννομη τάξη δια του αρ 2 παρ 6 του Ν. 2251/1994 και διαπιστώνοντας τον ΓΟΣ ως δηλωτικό του άρθρου 291 ΑΚ, απέρριψε την αναίρεση. Με τον τρόπο που έκρινε αρκέστηκε σε λιγότερα από όσα η Οδηγία απαιτεί, προβαίνοντας σε παραβίαση του αρ 8 της Οδηγίας.
γ) Η άποψη ότι ο εθνικός νομοθέτης θέσπισε αυξημένο επίπεδο προστασίας έχει υιοθετηθεί στην ΟλΑΠ 13/2015, στην μειοψηφία της ΟλΑΠ 4/2019 και ήδη στην άποψη της πλειοψηφίας του Πολυμελούς Πρωτοδικείου της Αθήνας, που απέστειλε το προδικαστικό ερώτημα.

Με τα δεδομένα αυτά, λοιπόν, εκτιμάται ότι η ως άνω απόφαση του ΔΕΕ δεν έλυσε το ζήτημα, ούτε υπέρ, ούτε κατά των καταναλωτών, αλλά άνοιξε ένα -σχεδόν- νέο πεδίο δικαιϊκής αντιπαράθεσης, με νέα ζητούμενα, τα οποία θα κριθούν σε πρώτη φάση από το ΠΠρΑθ στη συζήτηση που αναμένεται να προσδιοριστεί εκ νέου. Ως εκ τούτου όλα τα φώτα στρέφονται εκεί.

de jure app