2702/2015 και 3711/2015 Ειρ. Αθηνών: Ακυρώνονται Διαταγές Πληρωμής λόγω κεφαλαιοποίησης, τοκογονίας και ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/1975

Με τις υπ' αριθμ 2702/2015 και 3711/2015 αποφάσεις του το Ειρηνοδικείο Αθηνών ακύρωσε τις ανακοπείσες Διαταγές Πληρωμών, λόγω μη νόμιμης κεφαλαιοποίησης, τοκογονίας και ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/1975.

Σύμφωνα με την αιτιολογία της υπ' αριθμ 2702/2015 η ύπαρξη υπέρμετρων τόκων ερευνάται και αυτεπαγγέλτως, τυχόν δε τέτοιοι καταβληθέντες τόκοι καταλογίζονται στο κεφάλαιο και δεν εξαναγκάζεται η πληρωμή τους (Εφ Αθ 3562/2001, αδημ). Ο λογισμός ποσών που αντιστοιχούσαν στην εισφορά του Ν. 128/1975 επηρέασαν την αποδεικτικότητα με έγγραφα καθώς δεν ήταν δυνατή η διάκριση των ποσών αυτών από τα αποσπάσματα των εμπορικών βιβλίων της τράπεζας.

Σύμφωνα με την αιτιολογία της υπ' αριθμ 3711/2015 ο λογισμός των ποσών της εισφοράς του Ν. 128/1975 είναι άκυρος κι αυτό επηρέασε την αποδεικτικότητα με έγγραφα.

Οι αποφάσεις είναι διαθέσιμες για κατέβασμα στους παρακάτω συνδέσμους

Ειρ. Αθηνών 2702/2015

Ειρ. Αθηνών 3711/2015

Παρατίθενται οι προεπισκοπήσεις, για μελέτη 

4612/2014 Ειρ. Αθηνών: Απορρίπτεται αίτημα δικαστικής μεσεγγύσης λόγω προσωρινού δεδικασμένου από απορριτπική απόφαση ασφαλιστικών μέτρων νομής

Με την υπ' αριθμ 4612/2014 το Ειρηνοδικείο Αθηνών απορρίπτει αίτημα για δικαστική μεσεγγύηση κινητού πράγματος (αυτοκινήτου), λόγω προσωρινού δεδικασμένου που προέκυψε από την υπ΄αριθμ 3885/2013 απορριπτική απόφαση ασφαλιστικών μέτρων νομής του ίδιου Δικαστηρίου.

Η υπόθεση εισήχθη ενώπιον του δικάσαντος δικαστηρίου, κατόπιν παραπομπής από το Μονομελές Πρωτοδικείο Κορίνθου.

Πατήστε το "Διαβάστε περισσότερα" για να δείτε το μη καθαρογεγραμμένο προσχέδιο της απόφασης, ενώ για όποιον επιθυμεί να το κατεβάσει στον υπολογιστή του, είναι διαθέσιμο ΕΔΩ 

5543/2014 Ειρηνοδικείο Αθηνών: Απορρίπτεται αίτηση λήψης ασφαλιστικών μέτρων νομής (αίτηση αφαίρεσης του αυτοκινήτου) κατά δανειολήπτη, λόγω αοριστίας.

Με την υπ' αριθμ 5543/2014 απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών απορρίπτεται αίτηση λήψης ασφαλιστικών μέτρων νομής (αίτηση αφαίρεσης του αυτοκινήτου) κατά δανειολήπτη, λόγω αοριστίας.

Πατήστε το "Διαβάστε περισσότερα" για να δείτε το κείμενο της απόφασης για μελέτη (μη καθαρογραμμένη ακόμα), και για όποιον θέλει να την κατεβάσει (σε μορφή pdf). Η απόφαση είναι διαθέσιμη για κατέβασμα από ΕΔΩ

ANAPTYXI APC LTD και Διαταγή Πληρωμής

Μια από τις εταιρείες ειδικού σκοπού, στην οποία, γνωστή συστημική τράπεζα τιτλοποιούσε κατά χιλιάδες τα δάνειά σας, ήταν η εδρεύουσα στο Λονδίνο (55 BAKER STREET, LONDON) εταιρεία με την επωνυμία "ANAPTYXI APC LIMITED".

