Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μια μικρή αλλά ουσιώδης μεταβολή των τραπεζικών ισχυρισμών στο θέμα των δανείων που υποτίθεται ότι χορηγήθηκαν σε ελβετικό φράγκο.
(Βέβαια, σε δικονομικό επίπεδο η μεταστροφή των ισχυρισμών αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη για το πόση αλήθεια κομίζουν και εισφέρουν οι τράπεζες στα ακροατήρια των Ελληνικών Δικαστηρίων. Αλλά το θέμα αυτό ας το εκτιμήσουν και ας το αντιμετωπίσουν οι καθ' ύλην αρμόδιοι άρχοντες των ακροατηρίων, οι Δικαστές. Άλλωστε, αντικείμενο αυτής της ανάρτησης δεν είναι η δικονομική αντιμετώπιση των αντιφατικών/ψευδών ισχυρισμών αλλά η ουσιαστική απόδειξη της αλήθειας τους)
Ας δούμε συγκριτικά τι ισχυρίζονταν μέχρι την εκδίκαση της Συλλογικής Αγωγής και τι λένε τώρα:
Α. Μέχρι τώρα μας έλεγαν, ότι οι τράπεζες αντιμετωπίζουν συναλλαγματικό κίνδυνο. Ήδη από το ακροατήριο της Συλλογικής Αγωγής κατέστη με κατηγορηματικό τρόπο σαφές (από τους μάρτυρες της τράπεζας!) ότι η τράπεζα δεν αντιμετωπίζει κανέναν συναλλαγματικό κίνδυνο. Άλλωστε, μάθαμε, ότι η έκθεση μιας τράπεζας σε συστημικό κίνδυνο (στον οποίο περιλαμβάνεται και ο συναλλαγματικός κίνδυνος) απαγορεύεται από το κανονιστικό πλαίσιο της λειτουργίας τους!
Έτσι, τώρα μας λένε ότι έχουν κίνδυνο αγοράς, κίνδυνο ρευστότητας και χρηματοπιστωτικό κίνδυνο. Συνακόλουθα, μας λένε, ότι τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο επιτείνουν τους παραπάνω κινδύνους για την τράπεζα. Αυτοί οι κίνδυνοι, όμως, είναι συνυφασμένοι, αφενός με την ίδια την υπόσταση της τράπεζας, ως χρηματοπιστωτικού οργανισμού και αφετέρου, με την φύση της επιχειρηματικής δράσης της τράπεζας (είναι κίνδυνοι περί το επιχειρείν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε από μάρτυρα τράπεζας, στο ακροατήριο της Συλλογικής Αγωγής). Οι δε κίνδυνοι αυτοί καλύπτονται (και) από τα επιτοκιακά περιθώρια, από τα οποία, όχι μόνο αντισταθμίζονται αλλά προκύπτουν και τα κέρδη της τράπεζας.
Πάντως, ο ισχυρισμός περί αντιμετώπισης συναλλαγματικού κινδύνου, δήθεν ικανού να εξαερώσει το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ως δια μαγείας εξαφανίστηκε.
(Στο μεταξύ, μια σειρά ατυχών δικαστικών αποφάσεων ήδη εξέθεσαν την ποιότητα της παρασχεθείσας Δικαιοσύνης καθώς, κάποιοι Δικαστές έσπευσαν να πειστούν για την συνδρομή ανύπαρκτων συναλλαγματικών κινδύνων...)
Β. Αυτή τη φορά, οι τράπεζες χρησιμοποιούν με μεγάλη ένταση ορολογία χρηματαγοράς. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιούν την έννοια του margin (=περιθώριο). Υποθέτοντας, όμως, ότι είναι αδύνατον οι Δικαστές να γνωρίζουν τέτοια εξειδικευμένη ορολογία, εξηγούν το περιθώριο ως "απαίτηση ενεχύρου".
Ας δούμε πώς ορίζονται όλοι οι όροι της χρηματαγοράς, από την dailyfx (εταιρεία η οποία δραστηριοποιείται αποκλειστικά στις συναλλαγές χρηματαγοράς)
Οι χρηματαγορές, δηλαδή οι αγορές συναλλάγματος, λειτουργούν χρησιμοποιώντας, κυρίως, δυο χρηματοοικονομικά εργαλεία, το περιθώριο (margin) και τη μόχλευση (leverage). Η μόχλευση και ο κίνδυνος είναι αλληλένδετα. Ένα υψηλό ποσοστό μόχλευσης αυξάνει το κέρδος αλλά και το ποσό απώλειας. Για κάθε θέση που έχει ανοιχτεί στην αγορά Forex (FOREX ονομάζεται η παγκόσμια αγορά συναλλάγματος), ορισμένα χρήματα είναι δεσμευμένα μέχρι η θέση αυτή να κλείσει. Τα χρήματα που χρησιμοποιούνται για την αγοραπωλησία των νομισμάτων πρέπει να μπλοκαριστούν στον λογαριασμό του νομισματέμπορου. Τα χρήματα αυτά ονομάζονται ονομάζονται «απαιτούμενο περιθώριο».
Τα χρήματα που έχουν ήδη επενδυθεί, με το άνοιγμα της θέσης, ονομάζονται «χρησιμοποιούμενο περιθώριο». Αυτά τα χρησιμοποιημένα χρήματα δεν είναι τα μόνα που έχουν τον κίνδυνο απώλειας.
Παραδειγματικά, μπορούμε να θεωρήσουμε τα χρήματα αυτά ως προκαταβολή. Εφ’ όσον η θέση παραμένει ανοικτή, δεν χρησιμοποιούνται αυτά τα χρήματα. Όταν η θέση κλείσει, τα χρήματα αυτά απελευθερώνεται και πάλι (εφόσον, βεβαίως δεν έχει καταγραφεί απώλεια).
Όσο ο δείκτης μόχλευσης ανεβαίνει, τόσο τα χρήματα που πρέπει να δεσμευτούν για μια συναλλαγή μειώνονται σε σχέση με αυτά που υπάρχουν. Όσο μειώνεται ο δείκτης μόχλευσης, τα χρήματα που πρέπει να δεσμευτούν για μια συναλλαγή είναι περισσότερα.
Μετά από αυτή την πολύ σύντομη περιγραφή της λειτουργίας και κυρίως των όρων της χρηματαγοράς, μπορούμε να ορίσουμε ως:
Περιθώριο είναι μια εγγύηση για την πραγματοποίηση μιας ανοικτής θέσης. Το ποσό δεσμεύεται από τον λογαριασμό του πελάτη με το άνοιγμα μιας νέας θέσης και επιστρέφεται στον λογαριασμό συναλλαγής του πελάτη μόλις κλείσει η θέση ή όταν αντισταθμιστεί.
Μόχλευση είναι η χρήση διαφόρων χρηματιστηριακών προϊόντων ή δανεικού κεφαλαίου, όπως περιθώριο για την αύξηση της ενδεχόμενης απόδοσης της επένδυσης. Επί παραδείγματι, σε συναλλαγές με χαμηλό περιθώριο της τάξης του 1% ή μόχλευση 1:100 (μόχλευση 100 φορές), ο πελάτης μπορεί είτε να αγοράσει, είτε να πουλήσει ένα σταθερό συμβόλαιο (1 σταθερό lot) αξίας US$ 100,000 χρησιμοποιώντας μόνο US$ 1,000 σαν περιθώριο.
Στην πράξη, η μόχλευση γίνεται αντιληπτή σαν λογιστικός πολλαπλασιασμός των επενδεδυμένων χρημάτων. Έτσι, στο ίδιο παραπάνω παράδειγμα, εφόσον ο νομισματέμπορος επένδυσε 1.000$ και χρησιμοποίησε μόχλευση 1:100, τα χρήματα αυτά, στην χρηματαγορά φαίνονται ως (1.000$ Χ 100=) 100.000$.
(Είναι πασίδηλο, ότι τα χρήματα αυτά είναι πλασματικά. Η παγκόσμια χρηματαγορά παράγει και διακινεί πάρα πολύ πλασματικό χρήμα. Ως αποτέλεσμα, το 2015 τα χρέη του πλανήτη υπερέβησαν κατά περίπου 3 φορές, το παγκόσμιο ΑΕΠ του πλανήτη)
Επανερχόμενοι στο παράδειγμά μας, ένας πελάτης μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει μερίδιο ενός σταθερού συμβολαίου, ενός Mini συμβολαίου (1 mini lot) αξίας US$ 10,000 με απαίτηση περιθωρίου US$100 μόνο. Δηλαδή, φαινομενικά μπορεί να αγοράσει 10.000$ επενδύοντας μόλις 100$.
Έτσι, σε περίπτωση δυσμενών κινήσεων στην αγορά, όταν το διαθέσιμο περιθώριο του λογαριασμού πέσει κάτω από τα US$ 100, ο λογαριασμός συναλλαγής θα είναι κάτω από το 100% απαιτούμενο περιθώριο και θα είναι σε Κάλεσμα Περιθωρίου.
Κάλεσμα Περιθωρίου είναι η απαίτηση για επιπρόσθετο κεφάλαιο από τον πελάτη για να φέρει τα ίδια κεφάλαια του λογαριασμού συναλλαγής στο ελάχιστο απαιτούμενο επίπεδο και για την κάλυψη σε τυχόν δυσμενή κίνηση στην τιμή του χρηματιστηριακού προϊόντος στην αγορά.
Με απλά λόγια, λοιπόν, περιθώριο είναι το ελάχιστο ποσό πραγματικών χρημάτων που δεσμεύεται σε κάθε λογαριασμό εμπόρου νομισμάτων, με το οποίο εγγυάται την κατ’ ελάχιστο κάλυψη της εκάστοτε συναλλαγής.
Το περιθώριο πολλαπλασιάζεται λογιστικά κατά ένα συγκεκριμένο λόγο. Ο λογιστικός πολλαπλασιασμός του κεφαλαίου καλείται μόχλευση και αυτή συντελείται κατά τον εκάστοτε επιτρεπόμενο λόγο της μόχλευσης (πχ Χ 100 φορές). Έτσι, επιτυγχάνεται το άνοιγμα μιας θέσης στην αγορά συναλλάγματος, πολλαπλάσιας αξίας σε σχέση με τα πραγματικά επενδεδυμένα και υποκείμενα στους κινδύνους της αγοράς χρήματα.
Εάν τελικώς, τα χρήματα του περιθωρίου (δηλαδή τα χρήματα που πραγματικά επενδύθηκαν για το άνοιγμα μιας θέσης), λόγω υπερβολικής μόχλευσης και ως υποκείμενα στους κινδύνους της νομισματαγοράς, απομειωθούν σε σημείο που δεν είναι δυνατή η κάλυψη της θέσης, τότε γίνεται κάλεσμα περιθωρίου ή, με απλά λόγια, πρέπει να κατατεθούν περισσότερα χρήματα στο λογαριασμό του εμπόρου νομισμάτων, ώστε να καλυφθεί η συναλλαγή.
Με τα παραπάνω χρηματοοικονομικά εργαλεία και με παραδειγματική μόχλευση 1:100, σε ένα τυπικό δάνειο 100.000CHF θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι η τράπεζα εξασφάλισε το συνάλλαγμα για την υποτιθέμενη συναλλαγματική χορήγηση του δανείου, ανοίγοντας μια λογιστική θέση για 100.000CHF. Ωστόσο, κάνοντας χρήση της μόχλευσης με λόγο 1:100, για να ανοίξει την εν λόγω θέση χρειάστηκε να επενδύσει στις χρηματαγορές μόλις το ποσό των 1.000CHF ή, έστω, το ισόποσό του σε ευρώ, κατά τη στιγμή ανοίγματος της εν λόγω θέσης στην διεθνή χρηματαγορά.
Έτσι, ως περιθώριο (margin) ορίζεται τελικά το περιθώριο συναλλαγής, δηλαδή, το ποσό των χρημάτων που προκύπτει με τη χρήση μόχλευσης, Με τη μόχλευση πολλαπλασιάζεται λογιστικά ένα ποσό, ώστε να γίνει συγκεκριμένη συναλλαγή πολλαπλάσιου κεφαλαίου.
Σε όλα τα παραπάνω, το σημαντικότερο είναι ότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή που η τράπεζα ισχυρίζεται ότι πουλάει κάτι, την ίδια στιγμή θα πρέπει κάτι άλλο να αγοράζει. Άρα, ακόμα κι αν ήταν αληθείς οι ισχυρισμοί της, τότε όση απώλεια έχει από την αγορά, τόσο κέρδος έχει από την πώληση.
Συνολικό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό:
Ας υποθέσουμε ότι ανοίγω μια θέση με 100€ και κάνοντας χρήση της μόχλευσης, αποκτώ περιθώριο συναλλαγής (margin) 10.000€ (μόχλευση Χ100 φορές).
Μπορώ να αγοράσω, λοιπόν, τα CHF που αντιστοιχούν σε 10.000€.
Για να τα αγοράσω κάνω χρήση όλου του περιθωρίου (10.000€).
Ας υποθέσουμε ότι πράγματι αγοράζω CHF με ισοτιμία 1€=1,40CHF.
Έτσι, με 100€ αγοράζω (10.000 Χ 1,40=) 14.000 CHF.
Αυτό σημαίνει ότι εικονικά, πούλησα 10.000€ και με αυτά αγόρασα 14.000 CHF.
Εάν η συναλλαγή είναι έντοκη, τότε, για τα ευρώ που πούλησα εισπράττω τόκο (συνήθως Euribor) και αντίστοιχα, για τα Ελβετικά που αγόρασα πληρώνω τόκο (συνήθως Libor CHF).
Εάν η νομισματική μου θέση αρχίσει να αποβαίνει κερδοφόρα (πχ αρχίσει να ανεβαίνει το Ελβετικό Φράγκο, όπως έγινε στην πραγματικότητα) τότε δεν γίνεται εξάντληση περιθωρίου (ώστε να απαιτηθεί ενέχυρο το οποίο ονομάζεται "κάλεσμα περιθωρίου").
Απεναντίας, πολύ απλά καταγράφονται κέρδη!
Στο ίδιο παραπάνω παράδειγμα:
Εάν το CHF πάει από το 1,40 στο 1,20 (σε σχέση με το Ευρώ) τότε τα 14.000CHF που αγόρασα, θα αντιστοιχούν πλέον σε (14.000 CHF / 1.20=) 11.666,67€.
Δηλαδή, η ισχυροποίηση του Ελβετικού Φράγκου καταγράφηκε ως κέρδος (11.666,67 - 10.000 =) 1.666,67€
Δηλαδή, σε σχέση με την αρχική επένδυσή μου (που ήταν 100€) καταγράφω κέρδη ύψους (1.666,67-100=) 1566,67€ ή 1500%!
Συνεπώς, η ισχυροποίηση του Ελβετικού Φράγκου για τον αγοραστή (που κατά τους τραπεζικούς ισχυρισμούς, είναι η τράπεζα) σε συνδυασμό με την χρήση λογιστικού πολλαπλασιασμού των κεφαλαίων (βλ. μόχλευση 100 φορών) της απέφερε τεράστια κέρδη, ενόψει των οποίων ουδεμία ανάγκη για παροχή ενεχύρου υπήρχε και εξακολουθεί να μην υπάρχει!
- Η απαίτηση ενεχύρου, στην οποία αναφέρεται η τράπεζα θα μπορούσε να είναι το "κάλεσμα περιθωρίου" αλλά αυτό θα γινόταν μόνο εάν εξαντλούνταν ο "αέρας" του περιθωρίου.
Δηλαδή μόνο εάν το Ελβετικό Φράγκο εξακολουθούσε να υποχωρεί σε σχέση με το ευρώ και κινούνταν προς ισοτιμίες της τάξης του 1,70 ή 1,80 κλπ
Σε μια τέτοια περίπτωση, στο ίδιο παραπάνω παράδειγμα:
Εάν το CHF πάει από το 1,40 στο 1,50 (σε σχέση με το Ευρώ) τότε τα 14.000CHF που αγόρασα, θα αντιστοιχούν πλέον σε (14.000 CHF / 1.50=) 9.333,33€.
Δηλαδή, η υποχώρηση του Ελβετικού Φράγκου καταγράφηκε ως ζημία (10.000 - 9.333,33=) -666,67€
Δηλαδή, σε σχέση με την αρχική επένδυσή μου (που ήταν 100€) καταγράφω ζημία ύψους (666,67-100=) 566,67€ ή 500%.
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, ότι επειδή η ζημία μου (ύψους 566,67€) έχει υπερβεί το πραγματικό κεφάλαιο που επένδυσα (αρχική επένδυση:100€) κι έτσι εξαντλήθηκε το μοχλευμένο περιθώριό μου, μόνο τότε θα υπήρχε ανάγκη για "κάλεσμα περιθωρίου" (margin call), δηλαδή για καταβολή επιπλέον μετρητών, ύψους 566,67€, ώστε να κρατηθεί ανοιχτή η θέση.
Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν καταβάλω αυτά τα χρήματα τότε η θέση θα πρέπει να κλείσει (το κλείσιμο δεν διαφέρει από το κλείσιμο ενός δανειακού λογαριασμού) με ζημία μου και πλέον υποχρεούμαι να πληρώσω τα χρήματα αυτά ως εκκαθαρισμένη απαίτηση του αντισυμβαλλομένου μου, σύμφωνα με το Credit Default Annex.
Στην πραγματικότητα, όμως, οι προβλέψεις των τραπεζών ήταν σωστές!
Το Ελβετικό Φράγκο, την περίοδο 2005-2008 πωλούνταν από την τράπεζα σε ιστορικά χαμηλές τιμές έναντι του ευρώ (κάποιος ειδικός στη γλώσσα της χρηματαγοράς το χαρακτήρισε "υπερπουλημένο").
Ενόψει δε της επερχόμενης οικονομικής κρίσης αλλά και του αναμενόμενου ιστορικού και οικονομικού κύκλου ενίσχυσης της τιμής του ελβετικού φράγκου (εάν παρακολουθήσουμε ιστορικά την εξέλιξη της τιμής του Ελβετικού Φράγκου θα δούμε επαναλαμβανόμενα μοτίβα εξασθένησης/ενίσχυσης που επαναλαμβάνονται με συχνότητα περίπου 3 ετών, τα οποία βεβαίως ήταν αδύνατο να τα γνώριζαν οι δανειολήπτες), ήταν δεδομένο ότι οι πάγιες αξίες (χρυσός, πετρέλαιο και νομισματικά καταφύγια όπως το CHF) θα αποκτούσαν πρόσθετη αξία.
Έτσι, στην ουσία η τράπεζα, γνώριζε ότι πουλά Ελβετικό Φράγκο στην φτηνότερη τιμή που είχε ποτέ. Και προσδοκούσε, ακριβώς, σε μια ανοδική τάση του νομίσματος, που θα της απέφερε τετραπλά κέρδη:
α. Κέρδη από την ισχυροποίηση του νομίσματος στη διατραπεζική αγορά. Τα χρήματα που δανείστηκε η τράπεζα, εφόσον στην πραγματικότητα κατάφερε να τα έχει πάντοτε στην κατοχή της (καθόσον δεν χορηγούσε αυτούσιο συνάλλαγμα - βλ και σχετικό ισχυρισμό συλλογικής αγωγής), μπορεί μέχρι και σήμερα να τα πουλάει στη διατραπεζική αγορά κερδίζοντας τη συναλλαγματική διαφορά.
β. Κέρδη από την μετακύλιση της ισχυροποίησης του νομίσματος στον δανειολήπτη και είσπραξη αυτής της αυξημένης αξίας (καθόσον αν και δεν χορηγούσε αυτούσιο συνάλλαγμα - βλ και σχετικό ισχυρισμό συλλογικής αγωγής, χρεώνει τους δανειολήπτες ωσάν οι τελευταίοι να προέβησαν σε πραγματική εκταμίευση Ελβετικών Φράγκων, κι έτσι μετατρέπει τους τελευταίους σε μακροχρόνιους νομισματέμπορους-αντισυμβαλλομένους της, στους οποίους μπορεί να πουλά εικονική αξία και μάλιστα υπερτιμημένη κατά περίπου 60% κερδίζοντας τη συναλλαγματική διαφορά).
γ. Κέρδη από το περιθώριο του επιτοκίου (spread) - Αυτό θα έπρεπε να είναι το μοναδικό εμφανές κέρδος της τράπεζας, πλην όμως στην προκειμένη περίπτωση, τα επιτοκιακά κέρδη υπολείπονται σε ύψος, σε σχέση με τα κέρδη που αποκόμιζε η τράπεζα με το παιχνίδι των ισοτιμιών.
δ. Κέρδη από τη διαφορά των επιτοκίων (και τούτο διότι η τράπεζα υποτίθεται, ότι δανείζει ή πουλά EUR για τα οποία εισπράττει επιτόκιο Euribor, ενώ δανείζεται ή αγοράζει CHF για τα οποία πληρώνει Libor CHF). To Libor ήταν πάντοτε ιστορικά σημαντικά χαμηλότερο του Euribor με αποτέλεσμα η τράπεζα να έχει κέρδος και από τον απλό δανεισμό των Ευρώ.
Παρά τα παραπάνω, οι τράπεζες ισχυρίζονται ότι από τα δάνεια σε Ελβετικό Φράγκο κλήθηκαν και καλούνται να καταβάλλουν ενέχυρα. Πρωτάκουστο!
Ανατρέπεται κάθε αρχή του δικαίου, καθώς, εν έτει 2016 μάθαμε ότι αυτός που κερδίζει από μια συναλλαγή, καλείται δήθεν να καταβάλλει και ασφάλειες.
Ο δε αντισυμβαλλόμενος, ο οποίος (θεωρητικά) χάνει χρήματα (στην πραγματικότητα, χάρη σε συμβόλαια αντιστάθμισης κινδύνου -CDS- ούτε κι αυτός χάνει. Αυτό είναι το μεγαλείο του καπιταλισμού, που τη δεκαετία 2002-2011 κόντεψε να μας πείσει, ότι βρήκε τον τρόπο να παράγει στο διηνεκές χρήμα από το τίποτα) ζητά ασφάλειες με ενέχυρα!
Στρεβλώσεις και λογικές ανακολουθίες δίχως τέλος...
Γ. Μόλις πρόσφατα οι Ελληνικές τράπεζες αναφέρονται σε πηγές χρηματοδότησης όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ο ELA.
Αλλά την εποχή που χορηγήθηκαν τα δάνεια σε Ελβετικό (2005-2007, καθόσον οι τράπεζες στον παρόντα χρόνο έπαυσαν να χορηγούν τα εν λόγω "προϊόντα"), οι Ελληνικές τράπεζες δεν απευθύνονταν στον ELA για την χρηματοδότησή τους. Απευθύνονταν στην ΕΚΤ.
Άλλωστε, ο ELΑ είναι μηχανισμός βραχυχρόνιας ρευστότητας (δεν μπορεί να έχει διάρκεια πάνω από 6 μήνες, δηλαδή). Έτσι, δεν θα μπορούσε να καλύψει χρηματοδοτικές ανάγκες των τραπεζών που θα προέκυπταν από στεγαστικά -κυρίως- δάνεια, με συμβατική διάρκεια 20 ή και πλέον ετών.
Εξάλλου και η ΕΚΤ και ο ELA, πράγματι μπορούν να παρέχουν ρευστότητα στις τράπεζες. Αλλά στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχει ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα.
Η ρευστότητα παρέχεται σε ευρώ.
Επομένως ο ισχυρισμός ότι οι τράπεζες προσφεύγουν για ρευστότητα σε ΕΚΤ και ELA αναφορικά με τα δάνεια σε Ελβετικό Φράγκο, είναι τουλάχιστον παρεκβατικός και στόχο έχει να μπερδέψει τους Δικαστές παρά να τους διαφωτίσει!
Δ. Τέταρτον, η χρηματοδότηση από την ΕΚΤ (και από τον ELA, αν θέλετε) αφορούσε κι εξακολουθεί να παρέχεται σε ευρώ.
Η ΕΚΤ δεν θα μπορούσε να χορηγεί Ελβετικά Φράγκα.
