Είναι, τελικά, μονόδρομος το ευρώ?

Οικονομολόγος δεν είμαι και, για να είμαι ειλικρινής, ουδόλως επιθυμώ να γίνω, αφού η οικονομική επιστήμη αποπειράται να ρυθμίσει τους αριθμούς, ώστε να βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους, ενώ δικός μου προβληματισμός και στόχευση, είναι να ρυθμίζονται οι ζωές των ανθρώπων και τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά τέτοιο τρόπο, που να μπορούμε να μιλάμε για δίκαιη δημοκρατική κοινωνία.

Συνεπώς, εφόσον οι επιδιώξεις μου με την οικονομική επιστήμη διίστανται, οι πορείες μας θα παραμείνουν χωριστές, οι προσεγγίσεις μας θα παραμείνουν χαοτικά διαφορετικές και τα συμπεράσματά μας εκ διαμέτρου αντίθετα.

Τις τελευταίες μέρες, όμως, παρακολουθώ κι εγώ την φιλολογία που αναπτύσσεται σχετικά με τον δήθεν μονόδρομο που λέγεται ευρώ. Δηλαδή, όλοι οι αξιωματούχοι αυτής της κυβέρνησης, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο κλητήρα κάποιου Υπουργείου, παρελαύνουν από τα κανάλια και με ύφος που δεν επιδέχεται καμιάς αμφισβήτησης, σχεδόν προστάζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Μιλούν σαν να είναι το ευρώ μιας κάποιας μορφής πανάκεια, ένας ιερός και σχεδόν απαράβατος όρος, μια ιστορική και πραγματική αναγκαιότητα.
 
(Μου θυμίζει τον μονόδρομο που επικαλούνταν ο Σημίτης, όταν ήθελε να βάλει την χώρα στην ΟΝΕ. Και τότε, πολύ κριτικά και με σκεπτικισμό αντιμετώπιζα την παρουσίαση μιας πορείας, ως μονόδρομου. Μάλλον είμαι αλλεργικός στους μονόδρομους, ιδίως όταν τελικά αποδεικνύονται αδιέξοδοι...)

Όλοι αυτοί οι αξιωματούχοι, λοιπόν, που παρελαύνουν από τα κανάλια και μας βομβαρδίζουν, σχεδόν προπαγανδίζοντας την αόριστη αναγκαιότητα να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, αν υποψιαστούν ότι ο ακροατής παρουσιάζει ανησυχητικά δείγματα αμφισβήτησης, τότε αρχίζουν να καταστροφολογούν και να προκαλούν φόβο, με γνωστά τσιτάτα, ισχυριζόμενοι ότι "η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού" και "είναι κρίσιμες ώρες που όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας".

Ιδιαίτερα εύστοχο, σχετικά με το πολιτικό εργαλείο που λέγεται "Φόβος", βρήκα ένα άρθρο της Έλενας Ακρίτα, στο οποίο σας παραπέμπω, αντί της όποιας παραπέρα δικής μου ανάλυσης.
http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4670719

Προσπερνώντας, λοιπόν, το φόβο μου, αποφάσισα να ψάξω λίγο τα νομικά και τα οικονομικά πραγματικά γεγονότα, που συνιστούν την αντικειμενική υπόσταση της σημερινής κατάστασης.

Έτσι, ως προς το νομικό κομμάτι, ανακάλυψα το εύλογο, που δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα.

Ότι δηλαδή, τα φερόμενα ως λήγοντα αυτή τη στιγμή ελληνικά ομόλογα, είναι τα 10ετή ομόλογα του 2001, όταν δηλαδή είχαμε...δραχμή!

Αυτό σημαίνει, αυτή τη στιγμή καλούμαστε να πληρώσουμε δραχμικά ομόλογα, δηλαδή καλούμαστε να πληρώσουμε δραχμές!

Μάλιστα, τα ομόλογα αυτά διέπονται από το Ελληνικό Δίκαιο και επομένως η αποπληρωμή τους θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει σε δραχμές και με δυνατότητα ασκήσεως από μέρους μας του δικαιώματος της μονομερούς διαγραφής τους χρέους, όπως αναγνωρίζει, ως δικαίωμα των κυρίαρχων κρατικών οντοτήτων, το Διεθνές Δίκαιο.
Αντί πολλών, ως προς το νομικό κομμάτι σας παραπέμπω εδώ
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ayto-isos-einai-megalytero-mystiko-tis-ellinikis-krisis-toy-panoy-panagiotoy

Αν όντως ισχύουν όσα αναφέρει το δημοσίευμα, τότε είμαστε έτοιμοι να απεμπολήσουμε ένα πραγματικό πανίσχυρο νομικό εργαλείο και να χάσουμε έναν ιδιαίτερα ευνοϊκό τρόπο χειρισμού και διαχείρισης του Ελληνικού ελλείμματος και χρέους, σύμφωνα με τα όσα προστάζουν οι... "Μερκοζί" (Μέρκελ+Σαρκοζί). Και, εάν τελικά, απολέσουμε αυτό το πανίσχυρο νομικό επιχείρημα, νομίζω ότι οι ευθύνες των αρμοδίων διαφεύγουν πια, από το επίπεδο της πολιτικής και αντικειμενικοποιούνται στο κοινό αστικό και ποινικό δίκαιο...

Ωστόσο, εύλογα θα μου πείτε ότι, όλο αυτό δείχνει απλά μια νομική δυνατότητα και δεν απαντά στο ερώτημα, τι θα συμβεί με μια ενδεχόμενη επιστροφή στην δραχμή. Πράγματι, μέχρι στιγμής, διαφαίνεται μια δυνατότητα νομικού χειρισμού του θέματος, πλην όμως δεν μεταβάλλονται τα μακροοικονομικά δεδομένα, ή τουλάχιστον δεν μεταβάλλονται κατά τρόπο, ώστε οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης επιστροφής στη δραχμή να είναι διαφορετικές της καταστροφής που προοιωνίζουν οι καταστροφολόγοι.

Οπότε, προέκυψε ως λογική αναγκαιότητα της αναζήτησής μου, να τεκμηριώσω, αν όντως η επιστροφή στη δραχμή είναι καταστροφική ή αντίθετα έχει θεωρητική και πραγματική βάση. Όμως, ευτυχώς για εμένα, το κλίμα της εποχής ευνοεί, ώστε να έχω άμεση πρόσβαση σε γνώση που δεν κατέχω, σχετικά με το πώς μπορεί να γίνει η μετάβαση σε ένα εθνικό νόμισμα και ποιες θα είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας μετάβασης.

Αντί να τα αναπαράγω, πράγμα άλλωστε το οποίο θα ήταν ενάντια στην ηθική μου αλλά και στην πνευματική ιδιοκτησία των δημιουργών των κειμένων, σας παραθέτω αυτούσια τα links ώστε να διαπιστώσετε μόνοι σας, ότι η δήθεν παρουσιαζόμενη καταστροφή...δεν υπάρχει πουθενά.

http://topontiki.gr/article/17684
http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_6317.html

Και 3 βίντεο με σχετικό θέμα:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=RpuEjMnc49c
http://www.youtube.com/watch?v=i2HxSiwIylE&feature=player_embedded#!
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=99MQy7Sj2VU

Και τέλος μια ιδιαίτερα διαφωτιστική ΑΡΝΗΣΗ της Βουλγαρίας να μπει στο ευρώ.
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=360362&cid=5
(ω, ναι η Βουλγαρία σνομπάρει το ευρώ!)

Μετά από όλα αυτά, νομίζω ότι η επιστροφή της χώρας σε εθνικό νόμισμα δεν είναι μόνο συνέπεια της δημοσιονομικής μας κρίσης αλλά συνιστά μια πραγματική αναγκαιότητα, προκειμένου να διατηρήσουμε όσα προλαβαίνουμε, σε επίπεδο πολιτικής ανεξαρτησίας του τόπου, σε επίπεδο Συνταγματικών αρχών και δικαιωμάτων, σε επίπεδο κοινωνίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

Όσο για τις φωνές της καταστροφής?
Αυτούς που μας λένε ότι η επιστροφή στην δραχμή θα είναι μια κόλαση, ένα μαρτύριο, μια ολοκληρωτική καταστροφή, ένας Αρμαγεδώνας?

Όσο τις ακούω από επίσημα χείλη, τόσο μου θυμίζουν το ρητό του Τόμας Τζέφερσον (Αμερικανός πρόεδρος) που έλεγε:
"Μόνο ένα λάθος χρειάζεται την υποστήριξη της κυβέρνησης.
Η αλήθεια μπορεί να σταθεί μόνη της."