Η εταιρεία αυτή, προς μεγάλη μου έκπληξη, παρίσταται στα Δικαστήρια και αιτείται την έκδοση Διαταγών Πληρωμής. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, η τράπεζα στην οποία ανήκε (αποδεικτικές προς τούτο είναι οι ετήσιες καταστάσεις της εν λόγω τράπεζας, όπου η εταιρεία αναφέρεται ως περιουσιακό στοιχείο της Ελληνικής Τράπεζας), εμφανίζεται ως ειδικός διάδοχός της και υπό την ιδιότητα αυτή αιτείται και πετυχαίνει την έκδοση Διαταγών Πληρωμών.

Και μάλιστα, οι μεν Δικαστές θεωρούν ότι η εταιρεία υφίσταται κανονικά, οι δε συνάδελφοί μου, θεωρούν, ότι έχουν να αντιδικήσουν με υπαρκτό νομικό πρόσωπο, το οποίο νομιμοποιούν, άθελά τους κι εν αγνοία τους, στρέφοντας τα βέλη τους, πρωτίστως, στη διαδικασία της τιτλοποίησης και δευτερευόντως, στη δανειακή σύμβαση, ως μερικώς άκυρο μηχανισμό παραγωγής χρέους, δηλαδή, ως μερικώς άκυρη αιτία πληρωμής.

Εν προκειμένω, όλα τα παραπάνω συνιστούν τετελεσμένη απάτη σε κάθε ακροατήριο.

Η εταιρεία αυτή δεν υπάρχει πια. Λύθηκε και όλα τα περιουσιακά της στοιχεία της "ANAPTYXI APC LIMITED" ρευστοποιήθηκαν. 

Στον παρόντα χρόνο είναι ανυπόστατο νομικό πρόσωπο. 

Δεν έχει νομική προσωπικότητα. 

Δεν έχει ικανότητα δικαίου.

Δεν έχει ικανότητα διαδίκου.

Συγκεκριμένα, η εταιρεία αυτή ιδρύθηκε την 29 Αυγούστου 2006. Ωστόσο, μπήκε σε εκκαθάριση, ρευστοποιήθηκαν όλα τα περιουσιακά της στοιχεία και την 24-01-2013 η εταιρεία λύθηκε.

Συνεπώς, δεν νομιμοποιείται κανείς να παρίσταται για την εν λόγω εταιρεία, καθώς το ίδιο το νομικό πρόσωπο δεν υφίσταται.

Αφετέρου, ειδική διαδοχή της εταιρείας, μπορεί ενδεχομένως να υπάρξει, μόνο επί τη βάσει του κατακυρωτικού τίτλου, με τον οποίο, η φερόμενη ως ειδική διάδοχος θα πρέπει να αποδείξει, ότι περιήλθε νόμιμα στην κατοχή της η εκάστοτε απαίτηση.

Ελλείψει του κατακυρωτικού τίτλου, ή έστω, ελλείψει προϋφιστάμενης συμβατικής εκχώρησης των δανειακών απαιτήσεων, κανείς δεν νομιμοποιείται ενεργητικά, στην προβολή αξιώσεων από δανειακή σχέση, που αποτέλεσε περιουσιακό στοιχείο της λυθείσας εταιρείας και η οποία, είτε δεν προκύπτει συμβατικά, ότι επανεκχωρήθηκε στην Ελληνική τράπεζα, είτε δεν κατακυρώθηκε, ως ρευστοποιηθέν περιουσιακό στοιχείο στην τελευταία.

Τα αποδεικτικά των ισχυρισμών μου έγγραφα, μπορείτε να τα κατεβάσετε στην Αγγλική γλώσσα από ΕΔΩ (δυστυχώς, απαιτείται η καταβολή αμοιβής), ενώ σχετικές πληροφορίες μπορείτε να αντλήσετε από ΕΔΩ και από ΕΔΩ (όλες οι παραπομπές είναι στην Αγγλική γλώσσα, αφού άλλωστε, η εταιρεία αυτή είχε την έδρα της στο Λονδίνο).

Έτσι, επειδή δεν αντέχω την νομιμοποιημένη αδικία "στο όνομα του Ελληνικού λαού"...

120/2015 Ειρ Ξυλοκάστρου: Ακυρώνεται Διαταγή Πληρωμής λόγω εκτοκισμού επί έτους 360 ημερών

Με την 120/2015 απόφασή του ο κος Ειρηνοδίκης Ξυλοκάστρου ακύρωσε την ανακεκομμένη Διαταγή Πληρωμής, καθόσον διαπίστωσε βάσιμο τον λόγο ανακοπής περί μη νόμιμου εκτοκισμού της απαίτησης, εφόσον εφαρμόστηκε ως χρονική βάση υπολογισμού των τόκων το έτος των 360 ημερών, αντί του ορθού εκτοκισμού επί έτους 365 ημερών.

Σημειώνεται ότι, αν και τα σχετικά κονδύλια ήταν απολύτως προσδιορισμένα με τις προτάσεις, ωστόσο, ουδεμία αναφορά περί των κονδυλίων γίνεται στην εκδοθείσα απόφαση. Η Διαταγή Πληρωμής ακυρώνεται για λόγο ανακοπής που κρίθηκε βάσιμος, εφόσον στρέφεται κατά μη γεγενημένου δικαιώματος της τράπεζας, γεγονός που καθιστά την απαίτηση αβέβαιη κι ανεκκαθάριστη κατά το 624 ΚΠολΔ.

Η αιτιολόγηση της απόφασης είναι εκπληκτική και ακολουθεί τις 77/2014 Ειρ Ακράτας, την 575/2015 Ειρ. Κορίνθου και τις 594/2015 και 595/2015 Ειρ Κορίνθου και βεβαίως, την 122/2015 του Ειρ. Ξυλοκάστρου. 

Παρατίθεται το κείμενο της απόφασης για μελέτη και για όποιον επιθυμεί να το κατεβάσει (σε μορφή pdf)  είναι διαθέσιμο από ΕΔΩ

Ειρ. Ξυλοκάστρου 120/2015

122/2015 Ειρ Ξυλοκάστρου: Ακυρώνεται Διαταγή Πληρωμής λόγω μη νόμιμης μετακύλισης, τοκοφορίας και ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/1975

Με την 122/2015 απόφασή του ο κος Ειρηνοδίκης Ξυλοκάστρου ακύρωσε την ανακεκομμένη Διαταγή Πληρωμής, καθόσον διαπίστωσε βάσιμο τον λόγο ανακοπής περί μη νόμιμης μετακύλισης, τοκοφορίας και ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/1975.

Σημειώνεται ότι, αν και τα σχετικά κονδύλια ήταν απολύτως προσδιορισμένα με τις προτάσεις, ωστόσο, ουδεμία αναφορά περί των κονδυλίων γίνεται στην εκδοθείσα απόφαση. Η Διαταγή Πληρωμής ακυρώνεται για λόγο ανακοπής που κρίθηκε βάσιμος, εφόσον στρέφεται κατά μη γεγενημένου δικαιώματος της τράπεζας, γεγονός που καθιστά την απαίτηση αβέβαιη κι ανεκκαθάριστη κατά το 624 ΚΠολΔ.

Η αιτιολόγηση της απόφασης είναι εκπληκτική και ακολουθεί τις 77/2014 Ειρ Ακράτας, την 575/2015 Ειρ. Κορίνθου και τις 594/2015 και 595/2015 Ειρ Κορίνθου. 

Παρατίθεται το κείμενο της απόφασης για μελέτη και για όποιον επιθυμεί να το κατεβάσει (σε μορφή pdf)  είναι διαθέσιμο από ΕΔΩ

Ειρ Ξυλοκάστρου 122/2015

Βάση ανακοπής με βάση τη νομολογία του ΔΕΕ (2)

Επανέρχομαι σε προηγούμενη ανάρτησή μου, στην οποία είχα ασχοληθεί με μια βάση ανακοπής, όπως αυτή πηγάζει κατευθείαν από τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εφεξής ΔΕΕ) κι έχει να κάνει με την υποχρέωση αυτεπάγγελτης λήψης υπόψη της ύπαρξης και της λειτουργίας καταχρηστικού ΓΟΣ σε δανειακή σύμβαση.