Ελβετικά φράγκα θα μπορούσε να χορηγεί η Ελβετική Κεντρική Τράπεζα. Αλλά η Έκθεση που δημοσίευσε η Ελβετία, λέει ότι συνολικά οι Ελληνικές Τράπεζες δανείστηκαν μόλις περί τα 100 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα και όχι περισσότερα. Συνεπώς, ήταν αδύνατο με 100 εκατομμύρια Ελβετικά Φράγκα να χορηγηθούν 12 δις ευρώ σε στεγαστικά δάνεια Ελβετικού Φράγκου.
Με τον εν λόγω ισχυρισμό, στην ουσία, λοιπόν, η τράπεζα ομολογεί ότι για να καλύπτει τα δάνεια που υποτίθεται ότι χορηγούσε σε Ελβετικά Φράγκα, δανειζόταν σε Ευρώ!
Άρα τελικά, ποτέ δεν επρόκειτο για δάνεια σε συνάλλαγμα.
Ήταν εξ αρχής δάνεια σε ευρώ.
Οι τράπεζες αντλούσαν ρευστότητα σε ευρώ, από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και αυτά τα ευρώ χορηγούσαν στους δανειολήπτες.
Η εφεύρεση του Ελβετικού Φράγκου ήταν πάντα, στην πραγματικότητα, μια νομισματική ρήτρα.
Η ρήτρα αυτή περιλάμβανε πολλαπλά οφέλη για την τράπεζα αφού:
1. Εισέπραττε ως κέρδος της τουλάχιστον μια συγκεκαλυμμένη προμήθεια (την σε μηνιαία βάση μετατροπή των ευρώ της δόσης του κάθε του δανειολήπτη σε ελβετικά φράγκα).
2. Επιτοκιακό κέρδος εισπραττόμενο απευθείας από τον δανειολήπτη.
3. Επιτοκιακό κέρδος (συγκεκριμένα, κέρδος από το επιτοκιακό διαφέρον από τον δανεισμό ελβετικών φράγκων από τις χρηματαγορές και την ταυτόχρονη δανειοδότηση του αντισυμβαλλομένου της σε ευρώ)
4. Κέρδη από την ισχυροποίηση του νομίσματος στη διατραπεζική αγορά. Τα χρήματα που δανείστηκε η τράπεζα, εφόσον στην πραγματικότητα κατάφερε να τα έχει πάντοτε στην κατοχή της (καθόσον δεν χορηγούσε αυτούσιο συνάλλαγμα), μπορεί μέχρι και σήμερα, είτε να τα πουλάει πολλαπλά σε άλλους δανειολήπτες ή να τα πουλάει στη διατραπεζική αγορά κερδίζοντας τη συναλλαγματική διαφορά.
5. Κέρδη από την μετακύλιση της ισχυροποίησης του νομίσματος στον δανειολήπτη και είσπραξη αυτής της αυξημένης αξίας (καθόσον αν και δεν χορηγούσε αυτούσιο συνάλλαγμα - βλ και σχετικό ισχυρισμό συλλογικής αγωγής, χρεώνει τους δανειολήπτες ωσάν οι τελευταίοι να προέβησαν σε πραγματική εκταμίευση Ελβετικών Φράγκων, κι έτσι μετατρέπει τους τελευταίους σε μακροχρόνιους νομισματέμπορους-αντισυμβαλλομένους της, στους οποίους μπορεί να πουλά εικονική αξία και μάλιστα υπερτιμημένη κατά περίπου 60% κερδίζοντας τη συναλλαγματική διαφορά).
Χάρη στην τόση διαφάνεια των προϊόντων των Ελληνικών τραπεζών, χάρη στην τόση και τέτοια κραυγαλέα σιωπή της Τράπεζας της Ελλάδας, χάρη στις θεσπέσιες στρεβλώσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, χάρη στην άγνοια και τον φόβο των πολιτών, χάρη στην τόση και τέτοια Δικαιοσύνη που παρέχει τούτη η Πολιτεία, όσοι δήθεν δανειοδοτήθηκαν σε Ελβετικό Φράγκο, βιώνουν, εδώ και 5 χρόνια, τη δική τους "ζωή εν τάφω"...
Καλό Πάσχα σε όλες και όλους.
Καλή Ανάσταση!
