Εισπρακτικές: Ένα πρόβλημα που λύνεται

(Άρθρο για την Κυριακάτικη εφημερίδα "Το Χωνί", της 10ης Ιουνίου 2012)
 

Λοιπόν, σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα –από τη φύση του- πολύ ενοχλητικό θέμα: Τις εισπρακτικές εταιρίες. Ακόμα και στον συνεπέστερο των δανειοληπτών δεν είναι καθόλου ξένο το φαινόμενο να ενοχλήθηκε κάποια στιγμή από εισπρακτική εταιρία, έστω και για υπολειπόμενη απαίτηση της τράπεζας η οποία ήταν μικρότερη από το κόστος του τηλεφωνήματος.

Μάλιστα, οι περισσότεροι από τους δανειολήπτες (ίσως εξαιτίας του ενοχικού δεσμού και συνάμα  συνδρόμου του οφειλέτη έναντι του δανειστή) θεωρούν, ότι οφείλουν να υποστούν αυτή τη διαδικασία, κατά την οποία συνήθως καλούνται «εκ μέρους» κάποιας Τράπεζας, ακούν στα γρήγορα ένα όνομα και έναν αριθμό μητρώου, αμέσως μετά τους ζητείται να επιβεβαιωθεί η ταυτότητά τους με βάση τα προσωπικά τους δεδομένα και, αφού ολοκληρωθούν τα προκαταρκτικά, μπαίνουμε στο ψητό. Δηλαδή αρχίζει η δήθεν «ενημέρωση» περί της οφειλής, του ληξιπρόθεσμου ύψους της, οι διάφορες τακτικές με τις οποίες πιεστικά ζητείται από τον δανειολήπτη να απαντήσει αν και πότε θα κάνει κάποια κατάθεση ποσού, ύστερα ακολουθεί η απέλπιδα προσπάθεια της κατάθεσης «έστω 100 ευρώ, για να μείνει ο φάκελος ανοιχτός» και στο τέλος φτάνουμε στις «ενημερώσεις» ότι θα σας γίνει εξώδικο (λες και το εξώδικο παράγει κάποια οιονεί δικαστική απόφαση από την οποία κινδυνεύει ο δανειολήπτης) ή ακόμα και η προειδοποίηση ότι η Τράπεζα θα προβεί σε διαταγή πληρωμής.

Οι περισσότεροι από τους πολίτες νομίζουν ότι απευθύνονται σε υπάλληλο της ίδιας της τράπεζας με την οποία έχουν συμβληθεί, αφού ο τρόπος με τον οποίο συστήνονται οι καλούντες τείνει μάλλον προς την σκοπούμενη παράσταση ψευδών γεγονότων ως αληθινών παρά προς την πραγματική ενημέρωση του λήπτη της κλήσης, περί της ταυτότητας του συνομιλητή του…

Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι, χωρίς τη δική σας ρητή συναίνεση τέτοια επικοινωνία δεν είναι επιτρεπτή κι αν ακόμα συμβαίνει, τότε η παράνομη παροχή και διαχείριση των προσωπικών σας δεδομένων συνιστά άδικη πράξη (αδικοπραξία);

Τι θα λέγατε αν σας έλεγα, ότι για κάθε τέτοια πράξη μπορείτε να λάβετε αποζημίωση δέκα χιλιάδων ευρώ (10.000€) κατ’ ελάχιστο όριο αλλά και να υποβάλλεται μήνυση, ώστε να διωχθούν ποινικά και να επιβληθούν ποινές φυλάκισης και υψηλά πρόστιμα, σε όλους όσοι ευθύνονται για την παράνομη παροχή και διαχείριση των προσωπικών σας δεδομένων;

Ξέρω… αυτά που σας λέω ακούγονται εξωπραγματικά.

Κι όμως ισχύουν!

Συγκεκριμένα, από τον Ν.2472/1997, όπως αυτός τροποποιήθηκε από τον Ν.3471/2006 (ΦΕΚ Α 133/28.06.2006) και σε συνδυασμό με τις διατάξεις του Ν.3917/2011 (ΦΕΚ Α, 22), κάθε παράνομη παροχή, διαχείριση και επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων, συνιστά παρανομία, η οποία αποκρούεται από την ελληνική έννομη τάξη.

Προς το σκοπό αυτό, αρχικώς με τον Ν.2472/1997, προβλεπόταν (στο άρθρο 23) αποζημίωση ελάχιστου ύψους 2.000.000 δραχμών, διάταξη, η οποία διατηρήθηκε σε ισχύ και επί της ουσίας επαναλήφθηκε στο άρθρο 14 του Ν. 3471/2006, όπου προβλέπεται η καταβολή αποζημιώσεως της ηθικής βλάβης του παθόντος ελάχιστου ύψους 10.000€, ενώ απέκτησε και υπερνομοθετική ισχύ μετά τη θέση σε ισχύ του άρθρου 13 του Ν. 3917/2011 με το οποίο ενσωματώθηκε στην Ελληνική έννομη τάξη το Άρθρο 13 της Οδηγίας 2006/24/ΕΚ, όπου θεσπίζεται εκ νέου ως ελάχιστη αποζημίωση το ποσό των 10.000€.

Βέβαια, θα με ρωτήσετε, «μα οι τράπεζες δεν τα γνωρίζουν αυτά»;

Και βέβαια, τα γνωρίζουν!

Και η αμέσως επόμενη ερώτησή σας υποθέτω ότι θα είναι «Και τότε γιατί επιμένουν να μας καλούν, αφού απαγορεύεται;;; Θέλουν να χάνουν λεφτά;;;».

Όχι, η αλήθεια είναι ότι οι τράπεζες, κατά την υπογραφή της δανειακής σας σύμβασης, εκεί που σας γύριζαν τις σελίδες και υπογράφατε, φρόντισαν να συμπεριλάβουν μεταξύ των άλλων κι έναν Ειδικό Όρο, σύμφωνα με τον οποίο εσείς φαίνεστε να συναινείτε στην παροχή, διαχείριση και επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων.

Ωστόσο, ο όρος αυτός, όπως και όλοι οι υπόλοιποι προδιατυπωμένοι Γενικοί Όροι των Συναλλαγών που εμπεριέχονται σε κάθε δανειακή σύμβαση δεν σημαίνει ότι ισχύουν επειδή εσείς δεν γνωρίζατε τι υπογράφατε. Απεναντίας, από την 1219/2001 απόφαση του Αρείου Πάγου, έχει κριθεί κατά τρόπο τελεσίδικο και αμετάκλητο ότι οι όροι αυτοί αποτελούν Γενικούς Όρους των Συναλλαγών, το κύρος των οποίων ελέγχεται κανονικά από τα δικαστήρια της ουσίας.

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό, πολύ απλά, σημαίνει ότι εσείς, χωρίς να γνωρίζετε τι ακριβώς υπογράψατε, φέρεστε να δώσατε το δικαίωμα στην τράπεζα να διαχειριστεί κατά το δοκούν τα προσωπικά σας δεδομένα. Ωστόσο, αυτός ο όρος, ως Γενικός Όρος των Συναλλαγών που είναι προδήλως άκυρος ως καταχρηστικός, αφού εκμεταλλεύεται την απειρία και την άγνοια του δανειολήπτη κατά τη συναλλαγή, άλλως επειδή εκμεταλλεύεται την δεσπόζουσα συμβατική θέση της τράπεζας κατά την προσφιλή αλλά επίσης απαγορευμένη επιθετική εμπορική τους πρακτική, όταν εξεταστεί από το δικαστήριο, θα κριθεί άκυρος ως καταχρηστικός και επομένως, δεν νομιμοποιεί την πράξη της τράπεζας.

Έτσι, τόσο η Τράπεζα όσο και η εισπρακτική εταιρία διαπράττουν αδίκημα κάθε φορά που σας καλούν για το οποίο έχουν αστικές και ενδέχεται να έχουν και ποινικές και διοικητικές ευθύνες. Βέβαια, θα μου πείτε πάλι, «καλά τα λες εσύ αλλά όλα αυτά είναι στη θεωρία». Όχι ακριβώς… Υπάρχει ήδη δεδικασμένο του Εφετείου Αθηνών σχετικά με το θέμα το οποίο μάλιστα είναι προσβάσιμο μέσω ίντερνετ σε όλες και όλους σας. Μάλιστα, το δεδικασμένο αυτό παρήχθη από μια και μοναδική κλήση εισπρακτικής εταιρίας σε… δικηγόρο!

Επομένως, αυτό το οποίο έχετε να κάνετε εσείς είναι να πάρετε το εξώδικο που σας δίνει σήμερα έτοιμο το Χωνί και να το αποστείλετε με ένα φαξ ή μια συστημένη επιστολή με απόδειξη παραλαβής στην Τράπεζα που σας ενοχλεί μέσω της εισπρακτικής της εταιρίας.

Αυτό ήταν.

Υπόδειγμα εξωδίκου προς τράπεζες για οχλήσεις