Αν και η βάση αυτή είναι απολύτως νόμιμη, σπανίως έχει τύχει να την δω εφαρμοσμένη επί δικαστικών αποφάσεων. Μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου μόνο μια απόφαση, την 961/2013 του Ειρηνοδικείου Πειραιά, η οποία έκρινε ότι το Δικαστήριο θα πρέπει να προβεί σε αυτεπάγγελτη έρευνα της καταχρηστικότητας των ΓΟΣ δανειακής σύμβασης και μάλιστα, επί ερημοδικίας του εκεί καθ' ου η αίτηση.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των δικαστικών αποφάσεων, η εν λόγω βάση, είτε απορρίπτεται με προσχηματικές αιτιολογίες (τις οποίες αποφεύγω να σχολιάσω, για να μην ξεφύγω από τα όρια της ευπρέπειας), είτε δεν δικάζεται καν, αφού στο σώμα των αποφάσεων, δεν διαλαμβάνεται ούτε μια νύξη, σχετικά με την εν λόγω υποχρέωση (η οποία, ως νομική βάση, συνήθως προτείνεται, ως ένσταση κατά του κύρους Διαταγής Πληρωμής σε δίκη ανακοπής).

Επειδή, λοιπόν, είναι τουλάχιστον εκνευριστική και υπονομευτική της νοημοσύνης όλων μας η συμπεριφορά αυτών, στους οποίους ανατέθηκε η αποκατάσταση κάθε αδικίας, να τείνουν προς τους πολίτες και τους συνηγόρους τους, τον αντίχειρά τους, αναρρωτώμενοι, εάν κρύφτηκαν επαρκώς πίσω από το μέγεθός δακτύλου τους, επανέρχομαι στην ανωτέρω βάση, όπως, με τις δικές μου φτωχές νομικές γνώσεις, την εμπλούτισα, ώστε:

α) Να αντλεί την νομιμοποίησή της από τη νομολογία του ΔΕΕ και την αυθεντική ερμηνεία της Οδηγίας 93/13/ΕΟΚ, ως Οδηγίας αμέσου εφαρμογής και υπερνομοθετικής ισχύος,

β) να συνδεθεί την έκδοση της Διαταγής Πληρωμής με την υποχρέωση του Δικαστή να διαμορφώσει κρίση περί της ουσιαστικής και νομικής βασιμότητας της αιτήσεως για την έκδοση Διαταγής Πληρωμής, κατ' άρθρα 628-629 ΚΠολΔ,

γ) να θέτει ζήτημα υπέρβασης της δικαιοδοτικής αρμοδιότητας του Δικαστή που εκδίδει Διαταγή Πληρωμής, η οποία στηρίζεται σε δανειακή σύμβαση που περιλαμβάνει άκυρους ως καταχρηστικούς ΓΟΣ, κατά το μέρος που διαπλάθει μη γεγενημένα δικαιώματα του εκάστοτε αιτούντος, με συνέπεια να

δ) υπεισέρχεται σε αποκλειστικά αντικείμενα της αμφισβητούμενης δικαιοδοσίας

ε) δίχως να αιτιολογεί ειδικά την διαπλαστική κρίση, κατά παράβαση της ρητής Συνταγματικής επιταγής για την αιτιολόγηση των δικαστικών αποφάσεων, στις οποίες εντάσσονται και οι διαπλαστικές.

στ) την ίδια στιγμή, που η τελεσίδικη Διαταγή Πληρωμής, δύναται να αποκτήσει ισχύ τελεσίδης δικαστικής απόφασης, δηλαδή να εξομοιωθεί προς το διαπλαστικό δεδικασμένο της αμφισβητούμενης δικαιοδοσίας, το οποίο, όμως, σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχει παραχθεί χωρίς αντιμωλία, χωρίς δημοσιότητα, χωρίς αιτιολογία και επί μη γεγενημένου δικαιώματος, που γεννήθηκε για πρώτη φορά με τον εκτελεστό τίτλο, ο οποίος εν προκειμένω, θα λειτουργεί ως διαπλαστική δικαστική απόφαση.

Ως εκ των ανωτέρω, με τη νέα βάση, η παράλειψη υποχρέωσης αυτεπάγγελτου ελέγχου της καταχρηστικότητας των ΓΟΣ ελέγχεται πλέον, ως νομικά αβάσιμη, ως ουσιαστικά αβάσιμη, ως αντισυνταγματική (καθώς, εν προκειμένω συντρέχει περίπτωση εκ πλαγίου καταστρατήγησης της Συνταγματικής επιταγής για την αιτιολόγηση των διαπλαστικών αποφάσεων) ενώ ο εκδόσας θα μπορεί ενδεχομένως να ελεγχθεί και για πειθαρχικό παράπτωμα (Διευκρινίζω: Δεν προτείνω κάτι τέτοιο. Άλλωστε, μου έχουν δοθεί πλείστες ευκαιρίες να το πράξω αλλά ουδέποτε το έπραξα και δεν πρόκειται. Δεν μπορώ να παραβλέψω, όμως, ότι, σύμφωνα με τη θεωρία της αιτιοκρατίας, κάθε πράξη ή μη νόμιμη παράλειψη, έχει συνέπειες).

Όποιος θέλει να κατεβάσει το κείμενο της νέας βάσης, μπορεί να το κάνει από ΕΔΩ, ενώ ακολουθεί το κείμενο αυτούσιο, για μελέτη.

Βάση Ανακοπής Από Το ΔΕΕ Και Τα 628-629 ΚΠολΔ

Ακυρώνονται διαταγές πληρωμής λόγω τοκοφορίας και ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/75

Με τις υπ' αριθμ 594/2015 και 595/2015 αποφάσεις του, το Ειρηνοδικείο Κορίνθου ακυρώνει τις πληγείσες Διαταγές Πληρωμής, λόγω παράνομης τοκοφορίας και ανατοκισμού της εισφοράς του Ν. 128/75.

Σχόλιο: Τρία είναι τα σημεία, στα οποία εστίασα την προσοχή μου.

α) Επαναλαμβάνεται η αιτιολογία για την απόρριψη της πιο αγαπημένης τραπεζικής ένστασης, της ένστασης αοριστίας. Η αιτιολογία αυτή, μετά την 77/2014 απόφαση του Ειρηνοδικείου Ακράτας, νομολογήθηκε και στην 575/2015 απόφαση του Ειρηνοδικείου Κορίνθου και, όπως είχα παρατηρήσει, φαίνεται να αποτελεί νέα νομολογιακή τάση των πρωτοβάθμιων Δικαστηρίων. 

(Στο σημείο αυτό παρεμπιπτόντως, αξίζει να σημειωθεί, ότι την ένσταση αοριστίας έχει αναγάγει σε τραπεζικό υπερόπλο η παράνομη, ατυχής και άστοχη νομολογία του Αρείου Πάγου. Το ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, με αποφάσεις τουλάχιστον αντιφατικές, υποστηρίζει, αφενός μεν, ότι ο δανειολήπτης οφείλει να προσδιορίζει στην ανακοπή του, τα ποσά των υπερβάσεων από την τραπεζική αυθαιρεσία, επιφορτίζοντας με τον τρόπο αυτό ΠΑΡΑΝΟΜΑ τον δανειολήπτη με το βάρος της απόδειξης, κατά ευθεία παραβίαση του Ν. 2251/1994, τη στιγμή που ο δανειολήπτης παραπονείται για καταχρηστικότητα χρεώσεων και αοριστία της διαταγής πληρωμής. Αφετέρου, την ίδια ώρα, η πρόσφατη νομολογία του, αντιτείνει ότι σε περίπτωση αοριστίας της παροχής και εφαρμογής του 371ΑΚ, ο προσδιορισμός της παροχής γίνεται από το Δικαστήριο. Με αυτή την a la carte νομολογία, τελικά, το ανώτατο Δικαστήριο, όχι μόνο εκτίθεται ανεπανόρθωτα, διότι έρχεται σε αντίθεση με την "αναπτύσσουσα ισχύ έναντι πάντων" υπ' αριθμ 1219/2001 απόφασή του αλλά και εκθέτει τον Δικαστή της ουσίας, ο οποίος καλείται να δικαιοδοτήσει, πελαγοδρομώντας ανάμεσα στην νομολογιακή αντιφατικότητα και την σπουδή της φορμαλιστικής νομιμοποίησης του συστήματος...)  

β) Ένα από τα σημαντικά και νέα στοιχεία των αποφάσεων είναι η σαφής αναφορά της κας Προέδρου, στην αρχή του 255ΑΚ, σύμφωνα με την οποία, κανείς δεν υποχρεούται στα αδύνατα. Αν και παγίως αναφέρεται στα δικόγραφά μου, για πρώτη φορά αναφέρεται ρητά, ότι από τον δανειολήπτη ζητείται να προβεί σε μαθηματικούς και λογιστικούς υπολογισμούς, τους οποίους είναι αδύνατο να διεξαγάγει. Ελπίζω αυτή η πρόδηλα εύλογη, λογική και δίκαια διαπίστωση να εξακολουθήσει να εμφανίζεται στις Δικαστικές αποφάσεις (τουλάχιστον, των Δικαστών της ουσίας).

γ) Η κα Πρόεδρος ακολουθώντας, μέχρις ενός σημείου, την παράνομη, άτυχη και άστοχη νομολογία του Αρείου Πάγου (430/2005 ΑΠ) καταλήγει ότι η μετακύλιση της εισφοράς του Ν. 128/75 δεν απαγορεύεται. Ωστόσο, σωστά διαπιστώνει, ότι πρόκειται περί δημοσιονομικής εισφοράς, δηλαδή, περί φόρου. 

Εάν, λοιπόν, ήθελε υποληφθεί ως ορθή η Αρεοπαγιτική νομολογία τότε, θα μπορούσε, σε μια υπόθεση εργασίας και υπό την κλίμακα της επικράτειας, να προκύψει το εξής άτοπο: Οι πολίτες της χώρας, έχοντας τη δυνατότητα να μετακυλήσουν συμβατικά τους φόρους τους, θα μπορούσαν να τους μετακυλήσουν (ακόμα κι έναντι συμφωνημένης αμοιβής, όπως ακριβώς συμβαίνει στις έντοκες τραπεζικές συμβάσεις, όπου ο τόκος αποτελεί εμπορικό κέρδος της τράπεζας) σε κάποιον... καταδικασμένο σε ισόβια, για οποιοδήποτε έγκλημα. Έτσι, ο ήδη καταδικασμένος, θα φερόταν νόμιμα να οφείλει τους φόρους ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΟΜΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ, ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ενώ ταυτόχρονα δεν θα φοβόταν μια ενδεχόμενη σύλληψή του, ως οφειλέτη του Ελληνικού Δημοσίου με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Το ίδιο θα μπορούσε, εξάλλου, να συμβεί και με την ίδρυση και λειτουργία ενός νομικού προσώπου, υπό κάποιες -λίγο διαφορετικές- προϋποθέσεις. 

Σε αυτή την υπόθεση εργασίας, λοιπόν, οι πολίτες θα καθίσταντο ουσιαστικά αφορολόγητοι και τους φόρους τους θα όφειλε ο ένας, τελικός φορολογούμενος, που θα είχε προκύψει από μια διαδικασία αδιανόητη: Από τη μετατροπή του φόρου σε αντικείμενο συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου. Κάτι τέτοιο, όσο παράλογο και γελοίο κι αν σας ακούγεται, σύμφωνα με τη νομολογία του Αρείου Πάγου, θα ήταν απολύτως νόμιμο...

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί είναι όχι απλά δικαίωμα, αλλά υποχρέωση να αποστεί η νέα γενιά των Δικαστών από ατυχείς νομολογίες, που, την εποχή που εκδόθηκαν, μόνο στόχο είχαν την νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και την ασφαλή διαιώνιση ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο έχει ήδη καταρρεύσει, συμπαρασύροντας ολόκληρη τη χώρα σε μια οικονομική κρίση, χωρίς τέλος... 

Για όποιον επιθυμεί να τις κατεβάσει μπορεί να το κάνει από τους παρακάτω συνδέσμους

Ειρηνοδικείο Κορίνθου 594/2015
Ειρηνοδικείο Κορίνθου 595/2015

Ακολουθούν οι αποφάσεις για μελέτη

Ειρ, Κορίνθου 594/2015

Ειρ. Κορίνθου 595/2015