Η οδηγία 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι, εφόσον εθνικό δικαστήριο το οποίο επιλαμβάνεται κατ’ έφεση διαφοράς αφορώσας το κύρος ρητρών που περιέχονται σε σύμβαση συναφθείσα μεταξύ ενός επαγγελματία και ενός καταναλωτή, βάσει εντύπου καταρτισθέντος εκ των προτέρων από τον εν λόγω επαγγελματία, έχει την εξουσία, σύμφωνα με τους εσωτερικούς δικονομικούς κανόνες, να εξετάζει κάθε λόγο ακυρότητας ο οποίος απορρέει σαφώς από τα υποβληθέντα πρωτοδίκως στοιχεία και, ενδεχομένως, να χαρακτηρίζει εκ νέου, με γνώμονα τα αποδειχθέντα πραγματικά περιστατικά, τη νομική βάση της οποίας γίνεται επίκληση προκειμένου να αποδειχθεί η ακυρότητα των ρητρών αυτών, πρέπει να εκτιμήσει, αυτεπαγγέλτως ή χαρακτηρίζοντας εκ νέου τη νομική βάση της αγωγής, τον καταχρηστικό χαρακτήρα των εν λόγω ρητρών υπό το πρίσμα των κριτηρίων της οδηγίας αυτής.
2) Το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 έχει την έννοια ότι ο εθνικός δικαστής ο οποίος διαπιστώνει τον καταχρηστικό χαρακτήρα μιας συμβατικής ρήτρας οφείλει, αφενός, χωρίς να αναμείνει την υποβολή σχετικού αιτήματος του καταναλωτή, να συναγάγει όλες τις συνέπειες που απορρέουν, κατά το εθνικό δίκαιο, από τη διαπίστωση αυτή, ώστε να διασφαλίζεται ότι ο καταναλωτής αυτός δεν δεσμεύεται από τη ρήτρα αυτή, και, αφετέρου, να εκτιμήσει, κατ’ αρχήν βάσει αντικειμενικών κριτηρίων, αν η οικεία σύμβαση μπορεί να εξακολουθήσει να υφίσταται χωρίς την εν λόγω ρήτρα.
3) Η οδηγία 93/13 έχει την έννοια ότι το εθνικό δικαστήριο το οποίο έχει διαπιστώσει αυτεπαγγέλτως τον καταχρηστικό χαρακτήρα μιας συμβατικής ρήτρας πρέπει, κατά το δυνατόν, να εφαρμόσει τους εσωτερικούς δικονομικούς κανόνες του κατά τρόπον ώστε να διασφαλίζεται ότι ο καταναλωτής δεν δεσμεύεται από τη ρήτρα αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου