Με την υπ' αριθμ 264/2016 απόφασή του το Μονομελές Πρωτοδικείο Ιωαννίνων ακύρωσε την προσβληθείσα Διαταγή Πληρωμής, την κατάσχεση και τις περιλήψεις κατασχετηρίων εκθέσεων που ακολούθησαν, με τις οποίες ακίνητο του ανακόπτοντος είχε τεθεί σε διαδικασία πλειστηριασμού, λόγω μη αναφοράς του επιτοκίου στην αίτηση επί τη βάσει της οποίας εκδόθηκε η Διαταγή πληρωμής.
Σχόλιο: Επιλέγω να σχολιάσω την εν λόγω απόφαση γιατί μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκε το Δικαστήριο τις νομικές θεμελιώσεις της απόφασης. Για το λόγο αυτό αναρτώ τα αποσπάσματα των 2 βάσεων των προσθέτων λόγων ανακοπής, επί των οποίων αναφέρεται η απόφαση
Πρώτη βάση
Δεύτερη βάση
Η σχολιαζόμενη απόφαση δείχνει να ερευνά την πρώτη βάση, ως ταυτιζόμενη με τη δεύτερη. Η πρώτη βάση, όμως, αναφέρεται σε εσωτερική αντιφατικότητα του συμβατικού κειμένου και εξ αυτού του λόγου σε παραγόμενη αδιαφάνεια της σύμβασης. Δηλαδή, η πρώτη βάση, είναι ουσιαστική. Η αδιαφάνεια αυτή, όμως, σύμφωνα με την απόφαση, επιδρά στο ίδιο το παραδεκτό τόσο της αίτησης επί της οποίας εκδόθηκε η Διαταγή Πληρωμής, όσο και στην ίδια τη Διαταγή, ιδίως κατά το μέρος που παραλείπεται συνολικά η αναφορά του επιτοκίου της πίστωσης, έστω κι αν αναφέρονται ονομαστικά οι παράγοντες που το συναπαρτίζουν. Έτσι, λοιπόν, ο ουσιαστικός λόγος της αντιφατικότητας και της εντεύθεν αδιαφάνειας των συμβατικών όρων (ο οποίος, κατά τους ισχυρισμούς του ανακόπτοντος, θα έπρεπε να καταλήξει σε διαπίστωση πλήρωσης των προϋποθέσεων του 372ΑΚ, ως ουσιαστικού λόγου ακύρωσης της ΔΠ) συνδυαζόμενος με την δεύτερη βάση, που πλήττει το παραδεκτό της ΔΠ ενόψει της έλλειψης αναφοράς επιτοκίου, καταλήγει να καθιστά βάσιμη κι ως εκ τούτου παραδεκτή, τη δεύτερη βάση, η οποία πλήττει το ίδιο το παραδεκτό της αίτησης με την οποία εκδόθηκε η ΔΠ κι εν τέλει, στην ίδια τη ΔΠ, αφού, εξάλλου, η έρευνα του παραδεκτού προηγείται.
Το Δικαστήριο, μάλιστα, αναλύει, ότι την έλλειψη αυτή δεν μπορούν να υποκαταστήσουν ή ακόμα και να αποκαταστήσουν τα εμπορικά βιβλία της τράπεζας (τα οποία έχουν μόνο αποδεικτική ισχύ ως προς το ύψος της απαίτησης και τις χρεώσεις του πιστούχου σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα) καταλήγοντας ορθά, ότι ο Δικαστής δεν είναι υποχρεωμένος να ανευρίσκει το ύψος των επιτοκίων και να διαπιστώνει εάν τα επιτόκια αυτά ήταν συμφωνημένα μεταξύ των διαδίκων. Άλλωστε, επισημαίνει, ότι η απόδειξη στο εν λόγω θέμα αποτελεί δικονομικό βάρος της τράπεζας.
Είναι σύνηθες να βλέπουμε το ανάποδο!
Δικαστικές αποφάσεις διαλαμβάνουν -άκριτα και ατυχώς- στο σώμα τους, ότι "το επιτόκιο συμφωνήθηκε ως άθροισμα euribor+περιθώριο+εισφορά, επομένως το επιτόκιο είναι ορισμένο και γνωστό στον πιστούχο". Αλλά πουθενά στο κείμενο των αποφάσεων αυτών δεν μπορεί να μνημονευτεί αριθμητικά το ύψος του επιτοκίου, διότι πολύ απλά, ούτε οι ίδιοι οι Δικαστές που εκδίδουν τις αποφάσεις αυτές, δεν μπορούν να το εξεύρουν! Παρά ταύτα, αυτό που, σύμφωνα με τις ανωτέρω ατυχείς και άστοχες αποφάσεις, δεν μπορούν να ανεύρουν οι Δικαστές, θεωρείται και οφείλουν να το γνωρίζουν οι διάδικοι και οι δικηγόροι τους, ωσάν να είναι δικό τους αποδεικτικό βάρος, να ανεύρουν και να επικαλεστούν κάποιο επιτόκιο! Έτσι, μια μειοψηφία (ευτυχώς!) αποφάσεων, αντιστρέφοντας τα βάρη της απόδειξης, καταλήγει να εφευρίσκει μια υποτιθέμενη αοριστία, ακόμα και στον ισχυρισμό των ανακοπτόντων, ότι οι Διαταγές Πληρωμών που εκδίδουν οι τράπεζες είναι αόριστες! Μιλάμε για την απόλυτη δικαστική παράνοια!
Η σχολιαζόμενη απόφαση, όμως, πάει ένα βήμα παραπέρα από την παραπάνω ατυχή κι επιφανειακή νομολογιακή θεώρηση και επισημαίνει ότι το επιτόκιο (ως ο βασικός παράγοντας κόστους της πίστωσης) θα πρέπει αναφέρεται ρητά. Προβαίνει δηλαδή, σε αυτονόητες, εύλογες και δίκαιες σκέψεις, οι οποίες όμως προϋποθέτουν σοβαρή δικαστική βάσανο επάνω στα δικόγραφα, για την λήψη απόφασης και επιπλέον, μια Δικαιοσύνη διακατεχόμενη από ισονομία και ισοπολιτεία απέναντι στους διαδίκους, ανεξάρτητα από την οικονομική τους ισχύ ή/και την προσωπική προδιάθεση του καθενός. Με αυτές τις υπερβατικές σκέψεις η σχολιαζόμενη απόφαση, λοιπόν, πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο στις μέρες μας: Πετυχαίνει αυτό που λέμε κοινώς, "δικαιοσύνη".
Για όποιον τη χρειάζεται, η απόφαση είναι διαθέσιμη για κατέβασμα σε μορφή pdf από ΕΔΩ
ΥΓ: Ευχαριστώ από την καρδιά μου το συνάδελφο Ιωαννίνων, Φίλιππο Πανταζή, για την εξαιρετική συνεργασία που είχαμε! Η βοήθειά του ήταν πολύ σημαντική.
Δικαστικές αποφάσεις διαλαμβάνουν -άκριτα και ατυχώς- στο σώμα τους, ότι "το επιτόκιο συμφωνήθηκε ως άθροισμα euribor+περιθώριο+εισφορά, επομένως το επιτόκιο είναι ορισμένο και γνωστό στον πιστούχο". Αλλά πουθενά στο κείμενο των αποφάσεων αυτών δεν μπορεί να μνημονευτεί αριθμητικά το ύψος του επιτοκίου, διότι πολύ απλά, ούτε οι ίδιοι οι Δικαστές που εκδίδουν τις αποφάσεις αυτές, δεν μπορούν να το εξεύρουν! Παρά ταύτα, αυτό που, σύμφωνα με τις ανωτέρω ατυχείς και άστοχες αποφάσεις, δεν μπορούν να ανεύρουν οι Δικαστές, θεωρείται και οφείλουν να το γνωρίζουν οι διάδικοι και οι δικηγόροι τους, ωσάν να είναι δικό τους αποδεικτικό βάρος, να ανεύρουν και να επικαλεστούν κάποιο επιτόκιο! Έτσι, μια μειοψηφία (ευτυχώς!) αποφάσεων, αντιστρέφοντας τα βάρη της απόδειξης, καταλήγει να εφευρίσκει μια υποτιθέμενη αοριστία, ακόμα και στον ισχυρισμό των ανακοπτόντων, ότι οι Διαταγές Πληρωμών που εκδίδουν οι τράπεζες είναι αόριστες! Μιλάμε για την απόλυτη δικαστική παράνοια!
Η σχολιαζόμενη απόφαση, όμως, πάει ένα βήμα παραπέρα από την παραπάνω ατυχή κι επιφανειακή νομολογιακή θεώρηση και επισημαίνει ότι το επιτόκιο (ως ο βασικός παράγοντας κόστους της πίστωσης) θα πρέπει αναφέρεται ρητά. Προβαίνει δηλαδή, σε αυτονόητες, εύλογες και δίκαιες σκέψεις, οι οποίες όμως προϋποθέτουν σοβαρή δικαστική βάσανο επάνω στα δικόγραφα, για την λήψη απόφασης και επιπλέον, μια Δικαιοσύνη διακατεχόμενη από ισονομία και ισοπολιτεία απέναντι στους διαδίκους, ανεξάρτητα από την οικονομική τους ισχύ ή/και την προσωπική προδιάθεση του καθενός. Με αυτές τις υπερβατικές σκέψεις η σχολιαζόμενη απόφαση, λοιπόν, πετυχαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο στις μέρες μας: Πετυχαίνει αυτό που λέμε κοινώς, "δικαιοσύνη".
Για όποιον τη χρειάζεται, η απόφαση είναι διαθέσιμη για κατέβασμα σε μορφή pdf από ΕΔΩ
ΥΓ: Ευχαριστώ από την καρδιά μου το συνάδελφο Ιωαννίνων, Φίλιππο Πανταζή, για την εξαιρετική συνεργασία που είχαμε! Η βοήθειά του ήταν πολύ σημαντική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου