Γράμμα σε έναν ματατζή

Την Κυριακή το βράδυ (12-2-2012), πρέπει να ήταν γύρω στις 9:30, στεκόμουν μπροστά από τα ματ στην πλατεία Συντάγματος. Δεξιά μου ήταν ένας γιατρός με την κορούλα του, αριστερά μου ένας νεαρός με μια ελληνική σημαία, λίγο παραπέρα ένας φοιτητής φώναζε, πίσω μου η οικογένειά μου… Κανείς μας δεν επιβουλεύτηκε την δημόσια τάξη. Απλά, στεκόμασταν εκεί και μιλούσαμε στα ματ.

Τους ρώτησα, αν είναι Έλληνες. Μου έγνεψαν καταφατικά. Έτσι, αποφάσισα να προσπαθήσω να τους εξηγήσω, τι ακριβώς ψηφιζόταν μέσα στη Βουλή και ποιες οι συνέπειές του. Και τους ζητούσα να κάνουμε μαζί το βήμα για την υπέρβαση, μαζί να μπούμε στη Βουλή και μαζί να ανατρέψουμε τη χούντα του Παπαδήμου.

Όσοι με άκουγαν, κουνούσαν το κεφάλι καταφατικά δείχνοντας, ότι καταλάβαιναν αυτά που τους έλεγα. Τους τα έλεγα, μάλλον, σαν δικηγόρος, παρά σαν διαδηλωτής και κάποιοι έδειχναν ενδιαφέρον και με παρακολουθούσαν.

Αλλά οι εντολές ήταν να ρίχνουν χημικά. Και μας έριξαν πολλές φορές χημικά…

Μόλις μας ψέκαζαν φεύγαμε λίγο παραπέρα, μέσα στα παρτέρια του Άγνωστου Στρατιώτη, για να πάρουμε μια ανάσα. Αλλά ξαναγυρίζαμε στις θέσεις μας και συνεχίζαμε τον αγώνα μας.

Μια από όλες αυτές τις φορές, που δεχτήκαμε επίθεση με χημικά, δίπλα μου βρέθηκε μια κυρία. Έχασε την ανάσα της. Λύγισε. Έπεσε στα γόνατά της. Την έπιασα από το μπράτσο για να την βοηθήσω να σηκωθεί. Και ήρθε αμέσως σε βοήθεια…ένας ματατζής.

Με βοήθησε. Σηκώσαμε τη γυναίκα. Ο αστυνομικός ζήτησε λίγο καθαρό νερό. Της έριξε στο πρόσωπο για να ξεπλυθεί το δηλητήριο. Και της είπε «Σε παρακαλώ, πήγαινε πιο πέρα εδώ έχει πολλά χημικά».

Και τότε η γυναίκα, δίχως καλά-καλά να μπορεί να πάρει ανάσα, έβαλε τα κλάματα. Και με όση δύναμη είχε απομείνει μέσα της του απάντησε «Παλικάρι μου, έχω ένα παιδί δυόμιση χρονών και δε θέλω να μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα…»

Δεν μπόρεσε να πει παραπάνω. Δεν πρόλαβε. Νέα επίθεση με χημικά, πάλι δάκρυ, πάλι ασφυξία, πάλι κάψιμο μέχρι βαθειά στα μέσα μας. Την έχασα τη γυναίκα. Δεν την ξαναείδα.

Αλλά την επόμενη φορά, θα την προστατεύσω εγώ, φίλε ματατζή.

Γιατί εγώ θα είμαι απέναντι και θα σου πετάω πέτρες και μολότωφ.

Εγώ θα φάω το χημικό, αντί γι’ αυτήν τη μάνα.

Εμένα να συλλάβεις, εμένα να χτυπήσεις, εμένα να ονομάσεις μπαχαλάκη.

Για εμένα να πανηγυρίζετε όλοι εσείς οι «καθώς πρέπει» πολίτες, οι κυρ Παντελήδες της Ελλάδας, ότι συνελλήφθην και δικάζομαι από τη Δικαιοσύνη σας, που σήμερα, ομολογήθηκε ότι δέχεται παρεμβάσεις.

Γιατί, έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματαζτή τα αφεντικά σου, εσύ αντί να με προστατεύεις, μου επιτίθεσαι. Με δηλητηριάζεις. Με σκοτώνεις.

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, αν και είμαστε αδέρφια, θα χύσει ό ένας το αίμα του αλλουνού. Εγώ για τα πιστεύω μου κι εσύ για το μισθό σου.

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, εγώ διαδηλώνω για τη ζωή σου, για το μισθό σου και για τα δικαιώματά σου, αν και είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και δεν έχω να κερδίσω τίποτα από αυτό, ενώ εσύ έπρεπε να είσαι ο πρώτος στον αγώνα μου. 

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, εγώ είμαι ο δίκαιος, ενώ εσύ είσαι ο πάνοπλος σωματοφύλακας μιας ανομιμοποίητης χούντας.

Έτσι όπως μας καταντήσανε, φίλε ματατζή, εγώ θα αναλάβω να κάνω το βήμα της υπέρβασης, που εσύ δεν τολμάς. Εγώ και όχι εσύ. Και ας μας κρίνει η ιστορία.

Και παρόλο που νιώθω, ότι δε σου αξίζει να αγωνίζομαι για σένα, φίλε ματατζή, το κάνω, γιατί κι εσύ είσαι Έλληνας, αδερφός και μέρος του όλου λαού.

Εγώ, ο αναρχικός.

Εγώ, ο μπαχαλάκης.

Και να ξέρεις, φίλε ματατζή, ότι είμαι δημιούργημά σου.

Είμαι η συνέπεια όσων κάνεις ή παραλείπεις να κάνεις.

Είμαι το προϊόν των χημικών σου.

Είμαι η αντίδραση στη δράση σου.

Μόνο…ξέρεις τι με στενοχωρεί, φίλε ματατζή;

Με στενοχωρεί, ότι ξέρεις, πως δεν οφείλεις να υπακούσεις σε παράνομη εντολή. Αλλά το κάνεις. Και μου ρίχνεις χημικά και μαζί, γκρεμίζεις κάθε γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ μας. Και έτσι, μένει μονάχα να σου δώσω ένα ακόμα ραντεβού στους δρόμους…

Με εκτίμηση

Ένας αναρχικός

Ένας μπαχαλάκης.

ΥΓ: Σου αφιερώνω μόνο ένα ποίημα, φίλε ματατζή, για να δεις τον κόσμο με τα μάτια μου, με την ελπίδα ότι την άλλη φορά θα στέκεσαι δίπλα μου, κι όχι απέναντί μου.

"Ὁ γκρεμιστής

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!"

Κωστής Παλαμάς.